System Shock Remake Review - Hackers en zombies

System Shock is een game waar we altijd veel lof over hoorden, maar wat ver voor onze tijd uit is gebracht. Dus toen we de kans kregen de remake te spelen voor een review doken we bovenop de game. Hier is wat wij erover denken.

System Shock speelt zich af in het verre 2072. Jij bent een hacker die net uit een zes maanden lange medische coma komt om bij te komen van een operatie. Al gauw ontdek je dat het ruimtestation waar jij je bevindt niet meer is wat het was. Er lopen vreemde, gemuteerde wezens en cyborgs rond die je aanvallen als ze je zien. Als je hier levend weg wil komen, zal je moeten ontdekken wat hier gebeurd is. En wat jouw misdaden ermee te maken hebben.

Het duurt even voor je een idee hebt van wat er aan de hand is. A la Star Wars is er aan het begin een aardig stuk tekst die je vertelt waarom je op het station bent. Maar dat verklaart bijzonder weinig over je huidige situatie. Wel krijg je bericht van ene Rebecca Lansing, die je vertelt dat je je moet bewapenen en naar de brug van het station moet verplaatsen.

Dit gebrek aan begrip zorgt voor een benauwd en griezelig sfeertje, wat direct de toon zet voor de game. Het helpt ook niet dat er geen vuurwapens binnen handbereik zijn. Je zal het even moeten doen met een metalen pijp die hopelijk hard genoeg is om een schedel mee in te slaan. En zelfs als je later wel wat pistolen en geweren vindt, zal je zuinig om moeten gaan met de ammunitie. Dus dat schiet niet zo op. Of eigenlijk juist wel...

Laten we direct even aangeven dat System Shock Remake niet voor iedereen is. Het is niet een gepolijste remake gemoderniseerd voor een nieuw publiek, zoals de recente Resident Evil 4. In plaats daarvan is het een rauwe, groffe en trouwe hervertelling van een game uit 1994. De graphics zijn flink verbeterd, maar ze zijn niet modern. Dit komst deels omdat de esthetiek van het origineel is aangehouden en deels omdat het budget wat lager is.

Dit is de beste versie van System Shock die je op het moment kan spelen. Het blijft een oude game, maar het is flink opgeschoond. De Doomachtige graphics zijn een stuk moderner en ook de controls zijn op de schop gegaan. Als jij verwacht aan het handje gehouden te worden, kan je ernaar fluiten. Games worden steeds toegankelijker. Dat is iets waar je neus hier even flink ingedrukt wordt. Je moet het allemaal zelf uitzoeken. Dus als jij niet van de oude orde bent of een bepaalde waardering hebt voor oudere games en hun geschiedenis, dan is dit geen game voor jou.

Hier staat ook tegenover dat de prijs toch een tikkeltje lager ligt. Op Steam schaf je de game aan voor 39,99, wat haast de helft is van de 70 euro die we tegenwoordig op moeten hoesten voor nieuwe games. Voor een gamehistoricus of veteraan is dat toch best schappelijk.

System Shock neemt geen tijd om jou te helpen. Neem bijvoorbeeld het gebrek aan autosave. Daar stonden we niet bij stil tot we, zo'n twee uur in de game, niet goed opletten en op een mijn stapten. We gingen dood, waarna we erachter kwamen dat er geen savefile is. Dus we konden opnieuw beginnen. Dat viel even niet zo goed.

Sterker nog, elke keer dat je System Shock Remake opstart, begin je opnieuw. Er is geen 'load game' of 'continue' optie tot je al in het spel zit. Dus zie je steeds opnieuw hoe je personage wakker wordt uit de coma. Misschien is dat omdat we een rare semi-demoversie aan het spelen waren. Maar het was wel iets waar wij ons aan stoorden.

Er is ook geen traditionele tutorial. Je krijgt een pijp en moet zelf maar uitzoeken hoe je deze crisis gaat overleven. Goed, je eerste vijand is makkelijk genoeg dat er niet echt wat mis kan gaan. Maar je wordt niet eens verteld welke knop je in moet drukken om te slaan. Hetzelfde geldt voor hacken. Als je voor het eerst je weg door cyberspace hebt gevonden ontdek je mogelijk dat er niets is gebeurd.

De uitgang vinden is niet hetzelfde als je doel bereiken. Daarvoor moet je eerst specifieke dingen kapot schieten. System Shock gaat er vanuit dat je het zelf uit kan vogelen. Dit voelt misschien een beetje ontoegankelijk voor non-gamers, maar daar is deze game ook niet voor gemaakt. Aan de andere kant helpt het met het bouwen van een griezelige, naargeestige sfeer die heerlijk onprettig is.

Die dreiging en naargeestigheid die de game probeert te maken valt wel een beetje weg als je erachter komt dat je vijanden best wel dom zijn. Voor de zombies zien we het nog wel door de vingers, die hebben geen verstand meer. Maar de rest had best wat intelligenter mogen zijn. Meestal lopen ze gewoon op je af, of blijven staan en gaan op je schieten. Af en toe bedenkt iemand de hoek om te rennen en een mijn neer te leggen, maar veel meer dan dat hoef je niet te verwachten.

In een game over een superslimme AI is dat een beetje teleurstellend. Vijanden zijn meestal eerder een gevaar door hun aantallen of door de grote hoeveelheid levenspunten die ze hebben. En dan is het griezelige er op een gegeven moment wel een beetje af. We snappen natuurlijk dat het in de oude game ook zo was. Die kwam uit in1994 en leek net een stapje boven de klassieke Doom. En dat kun je spelen op een grafische rekenmachine! Maar tegenwoordig zijn we veel beter gewend.

Het ondermijnt de dreiging van een super AI die de wereld wil veroveren. Met deze middelen en strategieën gaat dat toch nooit lukken? Waar maken we ons dan nog zorgen om? Gelukkig speel je System Shock eigenlijk niet voor de gameplay.

Je speelt System Shock voornamelijk voor het verhaal. En daarmee heb je geen haast. Het is een mysterie dat zich langzaam ontrafelt. Langzaam maar zeker ontdek je waarom SHODAN, de super AI die het station bestuurt, plots is begonnen met experimenten op mensen en ze in een soort zombies veranderen.

Aan het begin duurt het verhaal wel een beetje te lang, maar later komt de pas er iets meer in en is alles weer goed. Dit en het gebrek aan tutorial zorgen ervoor dat System Shock moeilijk is om in te komen en een beetje langzaam op gang komt. De tekst expositie aan het begin helpt daar ook niet bij. Maar als het balletje begint te rollen bouwt wordt er wel een hoop momentum opgebouwd.

Het is niet gek dat men System Shock aanhaalt als de spirituele voorvader van BioShock. De DNA is overal in terug te vinden. Stop er plasmids in en iedereen had het zo voor een deel van de serie aangenomen. Maar het gebrek aan plasmids is eigenlijk juist welkom. Het maakt de wereld gevaarlijker. System Shock gaat meer richting survival. Alle hoeken van het station doorzoeken voor loot is belangrijk, want je ammo is altijd op, zeker in de vroege uren van het spel.

System Shock Remake is, vooral op graphics en AI, een beetje gammel. Maar het is wel de beste versie van een cult klassieker. Het is duidelijk gericht op oude fans en mensen met een zekere waardering voor gamegeschiedenis. Als jij daarbinnen valt is de game best het spelen waard.