The Walking Dead Final Season Review - Een waardig slotakkoord

Telltale’s Walking Dead">The Walking Dead is een ijkpunt in de gamegeschiedenis. Het zette het episodische en beïnvloedbare verhalengenre op de kaart en bracht miljoenen verdrietige en overrompelde gamers samen tot één grote community. Nu, na vier hartverscheurende seizoenen, dient het langverwachte slotakkoord zich aan. Hoe dat ons beviel, lees je in deze Walking Dead Final Season review.

Het is alweer zeven jaar geleden dat Telltale Games vriend en vijand verbaasde met het eerste seizoen van The Walking Dead, een verhalende serie gebaseerd op de huiveringwekkende en wereldberoemde comic van Robert Kirkman. Door het fantastische schrijfwerk, de geloofwaardige personages en de beslissende keuzes die je steeds moest maken groeide Telltale’s The Walking Dead uit tot een van de beste en meest populaire gamefranchises aller tijden.

Twee eveneens succesvolle seizoenen volgden, en niets leek een spectaculaire finale seizoen in de weg te zitten. Tot de investeerders zich opeens terugtrokken en Telltale Games de rekeningen niet meer kon betalen. Tot groot verdriet van de fans werden de laatste twee afleveringen van The Walking Dead geschrapt en dreigde het einde van Clementine’s verhaal in vergetelheid te raken. Een groepje ex-medewerkers weigerde de handdoek in de ring te gooien en werkte onder de vlag van uitgever Skybound Games aan de laatste afleveringen van de serie.

Een klein wonder, want na zeven jaar en vier zenuwslopende seizoenen willen we natuurlijk weten hoe het wonderlijke verhaal van Clementine gaat eindigen. Het eens zo verlegen en kleine meisje, waar de wereld in 2012 mee kennismaakte door de ogen van Lee Everett, is inmiddels uitgegroeid tot een sterke jongvolwassen vrouw die prima haar mannetje staat in de verscheurde wereld van de ondoden. Die karakterontwikkeling is wat The Walking Dead als comic, als serie én als game zo ongelofelijk goed maakt: zelfs een gebroken meisje als Clementine is uiteindelijk in een vreselijke wereld tot grote dingen in staat.

Dat blijkt ook wel als in het laatste seizoen de rollen zijn omgekeerd. Waar ze in het eerste seizoen trouw de adviezen van de veroordeelde moordenaar Lee Everett opvolgde, draagt ze in het laatste seizoen zorg voor Alvin Junior, een kleuter wiens ouders zijn overleden. De bijzondere band tussen dit duo staat in de laatste afleveringen centraal en daarin worden de persoonlijke verschillen goed zichtbaar. Clementine kent bijvoorbeeld nog de wereld vóór de uitbraak, terwijl Alvin Jr., kortweg AJ, niet beter weet dan dat de wereld compleet is ontregeld en op talloze plekken bloedige burgeroorlogen zijn uitgebroken.

Met die verschillen in het achterhoofd, moet je als Clementine voortdurend keuzes maken tussen wat moreel misschien goed is, maar overlevingstechnisch gezien catastrofaal kan aflopen. Bescherming bieden betekent offers brengen en dat zorgt, zoals we van Telltale onderhand gewend zijn, voor onderlinge spanningen tussen jou en andere personages. Het is daardoor niet uitgesloten dat sommigen van hen zich zomaar eens tegen jou kunnen keren. Om die reden wegen de keuzes zwaarder dan in de vorige seizoenen, omdat je nu niet alleen aan jezelf moet denken (zoals bij Lee bijvoorbeeld wel het geval was), maar ook aan het lot van die kleuter die naast je loopt.

Die verantwoordelijkheid die Clementine nu voelt maakt haar tot een veel geloofwaardiger personage dan in de vorige seizoenen. Daar werd ze vooral toch neergezet als een leider tussen volwassenen, wat niet helemaal natuurlijk overkwam. Nu krijgt Clementine vooral te maken met jongere figuren waardoor haar leidende rol veel beter tot uiting komt. Kleine kanttekening is dat de andere personages in de laatste twee afleveringen maar weinig aan bod komen, waardoor je nooit een band met ze weet op te bouwen en het je niet zo heel veel doet als hun iets ernstigs overkomt.

Telltale’s The Walking Dead is nooit een serie geweest van baanbrekende gameplay, soepele en vrije besturing en intense, bloedstollende shoot-outs. Elke aflevering liet zich wel een beetje knullig besturen en werd geteisterd door veel onzichtbare muren. Dat is in het laatste seizoen natuurlijk niet anders, daar hier ook de charme van de serie ligt. Gepoogd is wel om de laatste afleveringen van iets meer variatie te voorzien. Zo speel je de meeste actiescenés vanuit een derdepersoonsperspectief en heb je veel meer opties om de camera te besturen.

Toegegeven: het is een nobele poging om de stroperige gameplay van The Walking Dead te versoepelen, maar in de praktijk komt daar weinig van terecht. Games van Telltale speel je niet vanwege de totale bewegingsvrijheid en spectaculaire gevechten waarbij de kogels en de bloedspatters je om de oren vliegen. Je speelt ze om meegetrokken te worden door al die meeslepende scénes, om invloed uit te oefenen op het verhaal en om andere personages te belonen of af te straffen om hun gedrag.

In dat opzicht stellen de laatste twee afleveringen van The Walking Dead lichtelijk teleur. Ja, het einde van Clementine’s verhaal is meeslepend, emotioneel en zorgt absoluut voor een brok in de keel, maar gaandeweg merk je dat enkele belangrijke verhaallijnen zijn afgeraffeld. Er wordt vrijwel geen moment gas teruggenomen en dat is iets waar deze serie normaal gesproken in uitblinkt: in het doseren van heftige scénes met rustige tussenstukken. Dat is hier niet gebeurd, en waarschijnlijk komt dat door het hele gedoe rondom het faillissement, dat bij de overgebleven medewerkers beslist niet in de koude kleren is gaan zitten.

Op het gebied van techniek gooit het laatste seizoen eveneens geen hoge ogen. De laadtijden zijn nog net zo lang als voorheen en de grafische fouten zijn opnieuw legio. Daartegenover staat wel de vernieuwde visuele stijl die meer dan ooit de stijl van de karakteristieke comics benadert. De handgetekende en blokkerige personages zijn gebleven, maar zijn nu van veel meer detail en persoonlijkheid voorzien. Clementine is mede daardoor geloofwaardiger dan ooit en hoeft eigenlijk niet zo veel moeite te doen om onze harten te veroveren. Wat zullen we haar missen!

The Walking Dead Final Season heeft vanwege de financiële problemen en tijdnood zo zijn gebreken, maar is zonder meer een waardige finale van een van de meest geliefde gamefranchises ooit gemaakt. Het tempo in de laatste afleveringen ligt ontzettend hoog, even op adem komen zit er niet in. Een keuze die vooral ten koste gaat van het opbouwen van relaties met andere personages. Jammer, maar het gevoel dat uiteindelijk overheerst is die van dankbaarheid. Het had zó weinig gescheeld of het einde van Clementine’s verhaal het nooit meer het daglicht gezien. En daar mogen we een aantal volhardende medewerkers op onze blote knieën voor bedanken.