Tales of Xillia Review

In het land van de rijzende zon weten ze schoonheid op waarde te schatten. Bepaalde games schieten als rozen uit de grond en hebben esthetische waarde, zoals de Tales serie. Het is alleen jammer dat het twee jaar duurde om Tales of Xillia van Japan naar het westen te brengen.

De Tales franchise bestaat uit Japanse role-playing games die hun oorsprong in 1995 vinden. Sindsdien heeft ontwikkelaar Namco Bandai dertien van die Tales games gemaakt, waarvan Tales of Xillia nu dan eindelijk naar Europa is gebracht. De vertraging zit 'm in de helse klus om alle Japanse stemmen over te zetten naar Engelse.

Het resultaat is nu een aller aardigste RPG, al is twee jaar tijd wel voelbaar. Dan komt Ni No Kuni: Wrath of the White Witch van betere huize. Dat neemt niet weg dat Tales of Xillia nog meer dan genoeg bestaansrecht heeft.

De game speelt zich af in een imaginaire wereld, Rise Maxia, waarin mensen en spirits in harmonie met elkaar leven. Je raadt het al: die balans wordt verstoord en daar kom jij in actie. Er zijn twee personages om uit te kiezen: de mens Jude (jongen) en de spirit Milla. De jongen, een medische student, komt ietwat aarzelend over, terwijl Milla blaakt van zelfvertrouwen. Een mooie combinatie dus. Heb wel geduld, want hoewel je meteen de game in getrokken wordt door pure schoonheid qua anime stijl, komt het verhaal sloom op gang. Laten we het houden op iets typisch Japans.

Terwijl je op pad gaat en begint aan je lange missie die qua hoofdverhaal zo'n veertig uur duurt, ontdek je dat de game bestaat uit twee onderdelen. Aan de ene kant is er een groot veld, dat je kunt zien op een map -die wel iets duidelijker had gekund-. Aan de andere kant is er gevechtsgrond. Terwijl je aan het verhaal begint moet je natuurlijk steeds reizen en van het ene naar het andere punt om opdrachten uit te voeren en mensen op te zoeken. Ondertussen verken en onderzoek je elk gebied op kistjes en andere nuttige voorwerpen.

In dat gebied liggen continu vijanden op de loer. Vaak kun je er met een boogje omheen, maar om je karakter in niveau omhoog te laten gaan, is het toch zinvol om zo nu en dan eens geweld toe te laten. Anders dan bij westerse RPG's kun je niet meteen vechten, maar wordt er een apart scherm geopend waarna er gevochten kan worden. Dit gebeurt in real-time en kan op een makkelijk niveau, maar ook moeilijk.

Hoewel je standaard een beetje op de X-knop kunt rammen en daar best wel wat gevechten mee op schiet, behalve een eindbaas, kent Tales of Xillia behoorlijk wat strategische elementen en is het even uitvogelen wat je allemaal kunt doen. Zo zijn er de artes, een reeks speciale vaardigheden. Maar de echte kunst is om personages aan elkaar te linken, om op die manier krachtige combo's te maken. Iets wat nieuw is in de Tales serie. Met één druk op de knop zit Jude bijvoorbeeld aan Milla vast en kun je een vijand van achteren benaderen, terwijl zij van een andere kant schade toebrengt.

Eén ding is duidelijk: bij het vechten komt nogal het een en ander kijken. En bij elk gevecht gaat het allemaal zo snel dat het tijd nodig heeft voor je door hebt hoe de vork in de steel zit. Zeker als je veel westerse RPG´s speelt zul je in Tales of Xillia niet alles meteen doorhebben. Je uitrusting wordt bijvoorbeeld niet bepaald door simpel in een winkel wat te kopen, maar je moet eerst spullen doneren. En het skill-systeem is er niet één uit -pak 'm beet- Borderlands waarin je even wat dingen toekent en dat meteen in een gevecht kan gebruiken. In plaats daarvan maak je gebruik van een web, het zogeheten Lilium Orb systeem waarin je bepaalt waar je punten aan spendeert. Het kan bijvoorbeeld handig zijn om jezelf en anderen in een gevecht gezond te maken (healen).

Tales of Xillia kent dus net even een andere handleiding dan je vaak gewend bent en dat is alleen maar meer dan welkom. Het punt is alleen dat de game bijna nergens in uitblinkt. Qua anime stijl is de game een pareltje, maar grafisch is het spel wel achterhaald. Het spel leeft in zijn geheel te weinig. Zo komen karakters niet helemaal mooi uit de verf waardoor je lang niet altijd even betrokken bent met Tales of Xillia en dat is jammer. Het is natuurlijk een groot pluspunt dat de game Engels gesproken is, maar het is zo zonde dat de Japanse stemmen niet eens selecteerbaar zijn. Dit heeft te maken met rechten. Begrijpelijk, maar toch wil de echte fan Japanse ondersteuning.

Immers is Tales of Xilla een te vreemde eend in de bijt om een grote groep mainstream mensen aan te spreken. Het zijn de Japanse liefhebbers die met deze game aan de slag willen en dan is het gebrek aan Japanse stemmen toch wel een domper.

Dat neemt niet weg dat Tales of Xillia nog steeds een welkome Japanse RPG is voor de PlayStation 3, waar menig liefhebber deze rustige zomerperiode nog heel wat uurtjes in kan pompen. Voor zestig euro krijg je zo'n veertig uur speelduur, waarna er nog genoeg uren overblijven voor zijmissies. Jude en Milla zijn niet de meest bijzonder bedachte gamekarakters, maar hun vechtsysteem is er wel eentje om fijn je handen in te zetten.