Death Stranding 2: On the Beach Review - Grootser, mooier, maar ook beter?

Als Kojima met iets nieuws komt, spitsen wij de oren. De oude meester staat immers altijd garant voor verrassingen, met bijzondere games als resultaat. Zou hij, na Metal Gear Solid, Zone of the Enders en natuurlijk Death Stranding, opnieuw met iets bijzonders komen? Wij trokken onze wandelschoenen aan en gingen op pad op zoek naar het strand in Death Stranding 2.

Wie helemaal niets van het verhaal van Death Stranding 2 wil weten en ‘blind’ de game in wil gaan, scrollt het beste meteen naar het eindcijfer onderaan. 

Na de breuk tussen Hideo Kojima en Konami dacht iedereen dat het wel gedaan was met Kojima. Zijn vrije geest die nauwelijks te beteugelen leek, zou nu helemaal los gaan zonder enige rem op kosten of opleverdata. Niets bleek minder waar: met zijn eigen Kojima Productions leverde hij in 2019 een van de meest bewonderde - en controversiële - games af in jaren. 

Death Stranding blonk uit in een mysterieus verhaal waar zelfs na de credits nog lang niet alles duidelijk van was, en de gameplay was mogelijk nog controversiëler. Waar de ene Death Stranding weg zette als een veredelde walking simulator, vond de ander de lange - soms verwarrende - scenes reden om de game links te laten liggen. 

Uiteindelijk bleef fier overeind staan dat de game zeker de tongen los maakte en wie de game echt speelde er achter kwam dat dit veel meer was dan een simpele walking simulator. Onze eigen Luuc noemde Death Stranding destijds niet voor niets een modern meesterwerk.

De Death Stranding uit de titel refereert naar een apocalyptisch evenement waarbij de grens tussen de werelden van de levenden en de doden verbroken wordt. BTs, ofwel Beached Things, zijn dode wezens die de grens tussen leven en dood oversteken en in de levende wereld terecht komen. 

De mensheid trekt zich terug in ondergrondse schuilkelders. Wie zich toch bovengronds waagt en door een van de BTs gepakt wordt, veroorzaakt een enorme explosie die hele steden kan verwoesten. Niet gek dus dat vrijwel niemand zich meer buiten zijn schuilkelder waagt. 

Om toch de noodzakelijke goederen uit te wisselen, bezoeken Porters, ofwel Bezorgers, bestellingen van de ene schuilkelder naar de andere. Eén van die Bezorgers is Sam Porter (what’s in a name). Hij blijkt een Repatriate te zijn, waardoor hij niet dood kan gaan. Tenminste, als hij sterft, komt hij na een kort bezoek aan het afterlife weer tot leven. Wel handig! 

Als Bezorger wordt Sam vergezeld van een BB, een Bridge Baby. Deze foetus zit in een gele cocon die via een slang aan het pak van Sam gekoppeld zit. De BB waarschuwt Sam voor de aanwezigheid van BTs en ander onheil. 

Sam wordt na een mislukte bezorging gerekruteerd door Bridges, een organisatie die de verschillende schuilkelders en ondergrondse steden weer wil verenigen tot één digitaal netwerk, het Chirale Netwerk. Stap voor stap sluit Sam locaties aan, repareert wegen en werkt zo aan het herstel van de Verenigde Steden van Amerika, ondertussen gehinderd door BTs en andere spookverschijningen.

Sam wordt steeds vergezeld door zijn BB, waar hij steeds meer een band mee vormt en noemt hem tegen alle regels in Lou. Sam en Lou beginnen herinneringen te delen over ene Clifford Unger, die op zoek lijkt naar Lou.

Uiteindelijk weet Sam een dreigende crisis rond de Last Stranding, het einde van de mensheid af te wenden en keert hij de ‘connected’ UCA de rug toe om in afzondering te gaan leven.

Dat is precies hoe we Sam aan het begin van Death Stranding 2 weer tegenkomen. Sam leeft ver weg van de ‘bewoonde’ wereld, samen met Lou, die inmiddels een kleine peuter is. De wereld is veranderd en iedereen vraagt zich af of het wel zo slim was om het hele gebied van de Verenigde Steden van Amerika weer te verbinden. 

Sam’s vreedzame leventje wordt verstoord als een oude bekende, Fragile hem opzoekt en vraagt opnieuw de bezorgdienst op te pakken. Dit keer in een heel nieuw gebied, Mexico, en later zelfs aan de andere kant van de wereld: Australië. 

In heuse ‘one last time’ stijl pakt Sam de draad en zijn bezorgerspak weer op en gaat op pad. Wat begint als een eenvoudig klusje voor onze Sam mondt al snel uit in een missie van vele tientallen uren om opnieuw de mensheid te behoeden voor uitsterven.

Wie Death Stranding 2 opstart valt één ding meteen op. De wereld waar Sam doorheen loopt is ronduit prachtig. Nu was Death Stranding al bepaald indrukwekkend, hier wordt er een flinke schep bovenop gelegd.

Vergezichten waar je U tegen zegt, wisselen gedetailleerde berghellingen en rotspartijen af, waarbij elk rotsblok precies op de juiste plek lijkt te liggen. Loop je door het dal, dan kom je minder hindernissen tegen, maar eenmaal in de bergen wordt het terrein snel meer onbegaanbaar. Hier klim je niet even schuin rennend naar boven, maar moet je wat meer nadenken over je uitgestippelde route. 

Die route stippel je eenvoudig uit zodra je een nieuwe vracht oppikt. Op de gedetailleerde kaart zie je waar de hoogteverschillen of rivieren liggen, en plan je je route alvast vooruit. Of je die route vervolgens volgt is helemaal aan jou, de game laat je daar helemaal vrij in. 

De eerste Death Stranding kreeg vaak het verwijt een walking sim te zijn. Death Stranding 2 doet dat op diverse manieren anders. Belangrijkste verschil is dat je al snel de beschikking krijgt over mobiel vervoer. Een tripod racer en een off-terrain vierwieler staan al snel tot je beschikking. 

Hiermee kan je al sneller grotere vrachten vervoeren, wat handig is bij het herstellen van wegen, bruggen en andere transportmechanieken. Waar je soms flink wat materialen voor moet verzamelen. 

Wie helemaal los wil in het herstellen van infrastructuur krijgt daar ook meer mogelijkheden voor. Naast standaard wegen en bruggen krijg je nu ook de beschikking over een monorail. Die is vooral handig voor transport van enorme hoeveelheden goederen in één keer, en Sam kan op de bagagedrager mee, zonder zelf te hoeven sturen. 

Die grote hoeveelheden materiaal heb je regelmatig nodig, want zeker in de afgelegen, bergachtige gebieden is infrastructuur duur om te bouwen. Daarom is een andere innovatie bijzonder welkom. Sam kan verlaten mijnen heractiveren om zo grondstoffen te delven. Sam de Bouwer, het wordt bijna een separate game in de game.

Een verbeterde infrastructuur is bijzonder prettig. Niet alleen kom je daarmee veiliger van locatie naar locatie, de accu van je vervoersmiddel of exoskelet blijft op die wegen opgeladen. Wie de hoofdmissies tijdelijk links laat liggen en de optionele bestellingen tussen ontgrendelde locaties uitvoert, krijgt langzamerhand een hogere waardering op die locaties.

Dat heeft meerdere voordelen. Niet alleen krijgt Sam op die locaties de beschikking over grotere voorraden goederen, vaak ontwikkelen die locaties ook verbeterde wapens of gebruiksvoorwerpen. Sam kan op deze manier zelfs diverse cosmetics als zonnebrillen en petten vrijspelen. 

Bovendien worden ook Sams eigen skills gaandeweg beter met ervaring. Ook krijgt hij APAS punten, een soort skilltree, waarmee hij zijn vaardigheden uit kan breiden. Al met al is het in Death Stranding 2 veel meer de moeite waard om je hoofdmissie zo nu en dan even met rust te laten en de wereld te ‘connecten’ met wat bestellingen.

Zo kent Death Stranding 2 tal van verbeteringen op vrijwel elk gebied. De omgevingen van Mexico en Australië zijn enerzijds herkenbaar, maar anderzijds veel meer in detail vormgegeven en alles lijkt te kloppen. Kleine toevoegingen als wilde dieren (die je kan redden voor karmapunten bij de dierenopvang), of aardbevingen die het landschap voor je ogen kunnen veranderen, de wereld is een stuk minder ‘doods’ dan voorheen. 

Bovendien hoeft Sam de nieuwe wereld zelden helemaal lopend door te ploeteren. Sam krijgt al vroegtijdig de beschikking over voertuigen en kan hier grote delen van de rit, al dan niet over gebaande paden, in sneltreinvaart afleggen. Die voertuigen zijn ook in grote mate aanpasbaar. Niet alleen het uiterlijk, maar een extra accu voor een groter bereik, terreinbanden voor ruig of steil terrein, een wapen en grijparm zijn bijzonder handige uitbreidingen.

Met minder nadruk op wandel-missies, is er meteen ook meer ruimte voor andere gameplay. Zo krijgt Sam vaker te maken met vijandige tegenstand. Hoewel dat nog steeds vaak met stealth te vermijden is, heeft Sam meer mogelijkheden om de zaak al schietend op te lossen. Het arsenaal aan wapentuig is flink uitgebreid en ook hier geldt dat ontgrendelde locaties vaak verbeterde versies unlocken naarmate ze meer tevreden zijn met Sam’s bezorgcapaciteiten.

Pistolen, snipergeweren, machinegeweren, granaatlanceerders en zelfs raketwerpers, Sam heeft al snel keuze genoeg hoe hij zich vijanden van het lijf wil houden. Ook die vijanden, zowel levend, robotisch of BTs, zijn uitgebreid met meer diversiteit. Sam de Soldaat kan zijn borst dus natmaken!

Wie Death Stranding 2 van een afstand bekijkt, ziet grote overeenkomsten met het eerste deel. Uiteraard is het verhaal volledig nieuw en sluit mooi aan bij het soms wat verwarrende eerste deel, de missie-structuur toont grote overeenkomsten. Je missies leiden je gaandeweg door het hele gebied (waarbij sommige delen nu optioneel zijn), de hoofdstuk-structuur is vrijwel identiek en heel veel mechanieken zijn vrijwel onveranderd gebleven. 

Daarmee is Death Stranding 2 een stuk minder innovatief dan we van Kojima misschien gewend waren. De game is niet radicaal anders dan het eerste deel, maar is wel degelijk een flink verbeterde game. Kojima heeft duidelijk de handschoen opgepakt en aan alle kritiekpunten op DS1 gewerkt. 

Een walking sim? Dan krijg je mobiel vervoer. Een doodse wereld? Maken we hem toch mooier, bosrijker en levendiger, met dynamisch weer en levende dieren? Weet je wat, hier krijg je ook nog een lawine er bovenop. Te vredelievend? Hier is een paar handvol vijanden. Wegenbouw en optionele missies te vrijblijvend? Nu niet meer, met bijna RPG-achtige ervaringsupgrades en perks.

Is Death Stranding 2 daarmee saai geworden? Zeker niet. Het verhaal gooit je regelmatig van het pad af en bevat diverse ‘Wat gebeurt er nu?’-momenten. De tranen rollen regelmatig over de wangen en het meer dan uitstekende acteerwerk zal je ook als speler niet koud laten.

Death Stranding 2 is minder revolutionair dan het eerste deel, maar ondertussen wel op elk vlak een verbetering. We kunnen niet wachten om opnieuw de wandelschoenen aan te trekken, al zullen we voor een eventueel derde deel lang geduld moeten hebben.