Witching & Bitching Review (Blu-ray)

Stel je beheert een pandje, dat overvallen wordt door twee mensen. Je verwacht misschien mannen met bivakmutsen. In plaats daarvan is één crimineel uitgedost als Jezus en de ander als een speelgoedsoldaatje. Maak je borst maar nat voor de gekte in Witching & Bitching!

Witching & Bitching is een Spaanse film. De originele titel luidt: Las Brujas de Zugarramurdi. Regisseur Alex de la Iglesia combineert horror met humor. Dan denk je al gauw aan Tim Burton met bijvoorbeeld Sweeney Todd, maar nee. Dat lijkt er niet op. Je moet eerder denken aan elementen die geïnspireerd zijn op Tarantino's From Dusk Till Dawn.

De Spaanse film vertelt het verhaal van José (Hugo Silva) en Antonio (Mario Casas) die verkleed als Jezus en speelgoedsoldaatje een pand overvallen in een Spaanse stad. Het is een normale zonnige middag en niemand verwacht kwaad van deze 'levende beelden'.

Des te meer werkt het op de lachspieren als ze opeens gewapend en schreeuwend over straat rennen met de buit: 25.000 ringen. Het begin van Witching & Bitching is dan ook sterk. Het is altijd goed iets te zien wat je niet verwacht. Immers zijn er zoveel over de top films, en probeer je als regisseur dan maar eens te onderscheiden. Een krachtig begin dus voor De la Iglesia.;

De vluchtauto van de twee criminelen is er niet meer en dus krijgt het plot opeens een gekke wending. De 'levende beelden' besluiten een taxi te kapen, maar daarmee gaat alles anders dan op voorhand bedacht. De overval met vluchtroute gaat niet naar de juiste bestemming en opeens zijn ze onderweg naar Frankrijk!

Eenmaal in La France aangekomen, komen de mannen in een cafeetje en vanaf hier wordt de film continu vreemder. De actie met komische scènes maakt plaats voor magie en horror. Want in het dorpje Zugarramurdi blijken heksen rond te lopen. Niet alleen lopen, ze vliegen ook.

De heksen beloven niet veel goeds. Ze willen een ritueel voltooien en offeren allemaal mensen op. Er is dan ook een gore element aanwezig. Kijk niet gek op als een heks een kunstgebit in doet, waarbij ze opeens een mond van staal heeft en daarmee al happend in iemands arm bijt. En kijk ook niet op als iemands vingers opgediend worden als maaltijd. Niets is te gek in Witching & Bitching.

Naast het horror-element wordt er een komisch effect gecreëerd door aandacht voor seks. Zo is er een heks die langs haar geslachtsdeel continu een bezem haalt en daarmee kijkers opgeilt. Ondertussen loopt er bloed over haar hele lichaam. Het is deze heks die ook verliefd wordt op één van de criminelen.

De gekheid is eigenlijk best grappig. En het middenstuk van de film met alle té vreemde elementen is dan ook nog niet zo verkeerd. Alleen met de tweede helft van de film gaat het he-le-maal fout, alsof De la Iglesia alle remmen losgooit en niet genoegen heeft kunnen nemen met het al vreemde script wat er lag.

Want in de tweede helft van de film gebeuren er nóg vreemdere dingen, zoals monsterachtige grote wezens die in beeld komen. Het verhaal wordt nóg gekker en als kijker kun je de film niet meer serieus nemen. Dat deed je natuurlijk al helemaal niet. Maar de grijns van het begin maakt plaats voor een lichte frons. De film slaat té ver door. Dat is niet leuk meer.

Tarantino weet wat dat betreft beter waar de grens ligt en wanneer hij te ver doorschiet. De la Igesia moet duidelijk nog even een paar lessen nemen bij de meester uit het vak. Dat neemt niet weg dat er smaakvolle scenes tussen zitten met hilarische absurde dialogen. En het acteerwerk is over het algemeen van redelijk niveau.

Al met al is Witching & Bitchting niet een ijzersterkte film geworden. Het krachtige begin schept een verwachtingspatroon, dat helaas niet waargemaakt wordt. Het einde van de film is té flauw. Tussendoor zijn er nog wel leuke scènes om van te genieten. Maar op het einde denk je toch: "Hier had meer ingezeten."