The Suicide of Rachel Foster Review – Alleen in een eng hotel

Een verlaten hotel dat voor een deel in verval is geraakt, een sneeuwstorm en een mysterieus verhaal. Het zijn ingrediënten die voor een flinke dosis horror kunnen zorgen als ze goed ingezet worden. The Suicide of Rachel Foster begint veelbelovend, maar mist aan het einde op de een of andere manier toch zijn doel.

In de avonturengame The Suicide of Rachel Foster krijg je Nicole onder de knoppen. Je hebt een hotel geërfd nadat je ouders overleden zijn. Het is aan jou om naar het hotel te gaan om te bekijken hoe erg het verval van het hotel is en het vervolgens te gaan verkopen. Als je er met tegenzin aankomt en nog op iemand moet wachten, steekt er ineens een sneeuwstorm op waardoor je in het hotel vast komt te zitten en je traumatische verleden onder ogen moet komen.

Terwijl je vast zit in het verlaten hotel krijg je ook nog eens te horen dat je afspraak niet komt en je dus helemaal alleen vast zit. De enige waar je de acht uur van je verblijf in het hotel contact mee hebt is Irving die mijlen verderop in een wachterspost zit. Op het eerste moment is dit nog geruststellend, want Irving weet over het verleden van het hotel en lijkt er de weg te kennen. Al snel maakt het geruststellende gevoel van de gesprekspartner plaats voor ongemak als Irving je vertelt over het vreselijke verleden van het hotel: jaren eerder pleegde een meisje genaamd Rachel Foster zelfmoord, en dat had alles met het hotel te maken.

De ingrediënten voor een mysterie zijn dan al compleet, maar de game houdt daar niet op. Als de nacht valt wordt alles namelijk nog ongemakkelijker. De lege ruimtes in het hotel geven je een ongemakkelijk gevoel dat compleet gemaakt wordt door het verval, beschimmelde muren en alle vreemde geluiden die voorbij komen. Onder andere de wind en krakende vloeren komen voorbij, maar zo nu en dan word je daarnaast opgeschrikt door een onverklaarbaar gestommel als je door het hotel loopt.

Gedurende een negental dagen ontdek je steeds meer plekken in het hotel en ontrafel je langzaam maar zeker het mysterie rondom de zelfmoord van Rachel Foster. Daarbij komt jouw traumatische verleden ook steeds meer bovendrijven, terwijl de spanningsboog redelijk hoog blijft. De gesprekken met Irving voelen soms wat vreemd aan en in de donkere en vaak krappe ruimtes heb je alleen een polaroid camera en een knijpkat die als verlichting dienen.

The Suicide of Rachel Foster zet daarmee alles klaar voor een horroravontuur, compleet met dingen om te ontdekken, een rijk achtergrondverhaal en de nodige onverklaarbare dingen. Jammer genoeg weet de game alleen niet door te pakken om je een volledige horrorervaring te geven. Er wordt bijvoorbeeld wel op het bovennatuurlijke geleund door een groep genaamd Ghost Hunters in het verhaal te verwikkelen, maar echte horror kom je niet tegen in de game.

Waar de sfeer in het begin erg aan Stephen King’s The Shining doet denken, slaat dit de spanning om in een mysterie zoals we kennen uit Gone Home of Everybody’s Gone to the Rapture. De keuzes die de game je daarbij laat maken doen verder overigens helemaal niks. Althans, niet voor het verhaal of de uitkomst daarvan. Ja, je kunt tijdens de gesprekken beïnvloeden hoe een gesprek verloopt, maar de rode lijn staat vast in ieder hoofdstuk. Het gesprek met Irving verloopt alleen wat soepeler of duurt even wat langer.

Je kunt door je gesprekken slim te kiezen tussen je antwoorden bovendien een aantal achievements of trophies vrijspelen in de game, maar daarvoor zal er eerst een patch moeten komen. Zoals de game nu is speel je namelijk geen enkele prestatie vrij, wat je ook doet. Daarnaast kent de game nog wat technische problemen, zoals deuren die niet opengaan, terwijl dit wel zou moeten en voorwerpen die je op zou moeten kunnen pakken om verder te kunnen, wat ineens niet mogelijk is.

Hierdoor moet je de game soms opnieuw opstarten om wel verder te kunnen. Last but not least, wordt ervan de weinige dingen die je op zak hebt, nauwelijks gebruik gemaakt. Je gebruikt een van de vier voorwerpen zelfs maar één keer in de game en dan maar vijf minuten. Daarna is het zinloos en mag je het vergeten.

Zodra je incheckt bij het verhaal in The Suicide of Rachel Foster, lijkt het nog alsof je een waar horrorverhaal voor je kiezen krijgt. De game zet je alleen in een eng, vervallen hotel met een mysterie ten grondslag. De sfeer is goed en alle ingrediënten wijzen op een spannend avontuur.

Hoewel de game gedurende het spelen erg vermakelijk is, blijf je aan het einde achter met een gevoel acht uur lang niks gedaan te hebben. Het verhaal neemt een paar wendingen die van de hak op de tak gaan en aan het einde trek je onvoldaan de deur achter je dicht.