The Legend of Zelda: The Minish Cap (Wii U) Review

The Legend of Zelda: The Minish Cap heeft zijn weg gevonden naar de Nintendo eShop van de Wii U. Weet deze Game Boy Advance titel nog steeds te vermaken of hebben we nu wel genoeg van al die oude Zelda games?

Het jaar dat The Legend of Zelda: The Minish Cap voor het eerst uitkwam is ook het jaar dat Facebook gelanceerd werd en Griekenland het Europees kampioenschap voetbal wist te winnen. Dat is inmiddels alweer tien jaar geleden. Een mooie reden dus om de game weer eens aan te slingeren.

In The Legend of Zelda: The Minish Cap komt er een sprookje tot leven. In Hyrule wordt kinderen verteld over kleine wezentjes ter grootte van een duim. Deze kleine poppetjes worden Picori genoemd. Volgens het verhaal zijn de Picori een beetje mensenschuw en al precies honderd jaar is er geen meer gezien.

Het sprookje vertelt dat de Picori zich alleen maar laten zien aan kinderen. Dat is meteen ook de reden waarom uitgerekend Link op avontuur moet en niet een veel beter getraind persoon. Een onervaren Link moet er op uit om deze mythische Picori te vinden want alleen zij kunnen een zwaard repareren dat nodig is om de kwaadaardige Vaati te verslaan.

Wat volgt is een typisch Zelda avontuur. Dat betekent dat je uren kwijt bent om het hele land af te speuren naar elementen die je nodig hebt om een übermachtig zwaard te krijgen. Voordat je zo een element kunt krijgen, moet je een kerker doorlopen en een eindbaas verslaan. Dat laatste is altijd alleen mogelijk met het item dat je eerder in de kerker vindt.

The Legend of Zelda: The Minish Cap bevat een hoop bekende items zoals een schild, bommen en een pijl en boog. De game introduceert daarnaast ook enkele voorwerpen die in 2004 hun eerste verschijning maakte in een Zelda game. Denk daarbij aan de Mole Mitts waarmee Link kan graven, de Gust Jar waarmee vijanden en zand opgezogen kan worden en de Cane of Pacci die onder andere dingen kan omdraaien.

Met deze voorwerpen zul je een groot gedeelte van de game bezig zijn. Het is daardoor best wel vervelend dat je maar met twee actieknoppen werkt. De Game Boy Advance heeft alleen een A- en een B-knop. Je kunt dus slechts twee items tegelijkertijd selecteren. Je zwaard heb je vrijwel altijd op een van de knoppen staan, waardoor je constant op start moet drukken om het item onder de andere knop te wisselen.

Iets dat wel altijd beschikbaar is, is de ‘hoed’ van Link. Al vroeg in de game ontmoet Link Ezlo, een rare vogel in de vorm van een muts. Ezlo reist met Link mee door Hyrule omdat hij ook nog een appeltje te schillen heeft met Vaati. Hij zit vol met goede tips om Link te helpen wanneer je niet meer weet wat je moet doen. Hij is gelukkig ook niet zo irritant als bepaalde andere hulpjes die Link heeft gehad – Ja, we hebben het over jou, Navi!

Ezlo is verder erg belangrijk om met de Picori in contact te komen. Met een magische spreuk kan hij je namelijk laten krimpen tot de grootte van de Minish mensen, zoals de Picori zichzelf noemen. Dit is de grootste verandering in gameplay ten opzichte van andere The Legend of Zelda games. Als piepklein Linkje is iedere mug een gigantische draak en iedere regendruppel een tsunami.

Door heel Hyrule verspreid zijn plekken waar je kunt krimpen om puzzels op te lossen. Vooral in Hyrule Town zijn er leuke zijmissies die je kunt proberen op te lossen als ukkepuk. Voor deze puzzels heb je wel bijna alle items nodig die er zijn. Pas later in de game ben je dus pas in staat om al deze raadsels op te lossen. Het is in ieder geval wel een reden om nog een keer een ronde te maken door Hyrule om te zorgen dat je niets gemist hebt.

Zo’n extra ronde is ook een ideale manier om wat extra tijd met The Minish Cap door te brengen. Voor een The Legend of Zelda game is de speeltijd namelijk aan de korte kant. Er zijn maar zes echte kerkers die je kunt doorlopen voordat het spel tot een einde komt. Het verhaal lijkt vliegensvlug voorbij te gaan, al komt dat vooral omdat de gameplay zo fantastisch is. Voor je het doorhebt zijn er weer enkele uren voorbij.

Op de Wii U ziet The Legend of Zelda: The Minish Cap er trouwens erg netjes uit. Op een televisie is het best een pixelig gebeuren, maar er is een optie om een filter te gebruiken waarmee de blokjes iets vervaagd worden. Op het kleinere scherm van de GamePad ziet het spel er sowieso fantastisch uit. The Minish Cap spelen op de controller van de Wii U brengt je zo terug naar die goede oude tijd waarin Facebook games nog niet bestonden en Nederland nog kans maakte om een voetbaltoernooi te winnen.

Link trekt er weer eens op uit om een avontuur te beleven van epische proporties. Hyrule ligt aan je voeten en niets houdt je tegen. Het is een queeste die we al kennen, maar na tien jaar is het geen probleem om alles nog een keer te beleven. Een The Legend of Zelda game stelt bijna nooit teleur en op The Minish Cap is ook weinig aan te merken. Een absolute must voor iedereen die zijn digitale bibliotheek uit wil breiden.