Wasteland Angel Review

We schrijven anno 2011. Een tijd waarin oude arcadespellen een wederkeer genieten. Een tijd waarin gamers niet schromen voor een remake. Een tijd waarin ontwikkelaars terugkeren naar het oude vertrouwde principe. Het Finse Octane Games, bekend van Raven’s Cry, is zo’n ontwikkelaar. Met ‘Wasteland Angel’, een arcade-titel die net op Steam uit is, keren gamers terug in de tijd van 'simpele maar doeltreffende gameplay'.

Simpel is Wasteland Angel zeker. Vanuit een vogelperspectief bestuur je een gemodificeerd autootje dat de naam ‘Gypsy’ draagt. De ontwerpster hiervan schuilt onder de naam Angel, een gefrustreerde overlever van de Derde Wereldoorlog, die de wereld heeft veranderd in één grote post-apocalyptische puinzooi. Klinkt als het einde van een triest stuk proza, maar hierna doet Wasteland Angel de oogjes pas open. Treurnis gegarandeerd.

En als dat nog niet genoeg is, wordt het land (de Verenigde Staten in dit geval) geteisterd door bendes die de overgebleven dorpen compleet willen uitroeien. Aan Angel de heldhaftige taak om de kleine dorpen te behoeden voor een vreselijke teloorgang. Het verhaal – voor zover je het 'een verhaal’ kunt noemen – wordt via stripboekachtige scènes uit de doeken gedaan. Wederom een simpel aspect van Wasteland Angel, maar qua presentatie raakt het kant noch wal. De tekenachtige stijl is er één die niet overtuigd. Om nog maar te zwijgen over de clichématige teksten van Angel, die daarbij in-game op één hand te tellen zijn. Zelfs voor een tien euro dure game verwachten wij meer van Octane Games.

Wapengerei en vijanden
Dan het speltechnische gedeelte, dat vergelijkbaar is met Twisted Metal. Groot verschil is echter dat dit spel vanuit een vogelperspectief gespeeld wordt. Daarnaast staan in Wasteland Angel de waves centraal. Deze ‘golven aan vijanden’ zijn er nogmaals op gebrand om de dorpen in complete vernieling te brengen. Gelukkig is Gypsy snel en wendbaar, waardoor je gemakkelijk van dorp naar dorp kunt rijden. Bovendien heb je een leuk arsenaal aan wapens onder je beschikking. Denk daarbij aan de mitrailleur, spijkerbommen en vlammenwerpers. Door het verslaan van vijanden bemachtig je deze wapens, die voor een leuke afwisseling zorgen.

De keerzijde van de medaille is dat het qua afwisseling daar alweer ophoudt. Een voorbeeld dat dit illustreert is het magere aanbod aan verschillende vijanden. Drie slechts! Te weten ‘de killers’ (moordenaars), de ‘slayers’ (ontvoerders van dorpsbewoners) en heel origineel de ‘duals’ (combinatie van beide). Kortgezegd is het de bedoeling om alle vijanden uit de weg te ruimen en om zoveel mogelijk levens te redden. Een procedure die zich voortdurend herhaalt wat hieropvolgend ten koste gaat van de variatie in Wasteland Angel.

Langdradig
Oké, het spel mag dan rijk zijn aan bonuslevels in eerstepersoon perspectief en aan gevechten met eindbazen, maar deze zijn zo luttel uitgewerkt dat ze het vermelden niet waard zijn. Twee uur lang – want zo lang duurt dit avontuur door de lage moeilijkheidsgraad – ben je constant hetzelfde aan het doen, namelijk in een notendop rondjes rijden, vijanden vermorzelen en wapens collecteren. Tel daarbij op dat het spel zes op elkaar lijkende omgevingen kent en dat de soundtrack uit slechts één nummer bestaat, en je komt tot de conclusie dat Wasteland Angel gewoon een erg repetitief spel is. De ranglijsten die het spel rijk zijn kunnen daar helaas niets aan veranderen.

Een multiplayermodus zou Wasteland Angel gered kunnen hebben, maar wonder boven wonder heeft Octane Games die links laten liggen. Een opmerkelijke keuze, daar de gameplay zich er perfect voor leent. Kijk maar naar het al genoemde Twisted Metal, waar de multiplayermodus het sterkste aspect uit de serie is.

Toch nog een pluspunt
Is er dan niets goed aan Wasteland Angel, rest de vraag? Nee. Grafisch is het spel voor arcade-begrippen best indrukwekkend. Hoewel de omgevingen zich vaak lijken te kopiëren, is het wel één van de leukst uitziende arcade-shooters op de markt. De effecten – en dan met name het vuur – ziet er goed uit en doen niet onder voor games met hogere productiewaarden, en daar mag Octane Games best trots op zijn.

Geen tien euro waard
Om mijn gemaakte punt nog eens te bevestigen: Wasteland Angel is simpel, maar doelftreffend is het allerminst. Zelfs voor een prijs van tien euro overtuigt het spel nauwelijks. Het verhaal is flinterdun, de hoofdpersoon is cliché en speltechnisch is Wasteland Angel gewoon enorm repetitief. Bewaar die tien euro en leg het bij voor al dat moois dat eind 2011 te bieden heeft.