The Legend of Zelda Tri Force Heroes Review - Eén voor allen, allen voor één!

Zijn drie Links echt beter dan één, of kan je beter blijven hangen bij de solo-avonturen van de legendarische held in het groen? Lees het in de The Legend of Zelda Tri Force Heroes Review!

2015 is een goed jaar voor Zelda fans. Ja, The Legend of Zelda op de Wii U is verschoven naar volgend jaar, maar we hebben dit jaar naast Majora’s Mask 3D ook nog eens een Symphony of the Goddess concert op komst. En valt The Legend of Zelda Tri Force Heroes ook nog eens op onze schoot. Zijn drie Links beter dan één?

We vallen maar meteen met de deur in huis: The Legend of Zelda Tri Force Heroes is een fantastische multiplayer ervaring. De game is gebaseerd op een drietal helden (de Totem Heroes) ieder bestuurd door een andere speler die samen een reeks aan uitdagende levels vol met puzzels moeten doorkruisen. Wat Tri Force Heroes uniek maakt is dat de drie helden elkaar kunnen opstapelen, wat een volledig nieuwe dimentie toevoegt aan de gameplay.

De game wordt nog steeds gespeeld vanaf het old school vogelperspectief, maar gezien het opstapelen moet je nu ook rekening houden met diepte. Vijanden die van boven komen kan je dus alleen verslaan als er twee of drie Links op elkaar staan. Dit lijkt op het eerste gezicht vervelend of irritant, maar het voelt al snel vertrouwd aan. Mede omdat de hele game gebaseerd is op dit opstapel-concept.

Het concept lijkt erg op de Four Swords games, maar hier is het vele malen beter uitgevoerd. Waar je daar nog het gevoel kreeg alsof je een ‘normale’ Zelda game simpelweg met z’n vieren speelde, wordt het multiplayer aspect in Tri Force Heroes tot het uiterste benut. Bijna alles wat gedaan kan worden met het opstapelen van drie spelers wordt gedaan; ieder level introduceert weer een nieuwe stapel uitdagingen op manieren die je eerder niet voor ogen had gehouden.

Zeker bij de eindbazen komt het samenwerkings-aspect het beste uit de verf. Bij dit soort situaties is teamwork vereist en laat de game het concept goed tot leven komen. De drie spelers vervallen bij bazen in en bepaalde rol waarbij iedereen zijn eigen steentje moet bijdragen. Het is uitdagend, maar vooral ook hartstikke leuk.

De ijzersterke gameplay wordt ondersteund door een jammerlijk flinterdun verhaallijn. De epische verhaallijn uit de mainstream Zelda games is niet aanwezig. In plaats daarvan krijgen we het standaard ‘red de prinses van de gemene heks’ verhaal. Meer hoef je niet te weten; er wordt geen poging gedaan de acht werelden middels een verhaal aan elkaar te vinden.

Wel word je als speler omringd door een paar kleurrijke personages, die met hun beperkte doel in het verhaal toch een glimlach op ons gezicht toverden. De grafische kwaliteit, vloeiende gameplay en de muzikale begeleiding doen hiernaast ook nog eens een flinke schep charme bovenop het geheel. Dan zien we het magere verhaal wel door de vingers.

Nieuw voor Tri Force Heroes zijn de kostuums. In voorgaande Zelda games was dit beperkt tot een rood of blauw pakje tegen lava of verdrinking, maar hier kan je RPG-stijl verschillende kostuumpjes craften. Ze geven je allerlei bonussen zoals een sterker zwaard of meer hartjes. De kostuums hoeven niet altijd een positief effect te hebben; sommige maken het je juist moeilijker.

Je kiest aan het einde van een level uit één van de drie materialen die je nodig hebt voor een kostuum. Meestal gaat het dan om drie verschillende materialen waar je er eentje van krijgt uit een schatkist. Dit geeft je naast de verschillende uitdagingen per level meer dan genoeg motivatie om gehaalde werelden nog een keer te spelen, en het zorgt ervoor dat de game niet snel saai wordt. Wel kan het frustrerend zijn als je op zoek bent naar een specifiek onderdeel dat je door de willekeurigheid niet krijgt.

Hoe geniaal uitgewerkt het multiplayer gedeelte ook is, in de singleplayer gaat Tri Force Heroes een beetje op z’n snufferd. Terwijl je in de multiplayer met drie individueel bestuurde personages ronddrentelt heb je in de singleplayer de taak in je eentje de drie personages te besturen. De game is overduidelijk ontworpen met het eerste in gedachte, wat er tot leidt dat bepaalde levels en situaties een stuk moeilijker worden.

Goed nieuws voor gamers die van uitdagingen in hun games houden, maar omdat het wisselen van personage gedaan moet worden via het touch screen kan het soms frusterend zijn. Tri Force Heroes ondersteunt online ook geen voice chat. Als je de uitdaging dan online aangaat (lastig, als je op reis bent) werkt het ook niet helemaal geweldig. De game is in je eentje bij lange na niet slecht, maar omdat de game véél leuker is met twee vrienden is er sprake van een contrast.

Laat dit je niet ontmoedigen om Tri Force Heroes in huis te halen, want deze titel zal je zeker een aantal gelukkige speluren brengen. De dungeons, eindbazen en puzzels zijn van een ontzettend hoog niveau en de presentatie ouderwets goed. Dan knijpen we een oogje dicht voor het flinterdunne verhaal.