BioShock Infinite: Burial At Sea - Episode 1 Review

Na het einde van BioShock Infinite hadden wij nog lang niet genoeg van de avonturen van Elizabeth en Booker. Gelukkig maar dat Irrational Games daar hetzelfde over dacht. Twee episodes vertellen een nieuw hoofdstuk in het BioShock verhaal, en Burial At Sea doet de aftrap.

Veruit de grootste verandering met Infinite is dat je heel deze uitbreiding weer in de onderwaterstad Rapture rondloopt. Voor veel fans zal dit al reden genoeg zijn om deze DLC in huis te halen, aangezien Rapture de plek is waar de eerste BioShock zich afspeelde. Hoewel we in die game juist een vervallen Rapture zien, dat overstroomd is met gestoorde Splicers, begint Burial At Sea een stuk rustiger en vriendelijker. De game speelt zich af op 31 december 1958, één dag voordat alles misgaat in Rapture. Dit zorgt ervoor dat we voor het eerst de kans krijgen om het onderwaterutopia te verkennen, zonder constant besprongen te worden door gillende Splicers.

Burial At Sea valt grofweg op te delen in twee stukken. In de eerste helft wandel je door een prachtig Rapture, terwijl je samen met de mysterieuze en charmante Elizabeth op zoek bent naar Sally: een meisje waar Booker duidelijk een band mee lijkt te hebben. Je praat met bewoners, loopt wat winkels in en vergaapt je aan de pracht van Rapture. Buiten de dikke glazen ramen boort een Big Daddy in een stuk rots, verderop zien we een stel mensen bijpraten op een bankje. Alles lijkt prima te gaan, maar al kom je al snel weer in aanraking met de andere kant van de stad. Zodra je afdaalt in deze verzonken fabriek - van Fontaine, uit deel één - waan je jezelf weer in de eerste BioShock.

Als het aan ons had gelegen, hadden we nog wat langer samen met Elizabeth rondgewandeld in het mooie Rapture. De gesprekken tussen de twee personages zijn wederom van hoog niveau en is de setting iets wat wij al wilden zien sinds we onze eerste stappen in Rapture zette. Deel twee van Burial At Sea heeft echter niets van dit en laat je tientallen Splicers afknallen, terwijl je langzaam naar een climax toewerkt in de zoektocht naar Sally.

Alle wapens die we inmiddels goed kennen uit Infinite, hebben een make-over gekregen zodat ze beter in deze wereld passen. Irrational Games heeft het zelfs voor elkaar gekregen om een variant op de Skyhook in de game te proppen. Al komt deze haak een stuk minder logisch over in een onderwaterstad met kleine ruimtes, dan in een vliegende stad waar de eilanden met elkaar verbonden zijn via rails. Al blijven de brute finishing moves die je met diezelfde haak uit kunt halen wel erg fijn.

Wij waren alweer vergeten hoeveel griezeliger Rapture eigenlijk is dan Columbia. In de vergane ruimtes van de fabriek stikt het weer van de psychopaten die praten tegen lijken en de meest gruwelijke dingen doen. Zo beslopen we een vrouw in een restaurant die een vriendelijk praatje maakt met de gasten, die allemaal met een schotwond in hun hoofd in de rode bankjes hangen. Dit soort kleine dingen ontbraken in Infinite, maar geven juist dat gestoorde randje die de BioShock-games zo kenmerkt. De terugkeer naar Rapture is dan ook meer dan geslaagd.

Als je je best doet, dan zie je de aftiteling al na een uur of twee voorbij rollen. Dit is voor een uitbreiding erg snel, al vragen we ons af of twee uur langer ronddolen in de krochten van Rapture dit probleem op zou lossen. De gevechten zijn namelijk best eentonig, omdat je het slechts opneemt tegen standaard Splicers met hier en daar een sterkere variant die met Plasmids op je schiet. Zoals altijd valt er weer van alles te ontdekken in hoekjes en verborgen ruimtes, dus is een tweede speelsessie zeker de moeite waard. Bovendien eindigt deze eerste aflevering op een gigantische cliffhanger die je weer met open mond naar je scherm laat staren. Wij kunnen dus niet wachten op deel twee. Aan het einde van de complete uitbreiding kunnen we eigenlijk pas echt zeggen of dit een geslaagde uitbreiding is geweest, maar Burial At Sea zet in ieder geval een prima eerste stap.