Zombie Apocalypse: Never Die Alone Review

Er zijn heel wat zogenaamde top-down shooters in het gamewereldje en er zijn misschien nog wel meer zombiegames. Er is ook een hele populaire game die het allebei is, namelijk Dead Nation. Maar er was er nog één die tot beide genres behoorde: Zombie Apocalypse. Gaat er al een lichtje branden? Enfin, die game kreeg weer een opvolger, genaamd Zombie Apocalypse: Never Die Alone. En dat is precies het spel dat wij nu gaan bespreken.

Zombie Apocalypse: Never Die Alone heeft nauwelijks een (we zijn zelfs geneigd te zeggen “geen”) verhaallijn. Het hele verhaal wordt namelijk in de titel van het spel al uitgelegd. De zombies zijn bezig aan een grote opmars en jij vecht tegen de zombies, maar dus niet alleen. Je hebt namelijk nog drie maten. Tenminste, het ligt iets genuanceerder. Laten we het zo zeggen, je begint met drie maten.

Vrienden vereist!
Met zijn vieren is het in Never Die Alone de bedoeling om tien levels te overleven, waarbij je aan wordt gevallen door hordes zombies. Waar het in het begin bij tientallen blijft, loopt de score, naarmate je vordert in het spel, op tot in de honderdtallen. Schiet ze neer, hak hun hoofd af, steek een kettingzaag in hun rug, wat dan ook. Als ze maar doodgaan. Dat is de gedachte, dat is het idee.

Het staat dan wel niet in de bijsluiter, maar vanaf missie één is duidelijk dat Zombie Apocalypse: Never Die Alone is gemaakt om te spelen met vier man, vier echte mensen bedoelen we dan. Als je de drie andere personages aan de computer overlaat, wordt het namelijk een grote janboel. Normale zombies kunnen ze nog wel aan, maar zodra er een soort eindbaas (lees: extra large slijmmonster) op je pad komt, liggen ze binnen de kortste keren op apegapen. Je kunt ze dan nog wel omhoog helpen, maar hun levensbalk blijft erg kort en dan ben je dus continue bezig met gesneuvelde makkers oprapen.

Vier man dus, dat is het beste. Met een beetje geluk kom je met z’n drieën ook nog wel door het spel heen, maar lager kun je maar beter niet gaan. Wanneer je vier redelijke spelers hebt, kun je naar schatting binnen enkele uren de tien levels afronden, met hier en daar redelijk wat uitdaging. Maar met een beetje tactisch nadenken is alles toch vrij gemakkelijk te doen. Je moet simpelweg niet met z’n vieren op een grote zombie duiken. Je moet even nadenken en de situatie inschatten. Als dat je gelukt is en je hebt de tien levels afgerond, kun je aan de slag met twee ultieme levels.

Kort, mét replaywaarde en zonder variatie
Die twee kun je niet uitspelen of iets dergelijks. Het zijn namelijk overlevingslevels waarin je het zolang mogelijk moet uithouden tegen hordes zombies. Bekende taferelen die we kennen uit de Call of Duty franchise en in varianten natuurlijk ook nog in bijvoorbeeld Halo en Gears of War, maar dan zonder de zombies. Het verschil tussen de twee levels is dat de ene een ‘normaal’ overlevingslevel is, terwijl je je in het tweede in het donker bevindt. Enkel rondom je personage is bijgeschenen. Dat voegt dus een extra moeilijkheidsgraad toe aan de missie, wat wij een goede zet vinden van ontwikkelaar Backbone Entertainment.

Hoewel de twee bonusmissies de replaywaarde van Never Die Alone wel verhogen, blijft het een korte game, ook voor PlayStation Network en Xbox Live Arcade begrippen. Wat ook niet echt meehelpt aan het verlengen van de speelduur, is het feit dat de game niet moeilijker wordt naarmate je verder komt. Meer zombies! Ja, dat zeker. Maar na het voltooien van een level kun je ook allerlei eigenschappen upgraden, dus relatief gezien blijft het even moeilijk.

Niet dat we pleiten voor het weglaten van die upgrades. Neen, zeer zeker niet, het verhogen van je snelheid of vrijspelen van een Molotov-cocktail, om maar wat te noemen, zorgt juist voor enige variatie in de monotone levels in Zombie Apocalypse: Never Die Alone. Dat is namelijk een probleem dat we eigenlijk permanent tegenkomen in top-down shooters: eentonigheid, saaiheid, alles is hetzelfde! Er schiet ons maar één variërende top-down shooter te binnen en dat is de PSN-exclusive Dead Nation. Verwacht dergelijke variatie niet in deze titel. Voìla, enkele verschillende opperzombies, maar daar blijft het ook bij.

Checkpoints? Nooit van gehoord!
De levels zijn al helemaal nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Bijkomende narigheid is de simpele besturing die top-down shooters kenmerkt. Je loopt met een stick en schiet met een stick en heel af en toe gebruik je eens een speciale aanval, waarbij je al bijna de krant zou bellen omdat je prompt iets moet indrukken. Na pak ‘m beet zes levels gaat de verveling toeslaan en moet je even op de tanden bijten om het spel helemaal uit te spelen. Ja Backbone, enige variatie was op zijn plaats geweest. En je gaat je pas echt aan de repetitiviteit ergeren wanneer je ontdekt dat je de levels geen checkpoints bevatten.

Heb je dus negentig procent van een level voltooid, inclusief het verslaan van drie opperzombies, maar ga je per ongeluk toch nog dood door toedoen van een klein opdondertje, dan kan je mooi helemaal opnieuw beginnen aan een level. Noem het uitdaging, noem het oneerlijk. Wij vonden het zelf wel redelijk uitdagend, maar misschien was een middenweg tussen uitdaging en te simpel beter geweest: één of twee checkpoints per missie zou goed zijn. Dan zou je in ieder geval niet nog langer door die saaie straten hoeven te dwalen om telkens dezelfde figuren opnieuw klop te geven.

Beeld en geluid bevestigen gebreken
Zoek de variatie ook niet in de beelden die je te zien krijgt of de de geluiden die je hoort. Zoals al eerder genoemd, zijn alle levels voor een groot deel gelijk aan elkaar. Saaie, grijze, grauwe straatjes. Hier en daar een brandende auto en wat putten die half open liggen omdat er net een horde zombies uit is geklommen. Bovendien is dit allemaal niet heel gedetailleerd uitgewerkt met prachtige graphics en schokkend mooie muziek. Simpele grijze straten en de hele tijd hetzelfde deuntje is wat je je zult herinneren als iemand je vraagt naar deze zombiegame.

Maargoed, de vraag blijft natuurlijk wat op dit gebied de essentie is van een downloadbare titel. Daarin verwachten we namelijk geen next-gen graphics en prachtige composities. De fout ligt dus niet in de graphics en geluiden, maar deze accentueren de gameplaytechnische tekortkomingen van Never Die Alone wel pijnlijk.

Het begint vermakelijk...
Zombie Apocalypse: Never Die Alone is an sich een redelijk vermakelijke game om met vier man te doorlopen. Als je inderdaad vier man bijeen hebt weten te scharen, ga er dan maar vanuit dat je het spel in een middag wel uitspeelt. Met drie man is het nog steeds te doen, maar is de uitdaging al wel veel groter en de speelduur dus ook langer. Eén of twee spelers is niet aan te raden, tenzij je genoten hebt van een game tandenknarsend moeilijke game als Dark Souls. Maar hoe je het ook wendt of keert, Never Die Alone maakt een fout die tegenwoordig opvallend vaak wordt gemaakt bij de ontwikkeling van een spel; de boel is allemaal te eentonig, te saai, alles is verdomme hetzelfde! Word wakker ontwikkelaars en breng wat variatie aan. Het kan al gauw enkele punten schelen in onze beoordeling!