Vancouver 2010 Review

Dit jaar wordt alweer de 21ste Olympische Winterspelen gehouden. Het evenement wordt elke keer groter, en iedereen zit weer aan de buis gekluisterd. Maar geldt dit ook voor de officiële videogame van de Olympische Winterspelen; Vancouver 2010? Of zijn we er al snel op uitgekeken?

Disciplines
Dit jaar zijn er vijftien disciplines aanwezig op de Olympische Winterspelen. We kennen natuurlijk allemaal het spectaculaire schansspringen, schaatsen en skiën. Maar er zijn ook sporten als ijshockey, curling en biatlon aanwezig. Echter zien we deze niet eens terug in dé officiële game van de Olympische Winterspelen. Het eerste grote minpunt is dan ook gelijk dat het spel maar acht verschillende sporten en 14 evenementen bevat, echter zijn hier ook de vrouwen en mannen evenement meegeteld.

De sporten biatlon, crosscountry skiën, curling, kunstrijden, ijshockey, Noordse combinatie, en langebaanschaatsen zijn niet in het spel speelbaar, wat toch wel wat weinig is. De acht sporten waarmee je het moet doen, zijn: alpine skiën, schansspringen, freestyle skiën, snowboarden, shorttrack schaatsen, skeleton, rodelen en bobsleeën. Dit omdat de ontwikkelaar deze sporten goed wilde uitwerken, in plaats van alle sporten middelmatig in de game te stoppen.

Op papier lijkt het misschien wel voldoende, maar dit is het bij lange na niet. De verschillen tussen bijvoorbeeld het bobsleeën en rodelen zijn minimaal. De gameplay is vrijwel hetzelfde, het enige verschil zit hem eigenlijk in het sleetje waar je op naar beneden sjeest. Zo heb je ook nog het alpineskiën, wat de belangrijkste sport is in deze game. Je hebt daar een aantal verschillende onderdelen, maar ook hier geldt weer een minimaal verschil. Het slalommen op de ski’s of op het snowboard voelt bijvoorbeeld precies hetzelfde aan. Hierdoor merk je al snel dat het saai begint te worden, de diversiteit in gameplay is ver te zoeken.

Goud is nog ver weg
Maar er zit gelukkig nog wel een uitdaging in het spel. Het is namelijk nogal pittig. Een beetje uitdaging vanwege de moeilijkheidsgraad vinden we natuurlijk wel leuk, maar in dit spel gaat het een beetje te ver. Het is namelijk verschrikkelijk moeilijk om uiteindelijk die felbegeerde gouden medaille te halen. Bijvoorbeeld het bobsleeën; wanneer jij één klein foutje maakt in een bepaalde bocht. Als je bijvoorbeeld net te laat instuurt of niet ver genoeg mee gaat hangen, lig je op de kop en ben je gediskwalificeerd. Vooral door deze hoge moeilijkheidsgraad wordt het frustrerend en heb je het al snel gezien. Daarnaast krijg je nooit echt het gevoel dat je bezig bent met een spannende en belangrijke competitie, iets het enthousiasme tijdens het gamen wat had verhoogd.

Wat ook al snel irritant kan worden, is de besturing. De vorige Olympische Spelen game, Beijing 2008, stond bekent om haar vervelende button-bash gameplay. Ook dit zien we weer terug in Vancouver 2010, en dan vooral bij het schaatsen. Bij de rest heb je dit vooral alleen bij de start, maar jammer genoeg voelt de rest van de gameplay ook niet geweldig aan. Dan komen we namelijk weer terug bij het bobsleeën. Je voelt gewoon niet goed aan, ook al oefen je honderd keer, wanneer je in een bocht te hard gaat of teveel naar links of rechts leunt.

Het mag duidelijk zijn, op gameplay gebied laat Vancouver 2010 heel wat steekjes vallen. De game kan niet meekomen met andere sportgames, en dat is natuurlijk erg jammer. Een Olympisch Spelen labeltje op het hoesje is niets waard zonder dat de game goed speelt.

Audiovisueel
Op audiovisueel gebied is de game echter wel goed verzorgd. De animaties van de sporters zien er goed uit. Het komt heel erg realistisch over en je ziet zeker dat er genoeg aandacht aan is besteed. Dit geldt ook voor de rest van de grafische kwaliteiten. De omgevingen en de toeschouwers zijn goed gedetailleerd en verzorgd. Wat tevens ook nog een vette toevoeging is, is de first-person view. Je hebt de mogelijkheid om de actie vanuit het eerste persoonsperspectief te beleven. Wat het mooie hieraan is, is dat je ook daadwerkelijk het effect van snelheid en een bril op je gezicht krijgt.

Het geluid in het spel is ook nog eens goed verzorgd. De muziek is opvallend en bestaat vooraal uit rock-nummers, wat weer eens wat anders is dan de standaard vrolijke deuntjes. Verder is er ook niets aan te merken op de overige geluiden, aangezien deze allemaal prima in de game verwerkt zijn.

Conclusie
Vancouver 2010 biedt veel te weinig voor 60 euro. Door de weinige hoeveelheid sporten ben je er al gauw op uitgekeken. Je kunt daarna nog wel een aantal Challenges halen, of trophies verzamelen, maar daar houdt het dan ook wel mee op. Maar wat nog erger is dan de lage replaywaarde, is dat het spel frustrerend is. Echter is dit wel de best uitziende Olympisch Spelen game ooit. Voor de erg fanatieke liefhebbers van de Olympische Spelen is het leuk om deze game toe te voegen aan je collectie, andere kunnen deze game beter laten voor wat het is.