Yakuza 3 Remaster Review - Niet aan te raden voor nieuwkomers

Voor westerlingen is het Walhalla: er komen steeds meer Yakuza-games naar het Westen. Deze keer gingen we aan de slag met de remaster van Yakuza 3. Kazuma Kiryu mocht weer heel wat Japanners kleineren, terwijl hij ondertussen voor diverse weeskinderen moest zorgen. Klinkt als de ideale mix tussen zoetsappigheid en keiharde actie!

Tijdens gamescom werd er een raket gelanceerd, zo krachtig was het SEGA nieuws. Na het succes van Yakuza Kiwami 1 en 2 én 6, kunnen we ons klaarmaken voor remasters van 3, 4 en 5! De bundel gaat door het leven als “The Yakuza Remastered Collection” en is via PSN te koop voor 60 euro. Later zal de game ook fysiek uitkomen met zelfs een apart doosje van deel 5 erbij. Dat is de enige game die enkel als download eerder is aangeboden bij ons, terwijl 3 en 4 fysiek zijn uitgebracht op de PlayStation 3.

In deel 3 (het origineel dat in 2010 in Europa uitkwam) kruipen we in de huid van Kazuma Kiryu, die op Okinawa een weeshuis (Morning Glory) onder zijn hoede heeft met negen kids. Eén daarvan is Haruka, die mensen wel kennen als ze bijvoorbeeld ingestapt zijn bij Yakuza 6. Kiryu is bij aanvang duidelijk niet bezig met het leiden van een Yakuza-bestaan, maar geeft daadwerkelijk om de kids. Alles is vredig. De kleine weeskinderen zijn happy, buiten schijnt de zon, de lucht is blauw en op loopafstand bevindt zich een strand. Het lijkt nog net geen hemel op aarde, ondanks dat de kids geen ouders meer hebben.

Dit mooie leven lijkt alleen ‘afgepakt’ te worden, want al snel komt er getouwtrek om het stuk land waar het weeshuis op staat. Zo schijnt er één of andere hogere pief een militaire basis te willen bouwen, terwijl weer een ander persoon er een prachtig resort wil bouwen. Waar commerciële belangen optreden, gaat dit in de Yakuza-serie altijd gepaard met iemand aan wiens handen handen bloed kleeft. Al snel wordt er iemand neergeschoten en dit is waar het rustige leven van Kiryu en diens kids ernstig verstoord wordt. Hij zal er alles aan doen om Okinawa ongeroerd te laten, de kinderen te beschermen én uit te zoeken wat er precies aan de hand is.

De game is hetzelfde als de PlayStation 3-versie en beslaat 12 hoofdstukken, plus een proloog. Wij zijn 27.5 uur bezig geweest met het uitspelen van het spel, al kan dat ook korter als je diverse zijmissies laat voor wat het is. Focus op het hoofdverhaal is dus geen probleem. Wel moet je er rekening mee houden dat je, ondanks dat de game er beter uitziet, met een hoop elementen te maken krijgt die absoluut niet meer van deze tijd zijn.

Review" class="img-responsive" src="https://cdn.xgn.nl/upload/201909/t/yakuza-3-remaster-review.jpg" />

Allereerst moet je handmatig gaan opslaan. Dit kan op meerdere plekken, waaronder telefooncellen, in het weeshuis, een kroeg en op nog een paar plekken. Als je Yakuza Kiwami gespeeld hebt, ben je dit wel gewend dus dat is het ergste niet. Wat wél irritant is, is dat de vaart uit het spel gehaald wordt zodra vijanden je bestormen, wat een belangrijk element van de serie is. Terwijl jij bezig bent met een missie en ergens rondloopt in Kamarocho of Ryukyu, zal er geregeld iemand, of een groepje, op je afkomen om te vechten. Deze vijanden zijn er in alle delen, omdat een groot Yakuza-element is dat Kiryu vecht en daarmee ervaringspunten opdoet om zijn skills op te waarderen.

Het punt is alleen dat dit in Yakuza 3 begint met een dom praatje vooraf, wat ongeveer altijd gaat over dat iemand jouw portemonnee wil hebben. In de eerdere Yakuza-remakes ging de game altijd meteen op actie over. Dan zag je het ene moment Kiryu die ergens liep, om daarna groot in beeld te zien ‘Street thugs’ (of iets anders) waarna je direct kon vechten. In Yakuza 3 zit er dus nog een stap tussen en dat is vervelend, want de hele tijd dezelfde soort domme gesprekjes voeren is totaal niet interessant.

Verder is het vervelend dat de kaart, zeker aan het begin van de game, erg gedateerd is. Je kan via een menu naar de map en dan een klein beetje inzoomen, maar heel duidelijk is het allemaal niet. Sterker nog: we durven te beweren dat wij als doorgewinterde Yakuza-speler de weg wel vinden, maar dat een nieuwkomer meerdere aspecten niet zal begrijpen. Op dit soort momenten merk je dat de game erg oud is.

Voor de rest is het verhaal niet het beste uit de serie. Waar andere Yakuza-games meer verrassingen in petto hebben, is het verhaal van Yakuza 3 vrij rechttoe rechtaan. Weliswaar wordt er erg op de emoties ingespeeld op het einde, maar de vraag is of eenieder een traan zal moeten laten. De opbouw vooraf is té sloom en binding met personages wordt niet altijd gemaakt.

Dat neemt niet weg dat het verhaal interessant genoeg is om te volgen. Sowieso als je gek bent van Yakuza-games, is deel 3 een must om nogmaals te spelen. Kiryu is een eindbaas en de manier waarop hij omgaat met de kids is om van te genieten. Een maffioso met een hart, wie smelt daar nou niet van?

Is de game voor nieuwkomers? Nee, niet echt. Daarvoor heeft de game te veel oude elementen. Als je eerdere delen gespeeld hebt, en meer wilt weten over de achtergrond van Haruka en haar band met Kiryu, is het wel interessant, maar om eerlijk te zijn is dit misschien wel de Yakuza-game uit de reeks die je met een gerust hart kunt skippen.

Deze remaster is fanservice en niet meer dan dat., ook al vinden wij het goede fanservice. Maar we moeten ook kritisch zijn en dat betekent hier dat de meeste mensen de game wel links kunnen laten liggen.