Those Who Kill Seizoen 2 Review - Bizar goed geacteerd

Als je denkt ‘Lumiere’, denk je bijna meteen ‘seriemoordenaar’. Die twee gaan hand in hand en ook is het een gegeven dat uit de stal van Lumiere vaak kwaliteit komt. Na het succesvolle Those Who Kill, ligt seizoen 2 nu in de winkelschappen. Hoe deel twee is, lees je in deze review.

Wat drijft een moordenaar? Het is een kracht van de Netflix-serie Mindhunter, maar ook van het Scandinavische Those Who Kill. In 2012 verscheen het eerste seizoen en keken we eigenlijk nog naar losstaande cases. In seizoen 2, dat overigens geheel op zichzelf staat, ben je als kijker een ware klopjacht aan het volgen op een seriemoordenaar.

De serie gaat over het zeventienjarige meisje Julie dat al maanden vermist is, een half jaar zelfs. Er wordt een lijk gevonden van een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd én als klap op de vuurpijl wordt er nog een meisje ontvoerd.

De gruwel is compleet en alle recherches staan op scherp, want kennelijk is er een maniak bezig. Na verder onderzoek blijkt er zelfs een groot verband te zijn met een case uit het verleden, zoals wel vaker het geval is in dit soort crimeseries.

Qua speurwerk maken we kennis met rechercheur Jan Michelsen en de psychologe Louse Bergstein. Beiden leveren zeer geloofwaardig acteerwerk, wat ook geldt voor een van de hoofdrolspelers van de serie: Anders Kjeldsen (Mads Riisom). De politie is hem al vrij snel op het spoor. Nu denk je misschien dat dit een stuk spanning wegneemt, maar dat is zeker niet het geval.

Als kijker word je steeds van twee kanten bediend: wat er gebeurt aan zijde van de recherche én van de dader. Omdat je zelf geen flauw benul hebt wat de dader drijft, blijft het interessant om door te kijken en na vier afleveringen (totaal zes) blijkt de vork toch nog anders in de steel te zitten dan de serie je in eerste instantie laat geloven. Daar is dus goed over nagedacht.

Qua storytelling is ook duidelijk over het een en ander nagedacht. Middels flashbacks wordt een beeld geschetst van de jeugd van Anders, maar ook van een ander belangrijk sleutelfiguur in de serie. Zo wordt zes afleveringen lang beetje bij beetje inzicht geboden in het hoe en waarom.

Daardoor is de serie een stuk geloofwaardiger en psychisch gezien enger dan een hoop andere crimeseries waar alleen lijken gevonden worden of waarin enkel bruut geweld wordt getoond, zoals moord- en verkrachtpartijen. Those Who Kill probeert duidelijk overal licht op te werpen.

Grotendeels lukt dat. Laten we voorop stellen dat de serie van A tot Z heel geloofwaardig is, maar het is jammer om te zien hoe het verleden van een sleutelfiguur soms van de hak op de tak wordt verteld. Eigenlijk zijn zes afleveringen niet voldoende om dit goed tot een geheel te breien. Als kijker is het duidelijk wat er aan de hand is, maar sommige overgangen zijn te abrupt.

Verder zit de serie puik in elkaar en is met name het acteerwerk zeer sterk. Ook de meisjes die slachtoffers spelen, zijn zeer geloofwaardig. Soms vergeet je bijna dat ze niet echt slachtoffer zijn. Dat maakt de serie af en toe flink luguber.

Als je niet kan tegen series die inwerken op je psyche moet je Those Who Kill niet gaan kijken. Maar als je een zwak hebt voor crimeseries en benieuwd bent naar een serie die ook inzoomt op drijfveren van moordenaars, dan is deze reeks zeker wat voor jou. Those Who Kill is van begin tot eind een dollemansrit.