Valerian and the City of a Thousand Planets Review - Visueel aantrekkelijk

De Valerian film is gebaseerd op de Franse sci-fi comics van Pierre Christin & Jean-Claude Mézières. Nu vertaalt Franse regisseur Luc Besson dit materiaal naar het grote scherm. Lukt het Besson dit succesvol te doen? Kom erachter in onze Valerian and the City of a Thousand Planets Review!

Zodra de film begint, krijgen we al een voorproefje van de geweldige visuele effecten die ons te wachten staan. In de opening worden we getrakteerd op een montage die alle verschillende aliens toont die lid zijn geworden van ruimtestation ‘Alpha’. Dit is een plek waarop duizenden soorten samenkomen om hun intelligentie te delen. Na deze opening springen we vooruit in de tijd en kan het avontuur van start gaan.

Wanneer we geïntroduceerd worden tot onze hoofdpersonages, Valerian (Dane DeHaan) & Laureline (Cara Delevinge), duiken we meteen het diepe in. Zo maakt Valerian al grappen dat hij met Laureline wil trouwen. Deze grappen, en de introductie zelf, voelen wat ongemakkelijk aan voor de kijker. We zijn nog geen vijf minuten in het gezelschap van het duo, en we moeten al volledig achter hun liefde staan. Deze ‘grap’ zal zich uitspreiden over de rest van de film.

Gelukkig is hun romantiek niet de focus. De acteurs weten zichzelf wel staande te houden tijdens de actiescènes en zelfs een paar humoristische scènes. Er is een beetje chemie tussen de twee aanwezig, maar niet genoeg om er een overtuigend liefdesverhaal van te maken.

Zowel Dane DeHaan als Cara Delevinge spelen hun personages prima. Toch krijg je het gevoel dat de personages meer potentie hadden dan uiteindelijk werd vertoond. Dit roept de vraag op of twee andere acteurs misschien beter geschikt waren om het duo te vertolken.

Naast het duo bevat de film nog veel meer grote namen. Zo is onze eigen Rutger Hauer, een acteur van Nederlandse bodem, een aantal seconden op het scherm te zien. Verder speelt Clive Owen de commandant van Valerian en Laureline. Het duo moet de commandant beschermen tegen een onzekere vijand. De commandant heeft zelf ook geheimen, die later in de film aan het licht komen.

Als laatste hebben we Rihanna in een niet zo grote bijrol, die toch de meeste indruk weet te maken. Rihanna speelt namelijk Bubble, een alien die elke gedaante kan aannemen. Je kunt de alien het beste vergelijken met de Pokémon Ditto. Haar rol zorgt voor komische, maar tegelijk ook de meest abnormale situaties. Zo zien we Rihanna in verschillende (stoute) kostuums voorbijkomen, en is er een korte scène waarin we Rihanna zien paaldansen.

In hun eerste grote missie worden Majoor Valerian en Sergeant Laureline ingeschakeld om een belangrijk object terug te halen. Ze bevinden zich op een planeet, die voornamelijk lijkt te bestaan uit zand. Hier worden we als kijker compleet weggeblazen vanwege de ingenieuze manier waarop de wereld tot stand komt.

Op deze planeet is niet veel te zien, behalve zand. Toch is dit alleen schijn voor het oog. Op de planeet bevindt zich een markt, met meer dan duizend winkels! Mensen die de markt willen betreden moeten een speciale bril op, waardoor je de markt kunt zien.

De hele markt bevindt zich dus in een soort virtuele wereld, waar Valerian het gestolen object moet terughalen. Zodra de actie en achtervolgingen beginnen, zit je er middenin. We krijgen namelijk shots te zien van Valerian in deze virtuele wereld, maar ook shots van de ‘echte wereld’, waar Valerian eigenlijk door een grote woestijn loopt. Dit maakt de scène niet alleen slim bedacht, maar het voegt ook de nodige humor toe aan de situatie.

Deze eerste missie was bij verre het hoogtepunt uit de film. Het toont ons hoe de film had kunnen zijn, zou het dit niveau aan weten te houden. Helaas is het grootste gedeelte van Valerian and the City of a Thousand Planets onnodig gecompliceerd.

Niet alleen zit de film boordevol clichés (zoals een bom die over twee minuten afgaat), de film duurt ook nog eens te lang en bevat complete scènes die niks aan de film toevoegen. Het script weet geen goede balans te vinden tussen alle personages en verhaallijnen. Er is zelfs één verhaallijn die wordt opgezet, maar waar niks van terecht komt. Fans van een zenuwslopend verhaal zijn hier niet op het juiste adres.

Valerian and the City of a Thousand Planets weet zich wel in één ding te excelleren, namelijk de visuele effecten. De film is prachtig vormgegeven, van de ingenieuze actie tot de werelden die zijn gecreëerd. Zo is één van de eerste planeten die worden bezocht net een paradijs; deze planeet bestaat uit stranden en de meest blauwe zeeën. Dit is maar een klein voorproefje van het visueel genot dat je als kijker te wachten staat. Een andere planeet bevat bijvoorbeeld wolken in allerlei kleuren, zoals groen of oranje.

Ook de verschillende soorten aliens en het design van ruimtestation Alpha vallen op. Een bepaalde actiescène met Valerian toont ons verschillende locaties binnen Alpha. De actiescène was niet alleen gaaf, maar de verschillende locaties die voorbijkwamen waren verbluffend vormgegeven.

Het mag duidelijk wezen dat regisseur Luc Besson weet hoe je effectief gebruik maakt van visuele effecten. Hiernaast was de voorstelling in 3D, ook dit is een absolute aanrader. Mede dankzij de 3D komen de omgevingen en het kleurenspectrum volledig tot recht. De film is op sommige gebieden duidelijk geïnspireerd door James Cameron’s Avatar, en net als Avatar geeft Valerian and the City of a Thousand Planets je een 3D ervaring die je niet snel vergeet.

Uiteindelijk bevat Valerian and the City of a Thousand Planets teveel onnodige scènes en geen gestructureerd verhaal waarmee de film in stand gehouden wordt. Regisseur Luc Besson weet hoe hij de film visueel aantrekkelijk kan maken, maar dit gaat ten koste van een pakkend verhaal.

Om deze redenen is Valerian and the City of a Thousand Planets een beetje teleurstellend. Desondanks de minpunten, is de film op het visuele vlak een pareltje. Vanwege deze geweldige visuele effecten is de film zeker een kijkje waard, maar een echte aanrader is het niet.