The Saboteur Review

Ontwikkelaar Pandemic Studios kennen we van The Lord of the Rings: Conquest en Mercenaries 2: World in Flames, welke beide niet geweldige games waren. Onlangs werd de studio gesloten, maar nu komt toch nog The Saboteur uit. Zijn we blij met deze release, of had die juist zelf gesaboteerd moeten worden?

Van Duitsland naar Frankrijk
In The Saboteur kruip je in de huid van Sean Devlin, een autocoureur ten tijde van de Tweede Wereldoorlog, en hij is, zoals hij dat zelf zo mooi zegt, “fucking Irish!”. Hij houdt wel een een biertje (of negentien), is zeker niet bang voor een vechtpartij en praat met een geweldig Iers accent.

Je begint de game in Parijs, waar je met een Franse vriend door de straten van Parijs rent, vecht en racet tegen de Nazi's. Kortom: je zit gelijk in de actie en snapt wat centraal staat in The Saboteur: het saboteren van de Nazi’s en daar gaan veel en grote explosies bij gepaard! Maar voordat je je jezelf afvraagt waarom je dit in godsnaam allemaal doet, ga je even drie maanden terug in de tijd.

Je belandt in de tijd vlak voor een race. Je maakt kennis met Sean’s kleine raceteam. Wanneer je vervolgens dé race moet rijden, schiet jouw grootste rivaal, toevallig een Duitser, je band lek, waardoor je de race verliest. Sean is nu natuurlijk uit op wraak en is van plan de Duitser zijn auto te mollen. Echter gaat dit verkeerd en wordt één van zijn vrienden vermoord. Daarnaast blijkt de Duitser ook nog eens een generaal van de Nazi's te zijn, en breekt net de Tweede Wereldoorlog uit.

Sean vlucht naar Parijs en besluit zich aan te sluiten bij de Franse verzetstrijders om de praktijken van de bezetters te saboteren. Het is een fictief verhaal en het is allemaal heel erg overdreven, van de verschrikkelijke Duitse accenten tot de ongelofelijke Duitsers als übermenschen. Maar dit neemt natuurlijk niet weg, dat het al met al een vrij boeiend en erg creatief bedacht verhaal is.

Saboteren…
Zoals de naam van het spel het al verraadt, draait The Saboteur natuurlijk om saboteren. Om exact te zijn gaat het hier, zoals eerder genoemd, om het saboteren van verschillende belangrijke punten van de Nazi’s. Je kunt dit op verschillende manieren doen. Hierdoor is het spel een soort mengsel van Grand Theft Auto IV en Assassin’s Creed. Je kunt er namelijk voor kiezen om gewoon bruut geweld te gebruiken en iedere Duitser af te knallen die er in de weg loopt. Maar je kunt er ook voor kiezen om heel subtiel en voorzichtig te werk te gaan, de Duitsers hun nek stilletjes te breken, een uniform aan trekken om vervolgens niet op te vallen.

Allebei de manieren zijn leuk om te doen. Het ligt er maar net aan waar je pet naar staat. Toch werkt het sluipgedeelte niet helemaal goed. Je kunt dus een outfit van een Duitser stelen, om zo ongezien binnen te sluipen, zou je denken. De Duitsers lijken namelijk übermenschen, ze kunnen van drie meter afstand al gelijk zien of je een echte Nazi bent of niet. Wanneer je te dicht bij een andere Nazi bent, voelt deze meteen aan dat er iets niet klopt. Als je je te verdacht gedraagt (en dat is al bij snel wandelen), zal een meter rondom je mini-map zich vullen. Als deze helemaal vol is, zal één van de Nazi’s gelijk alarm slaan. Om te voorkomen dat je jezelf verdacht maakt, kun je het beste niet rennen, springen of klimmen in de buurt van een Nazi. Je hebt dan dus maar heel weinig vrijheid, waardoor je al vrij snel je geduld kunt verliezen en het liefst iedereen wilt afknallen.

Ten slotte kun je in de game ook nog in verschillende auto’s scheuren. Deze auto’s zijn echte oldtimers en zien er geweldig uit. Bovendien is het aanbod aan auto’s ook erg groot. Helaas rijden deze wat minder. Het sturen werkt namelijk niet helemaal lekker en het voelt wat geforceerd aan. Soms knal je ook tegen een bepaald object aan en staat de auto in één keer stil. Helaas kent The Saboteur meer van dit soort foutjes en is het dan ook jammer dat de ontwikkelaar niet wat meer tijd heeft gekregen om dit te verbeteren.

…in een geweldige setting
Dit alles speelt zich af in Parijs. Deze stad zorgt voor een geweldige setting in de game. Pandemic Studios heeft Parijs nagebouwd en belangrijke punten erin verwerkt. Het voelt echt alsof de stad leeft, en het zwart-wit effect voegt hier ook nog een hoop aan toe. Elk gebied dat bezet is door de Nazi’s, ontbreekt namelijk aan kleur. Je ziet wat rood hier en daar, zoals bij bloed en de Nazi-vlaggen, maar het is voornamelijk zwart-wit. Zodra je dit gebied bevrijdt, breng je kleur terug in deze omgeving en moedig je de burgers als het ware aan om in opstand te komen tegen de bezetters. Dit effect is vrij uniek en erg vet in de game verwerkt.

Hoewel de presentatie van de game dus erg gelikt is, valt dat op grafisch gebied toch wel wat tegen. Personages zien er tijdens de tussenfilmpjes erg pixelig en verouderd oud, maar gelukkig valt het tijdens de gameplay zelf wel mee, ondanks dat sommige stukjes onafgewerkt zijn. De omgeving ziet er goed verzorgd uit, maar kan zich niet meten met de huidige top.

De audio in de game is daarentegen een stuk beter verzorgd. De muziek is perfect voor de setting en brengt je in de juiste sfeer. De nodige wapengeluiden, brullende automotoren en explosies zijn goed in de game verwerkt. Sean's Ierse accent is ook echt geweldig. De stemmen en uitspraken van de andere personages zijn heel erg overdreven, wat soms wat onbedoelde komische situaties oplevert.

Conclusie
De Saboteur is dankzij de juiste sfeer en setting en erg originele game geworden. Het zwart-wit effect speelt hier een grote rol bij, en is dan ook een pluspunt van deze game. Niet alle elementen werken goed, zoals bijvoorbeeld het autorijden. Het saboteren, waar de game natuurlijk vooral om draait, is echter beter verzorgd. In de open wereld van Parijs kun je ongeveer 20 uur bezig zijn, wat een aardige tijd is. The Saboteur mag dan geen topgame zijn, maar vermakelijk was hij zeker. Het is het dan ook zeker wel waard dat deze game, na alle drukte, nog uitkomt.