Thief Review

Onlangs zetten we onze vingers in Garretts huid, het hoofdpersonage uit de Thief reeks. We besloten de tekst met de woorden dat dit de game is waar je onmiddellijk een pre-order voor wilt plaatsen op de PlayStation 4. Sorry, inmiddels moeten we op die uitspraak terugkomen.

Het punt is dat Thief nog steeds een toffe game is, maar de hoge verwachtingen van eerdaags niet weet waar te maken. Een tweede speelsessie met dezelfde levels is lang niet zo episch als dat je een Django Unchained voor de tweede keer bekijkt en belangrijker: op een gegeven moment kabbelt de game wat voort.

Dit is puur een kritische opmerking vooraf, wat niet wegneemt dat Thief nog altijd een zeer vermakelijke game is en bij uitstek ook geschikt om in deze rustige periode te halen. Het lost alleen de hoge verwachtingen niet helemaal in en zal daardoor ongetwijfeld door menig andere game dit jaar nog overtroffen worden in kwaliteit. Helaas.

Maar laten we niet op de feiten vooruit lopen: Thief is immers nu uit en wat biedt die game ons op dit moment precies? Thief is een stealthgame waarbij Garrett op pad wordt gestuurd om allerlei blinkend materiaal te jatten in The City, een wat duister depressief uitgehongerd stadje. De sfeer in het begin is magnifiek en laat je op het puntje van je stoel zitten, maar later gebeurt er te weinig om dat gevoel vast te houden en dat is jammer.

Het leukste aan Thief is om stealth te werk te gaan en per situatie te bekijken wat je doen moet. Overal lopen bewakers rond en hoewel Garrett wel een paar klappen kan uitdelen, bezwijkt hij toch echt snel en is een man tot man gevecht geen aanrader.

In plaats daarvan loop je (á la Assassin's Creed) over gebouwen en daken, besluip je eens iemand van bovenaf en vaak gewoon sneaky van achteren. Onopgemerkt een keel doorsnijden en dan het lichaam wegwerken, want anders begint het gesodemieter en krijg je nog meer kereltjes achter je aan.

De vijanden zijn sterk en op zich is de A.I. goed, al zijn er wel wat gekke situaties die de ervaring wat onrealistisch over laten komen. In sommige gevechten kun je in het heetst van de strijd snel wegrennen en klauteren en is opeens de spannende muziek verdwenen en zijn de vijanden je kwijt. Het lijkt gejat uit Assassin's Creed en voelt in Thief niet goed aan.

Anderzijds zijn er de situaties waarbij je echt versteld staat van de slimheid van vijanden. Zoals eerder aangegeven in de impressie moet je goed uitkijken voor vogeltjes in kooitjes en honden, want voor je het weet zit Judas ertussen, bij wijze van. Verraders. Dus kijk maar uit. Loop ook vooral niet over glasscherven op de grond, want ook dat maakt lawaai.

Thief biedt ontzettend leuke, verslavende gameplay om ongezien en ongestoord van het ene punt het andere punt te bereiken. Het makkelijkste is om af en toe wat vijanden te kelen, maar de uitdaging voor de fans is om niemand te doden en als het ware als een spook door de levels te gaan.

Om de missies succesvol te voltooien heeft Garrett de beschikking over zijn pijl en boog en die is verrekte handig. Er zijn onder andere pijlen om mensen te laten stikken, pijlen om vuur mee te doven, pijlen om naar een ander plekje te komen met een touw en nog wat andere opties.

Het enige wat je letterlijk hier even in de vingers moet krijgen is de besturing. Alles bedien je met de rechterkant van de controller en dat voelt onlogisch als je veel game-ervaring in de vingers hebt. Overigens werkt de besturing wat betreft het wapenarsenaal wel vlekkeloos. Iets wat niet gezegd kan worden over andere stukken in de game.

Zo is er een level waarbij je aan een haak moet hangen om verder te komen, waar je dan op één mogelijke manier voor moet staan en moet springen. Waarschijnlijk zul je dit niet in een keer goed doen, iets wat niet aan jou ligt, maar aan de game. Het zijn slechts bepaalde gedeeltes waarin je dit tegenkomt, want meestal werkt het springen goed.

Terugkomend op die pijlen van daarnet: die bekostig je met geld. Garrett is een dief en kan dus overal van alles jatten. De loot-verslaafden weten hoe leuk het kan zijn om gewoon overal maar rond te snuffelen en blinkend materiaal op te pakken. Doe dat dus vooral , want centen lonen, zo simpel is het.

En jouw missie wordt een stuk makkelijker als je wat pijlen op zak hebt. Niet een vereiste, wel zo leuk en makkelijk. Hoewel de game vrij lineair is, zijn er genoeg plekjes waar je nog iets extra's kunt stelen. Herhaaldelijk kun je menig deurtje losbreken uit zijn slot en valt ook daar nog wat bling bling te scoren. Dat rondsnuffelen maakt Thief absoluut een leuke game.

Thief is een game die toch wel wat korter duurt dan verwacht. Met zo'n acht uur gemiddelde speeltijd bereik je het einde wel en de verwachting was misschien toch wel dat Thief tien á veertien uur zou duren. Mensen die op de makkelijkste stand spelen kunnen er wellicht nog sneller doorheen vliegen (doe dat dus vooral niet).

Het mooiste is om lekker te genieten. De omgevingen in Thief zijn namelijk mooi, als ook het kleurgebruik. Die woorden uit de impressie worden niet teruggenomen: deze game heeft een eigen identiteit. Alleen zijn er te vaak dingen die een klein beetje tegenvallen. Al vrij snel in de game loopt de audio bijvoorbeeld niet synchroon met de ondertiteling. Dan denk je bij jezelf: 'Hoe kan dat? Wat slordig.' En laadtijden in de game zijn niet de laadtijden die je mag verwachten op een PlayStation 4.

Van te voren hadden we verwacht dat Thief een meesterwerk zou worden, een reboot waarvan je denkt: 'Oh my gosh, dit moet ik hebben!' Maar nu uren verder stelt Thief toch wat teleur. Let wel: de game is nog steeds vet qua sfeer en gameplay, alleen te veel dingen voelen slordig aan. En dat maakt Thief goed, maar niet subliem.