Touch My Katamari Review

Rollen, rollen en nog eens rollen. Dat is al meer dan vijf jaar het concept achter Katamari en ook met de PlayStation Vita moet weer gerold worden. Rollen we ditmaal van het lachen of gefrustreerd met de ogen?

In 2004 verscheen Katamari Damacy voor de PlayStation 2, waarin het rollen van plakkerige ballen centraal stond. Door die bal over verschillende objecten te rollen, bleven er steeds meer dingen aan plakken en ontstond er dus een gigantisch gevaarte bestaande uit willekeurige voorwerpen. Een vreemd concept wellicht, maar desondanks erg succesvol. Touch My Katamari is inmiddels al het zesde deel in de serie (iOS-versies niet meegerekend) en nog altijd rollen we er naar hartenlust op los. Een verschil is echter dat we nu een scherm hebben om aan te raken. Maar is die toevoeging wel genoeg om een geheel nieuw deel te rechtvaardigen?

Ballen sturen
Nee, dat is het niet. Laten we maar met de deur in huis vallen; de touchscreen besturing zul je waarschijnlijk niet veel gebruiken. Het is niet zo dat het helemaal niet werkt, maar de PlayStation Vita is simpelweg gezegend met twee analoge sticks waarmee de game veel beter te besturen valt. Gebruik je het scherm, dan kun je enkel de bal laten rollen en zal je de camera aan de computer over moeten laten. Gebruik je echter de sticks, dan bestuur je de bal en de camera onafhankelijk en dat werkt eigenlijk net als op de consoles: gewoon goed. Waarom zou je het anders willen?

Ballen vingeren
Toch is er in Touch My Katamari wel degelijk een goede vernieuwing te bekennen. Voor het eerst in de franchise is het namelijk mogelijk om de bal van vorm te laten veranderen. Door op het touchscreen – zowel die aan de voor- als achterkant is bruikbaar – je vingers uit elkaar te bewegen, creëer je een veel bredere, plattere bal. Een tegenovergestelde vingerbeweging heeft logischerwijs het tegenovergestelde effect. Het klinkt misschien als een gimmick en stiekem is het dat ook wel, maar desondanks voegt het in positieve zin toe aan de gameplay. Denk maar eens aan de mogelijkheden die zich plotseling voor je openbaren!

Had je eigenlijk nog onder die tafel door willen rollen maar is je bal inmiddels te groot? Geen probleem, rek de ronde stofzuiger even uit en je kunt er alsnog bij. Of is het wat lastig om je tussen die wolkenkrabbers te bewegen? Laat de bal even z’n maag intrekken en je glijdt er met gemak tussendoor. Al gauw gebruik je de techniek om net dat ene stukje efficiënter te werk te gaan en zodra je het echt onder de knie hebt, schieten je scores omhoog. Het leveldesign past zich bovendien op deze nieuwigheid aan, door objecten over een breed oppervlak te verspreiden of juist hoog in de lucht te plaatsen.

WTF
Meer traditioneel is de complete geschiftheid die de Katamari-reeks kenmerkt. Ditmaal is de King of All Cosmos, nog altijd met een kont op z’n kin en twee Pringles-bussen aan zijn hoofd, een beetje uit de gratie geraakt. Hij is niet meer de held die hij ooit was en dus draait de game erom de ex-fans weer de nodige liefde voor de koning bij te brengen. Ondertussen speelt zich via bijzonder ‘Japanse’ cutscenes het verhaal van Goro af, een jonge man die voornamelijk gamet en over de dames fantaseert. Wanneer hij ziet hoe de King of All Cosmos er aan toe is, besluit hij zijn leven te veranderen en een goede student te worden. Dat blijkt moeilijker dan gehoopt.

Het verhaal van Goro zal je ongetwijfeld een paar keer doen lachen en is een typische verheerlijking van de rariteiten die Japanners zo nu en dan naar buiten brengen. Dat gezegd hebbende moeten we bekennen dat de grap inmiddels wel wat oud aan het worden is. De serie staat weliswaar bekend om dergelijke absurditeiten, maar langzaamaan bekruipt ons het gevoel dat het allemaal wat geforceerd wordt. Touch My Katamari wekt een klein beetje de indruk dat het raar doet omdat het moet en niet omdat het grappig is. Wees overigens gerust; je zult je nog altijd prima met de game en de cutscenes kunnen vermaken.

Grote ballen
Immers, het spelen met grote ballen staat nog altijd centraal en dat is en blijft erg leuk. De levels weten voldoende variatie in doelstelling te bieden, waardoor je je niet snel verveelt. Natuurlijk bestaat het leeuwendeel uit het behalen van een bepaalde grootte binnen een bepaalde tijd, maar er zijn ook andere doelen die soms een compleet andere tactiek van je vragen. Erg leuk is bijvoorbeeld het level waarin je een zo groot mogelijke varken of koe op moet rollen. Zodra je één van die dieren oprolt, is het spel over. Het is dus zaak om voorzichtig allerlei andere voorwerpen op te rollen en de bal groter te maken. Op die manier kun je vervolgens een groot dier oprollen. Natuurlijk moet je dan erg opletten niet per ongeluk over een minivarkentje te rollen!

Een klein nadeel daarbij is wel dat de draw distance in de game zo nu en dan te wensen overlaat. Vaak verschijnen objecten pas erg laat in beeld en hoewel het geen ernstig probleem is, kan het wel vervelend zijn om pas laat te merken dat je nog een heel gebied te ontginnen hebt. Bovendien bevat Touch My Katamari niet erg veel levels. Je zult het met grofweg een dozijn verschillende omgevingen moeten doen. De credits rollen dan ook al na zo’n drie tot vijf uur voorbij, afhankelijk van je perfectionisme. Daarna kun je gelukkig nog altijd je scores verbeteren en daarmee de leaderboards beklimmen, verborgen Katamari’s zoeken en nieuwe opdrachten binnen de oude levels vrijspelen. Na de initiële playthrough kun je dus nog wel extra uren in het spel kwijt. Maar erg veel zal het niet zijn.

Mag gerust de Vita-catalogus binnenrollen
Touch My Katamari is een prima game binnen de serie. Het kan zich door de twee analoge sticks gemakkelijk meten aan de console-versies en weet ons ook ditmaal een hoog WTF-gehalte en vermakelijke levels te bieden. Bovendien is het morphen van de bal een waardevolle toevoeging. Helaas heeft het spel niet erg veel levels, is de draw distance erg kort en is de noviteit van het absurdisme er wel een beetje af. Dat weerhoudt het spel er echter niet van een solide toevoeging aan de launch line-up van de PlayStation Vita te zijn.