Wii Party U Review

De feestdagen komen eraan en dan heb je iets nodig om je irritante neefje onder controle te houden. Doe je dat dit jaar met Wii Party U of moet je toch een oude Mario Party tevoorschijn halen?

Wat in eerste instantie eigenlijk afschrikt aan deze game, blijkt ook zijn kracht. Zoals de naam al doet vermoeden, hebben we te maken met een partygame en dat zijn over het algemeen vaak nogal bonte verzamelingen van allerhande mini-games. Dat geldt ook voor Wii Party U, alleen wordt die verzameling op nogal onaantrekkelijke wijze geïntroduceerd.

Dat wil zeggen, als je de Wii U aanzet en de game opstart. Je krijgt dan allemaal blokjes te zien met daarop heel vaag omschreven wat je er van kunt verwachten. Eigenlijk is het enige dat je kunt doen in dit geval, gewoon wat aanklikken en kijken waar het schip strandt. Zo kun je terechtkomen in een soort hardloopwedstrijd meets ganzenbord. Een speltype dat direct doet denken aan de Mario Party-franchise.

Met een twist, want in dit spelletje draait het niet om wie wat gooit, maar meer om wie wanneer mag gooien. Je doet mini-games die door de computer of door de laatste speler worden uitgekozen om zo te bepalen wie het eerst mag gooien, wie daarna enzovoorts. De persoon die het eerste mag gooien, krijgt zes dobbelstenen extra - acht dobbelstenen - om mee te gooien, terwijl de persoon die het laatst mag gooien het maar met de basis van twee stuks moet doen.

Geen man overboord, want de persoon die laatste is, kan alsnog winnen. De vakken van het spelbord kunnen er namelijk voor zorgen dat je nog een keer met wel tien dobbelstenen mag gooien en vooruit mag gaan. Maar, er zijn natuurlijk ook vakjes waarin je juist met tien dobbelstenen mag gooien en terug moet lopen. Soms zijn er wegversperringen zoals een brug waarbij 1, 3 of 5 gegooid dient te worden voordat hij opengaat.

En hier maken de gamemakers een fout wat ons betreft. Stel je gooit 6, dan moet je alsnog kijken hoe de brug open- en dichtgaat om te zien of hij na zes keer veranderen open of dicht is. Als een klein spelertje nog niet kan lezen, dan heeft het niet extra zin om de opdracht alsnog uit proberen te leggen door die brug steeds open en dicht te doen. Het is irritant, vertraagt het spel en dat geldt natuurlijk helemaal als je tegen computergestuurde personages speelt.

Dat vinden wij een groot nadeel aan Wii Party U. Zodra je tegen personages speelt die worden bestuurd door de computer, heb je het probleem dat hun beurt niet overgeslagen kan worden. Je zit dus soms minutenlang te kijken hoe de computer het er vanaf brengt en ook dat haalt enorm de vaart uit het spel. Hoewel de HD-graphics de game er geweldig uit doen zien, is het (sorry Mii’s) niet een game waarbij je graag kijkt hoe de ander het doet. Je wilt gewoon zelf spelen, doorgaan en winnen.

Het is niet handig om in een spel dat bedoeld is voor een feestje, veel elementen te stoppen die de boel afremmen. Het is vaak al lastig om je aandacht erbij te houden als er drukte is in de huiskamer, laat staan als de game je ook af en toe wat verveelt. Jammer, want verder is er niks mis met Wii Party U. Sterker nog, het is een partygame die erg goed in elkaar zit.

Het is sowieso grappig om je Mii’tje te zien reageren op wat hem of haar allemaal overkomt in het spel. Intens verdrietig als hij of zij laatste wordt, maar een aanstekelijke winnaarslach wanneer de winst dichtbij is. Samen met de kleurrijke HD-achtergronden en de veelheid aan grappige spelletjes word je direct vrolijk van Wii Party U.

De kracht van Wii Party U zijn al die kleine spelletjes. Logisch natuurlijk, maar het zijn er werkelijk tientallen en aan allemaal is veel aandacht besteed. Je merkt dat de makers hun best hebben gedaan om leuke thema’s toe te voegen en de veelzijdigheid te vergroten, en dat is ze goed gelukt. Het wordt, net als in de Mario & Sonic op de Olympische Spelen-franchise, steeds voor een mini-game begint even uitgelegd wat de bedoeling is en welke besturing je kunt gebruiken. Het is niet altijd helemaal tot in de puntjes duidelijk voor je begint, maar dat is juist lollig. De ene speler begrijpt het een eerder en de ander heeft weer meer geluk als het op een andere mini-game aankomt.

In een kwartiertje spelen kun je bijvoorbeeld al terechtkomen op een hobbelpaard, of kun je als een ware karatekunstenaar houtblokken doormidden hakken of op een pogostick andere personages van een podiumpje af zien te krijgen zonder er per ongeluk zelf achteraan te springen. De spelletjes zitten prima in elkaar en hebben allemaal een zekere kwaliteit, waardoor plezier gegarandeerd is.

Overigens zullen bordspelpuristen niet per se blij worden van alle mini-games, want sommigen hebben akelig veel te maken met geluk, zoals een spel waarin kaarten worden geschud en jij de kaart met de meeste punten uit moet zoeken. Die spelletjes voelen een beetje onnodig, omdat je dan helemaal geen controle meer hebt over je eigen lot en dat heb je op het spelbord met al die vakjes al zo weinig.

De Gamepad wordt niet veel gebruikt, slechts in enkele soorten minigames, maar er zijn wel games mogelijk die je dan samen op de tabletcontroller speelt. Je houdt dan allebei een kant vast en zo kun je bijvoorbeeld tafelvoetbal spelen. Dit is niet het beste deel van de game. Vooral als je grote handen hebt, is het best lastig om samen zo’n Gamepad te besturen.

Het is erg handig om te weten hoe lang een spelletje ongeveer duurt. Je ziet het ook vaak op de doos van een bordspel staan, naast de leeftijdscategorie (van 8 tot 88 toch?). Menig spel is dertig minuten, maar ze zijn er ook van een uur en van andere lengtes. Het is handig dat het spel een indicatie aangeeft, want het is tijdens het spelen soms niet zo duidelijk hoe ver je bent of hoe lang het nog gaat duren.

Je moet wel je controle uit handen geven, want wat betreft het verloop wordt veel bepaald door de game. De een zal het wel lekker vinden omdat hij zo achterover kan hangen, de ander heeft liever wat meer zeggenschap over welke minigames er voorbij zullen komen. Als je je weg heel goed weet in de game, dan kun je natuurlijk wel losse mini-games selecteren uit het menu, maar dat vergt best een tijdje studie.

En is dat niet waar plezier om gaat? Even niet die stijve controlfreak proberen te zijn, even wel tegen je verlies kunnen en er gewoon voor gaan; je op een speelse manier meten met je vrienden en familie. De mensen waarmee je gamet zullen je er niet op afrekenen als je de loser van de avond bent, daar zijn ze vrienden voor toch? Jullie moeten wel af en toe geduld hebben, want dat is wel wat Wii Party U regelmatig vraagt. Aan de andere kant betekent dat vaker tijd voor een handje chips. En handen wassen, want je moet natuurlijk wel met je vette tengels van die controller afblijven. Feest!