The Shape of Water Review (4K Blu-ray) - Terecht de Oscarwinnaar!

Films zijn soms net kunstwerken waar je als kijker je uren in kan verliezen: zó mooi is het resultaat. Regisseur Guillermo del Toro lijkt het in zijn DNA te hebben zitten om dit soort pareltjes te serveren, zoals je zult lezen in deze The Shape of Water review.

Del Toro, waar kennen we die naam ook alweer van? Van grooste films als Hellboy én de eerste Pacific Rim. Laatstgenoemde was nou niet bepaald een succes om trots op te zijn, máár de oplettende kijker weet één ding en dat is dat de beste man oog heeft voor regie. Zijn oog ziet alles. Wat deze films niet echt goed lieten zien, deed zijn werk Pan’s Labyrinth (2006) eerder wel. En dat is bizarre films naar het doek toveren met aandacht voor vreemde wezens en waarbij het toverwoord mystiek op zijn plek lijkt.

Shape of the Water vertelt een modern sprookje. De tijd is het Amerika van de jaren 60, waarin we kennis maken met Elisa (Sally Hawkins). Een jonge vrouw die niet kan praten, maar wel een uitgesproken mening heeft. Zo werkt ze, samen met haar collega Zelda (Octavia Spencer), in een beveiligd laboratorium van de overheid waar ze vreemde dingen signaleert. Alles in haar schreeuwt om in te grijpen. Maar wie kan haar horen?

In het lab wordt namelijk een wezen vastgehouden door Richard Strickland, een rol die Michael Shannon als gegoten zit. Met zijn 1.91 meter is hij (letterlijk) een grote verschijning in Hollywood en met zijn doordringende duistere ogen weet je als kijker al genoeg. Deze man heeft niet veel goeds in de zin. Ondersteund met prachtig camerawerk en een strakke regie, zien we diverse beelden voorbij komen waarbij je als kijker nog net niet naar de tv wil grijpen om zelf in te grijpen. The Shape of Water mag dan wel bestempeld worden als ‘sprookje’, het begin van de film is reuze spannend!

Elisa voelt zich namelijk verbonden met het wezen. De twee hebben namelijk een overeenkomst. Allebei kunnen ze niet praten, maar ervaren ze wel emoties. Waar Elisa zich eigenlijk vaak genoeg niet op haar plek voelt, voelt ze zich dat bij het wezen wel. Ondersteund door een zeer passende soundtrack voel je dan ook de band die de twee eigenlijk vanaf de eerste prille seconden met elkaar opbouwen. Het heeft iets romantisch en aandoenlijks tegelijk.

De vraag is natuurlijk wat Elisa kan doen. Het wezen zit in principe vast in een gesloten lab. Zelf kan ze niet praten, dus wat kan dat kleine vrouwtje uithalen. De keuze voor Sally is trouwens subliem. Wie Happy Go Lucky heeft gezien, weet hoe deze dame met haar charmante en quasi onschuldige glimlach iedereen kan inpakken. Van nature heeft zij al iets betoverends en dat werkt goed bij een sprookje als The Shape of Water. De vraag is of ze met haar onschuldige glimlach de grote boze Richard kan omzeilen. Want die heeft duidelijk niet veel goeds in de zin.

Als kijker word je continu betoverd door de stijl van Del Toro. Hij presenteert een mix van spannende actie, fantasy, drama én liefde. Wat dat betreft zijn de vier Oscars van afgelopen jaar dan ook geheel terecht. De beste regie en film verdient hij dubbel en dwars en dat geldt ook voor beste productiedesign en muziek. The Shape of Water doet nagenoeg alles goed.

Het enige wat misschien wat vreemd aanvoelt, is het contrast bij de plottwist, waarbij stijlen gemixt worden die je misschien niet geheel blenden. Maar voor de rest geloof je alles wat Del Toro uit zijn toverhoed schudt. Het is daarbij een zeer origineel verhaal, niet in basis, maar wél qua uitvoering. Een verboden relatie is altijd goed voer voor interessante dialogen en het aanreiken van enerverende figuren. Een must om te zien, behalve als je niet houdt van zoöfilie.

Ja, Shape of Water geeft de kijker een vreemd scenario. Maar dat is puur als je let op de details. Die details waar Del Toro zo’n goed oog voor heeft. In essentie kijk je naar een sprookje over twee personen die enkel elkaar blij willen maken, maar steeds opbotsen tegen een harde buitenwereld. Helaas is die wereld alleen de realiteit. De manier waarop Del Toro fantasy mixt met realiteit zorgt voor een film die terecht de beste film van 2018 mag worden genoemd.