Resident Evil 4 Review - Een klassieker in een modern jasje

Lang leek het onmogelijk: de klassieker Resident Evil 4 nóg beter maken dan hij al was. Capcom heeft het aangedurfd om deze door velen als beste Resident Evil ooit beschouwde game van een remake te voorzien. Zijn ze er in geslaagd om de game nog beter te maken, maar toch ook de essentie van de game te behouden? Je leest het in onze review.

Ga er maar aan staan: een game die zó geliefd is en zo'n belangrijke game geweest is voor zowel een gameserie als een heel genre proberen van een remake te voorzien, zonder de grote schare fans tegen de schenen te schoppen, maar de game toch ook van moderne graphics en gameplay te voorzien. Een vrijwel onmogelijke opdracht zou je denken. Toch heeft Capcom het aangedurfd om na zowel Resident Evil 2 en 3, ook dit iconische deel van een remake te voorzien. We kunnen alvast verklappen: dat is heel goed gelukt!

Resident Evil 4 stamt al uit 2005 en bracht een ware revolutie teweeg. Niet alleen week de game flink af van de eerdere delen in de serie, de game bracht ook een aantal vernieuwingen die nog niet eerder gedaan waren. De game was de eerste game waarin de speler in derde-persoon over de schouder meekeek met de held. Dat bleek zo'n succes, dat dit veel navolging kreeg en een heel eigen genre voortbracht: het third-person adventure, zoals we dat kennen van Uncharted, Horizon, Mass Effect, Red Dead Redemption en vele anderen.

Dat was niet de enige verandering. De game stapte ook af van de traditionele zombies, maar introduceerde door parasieten gecontroleerde mensen, die daardoor veel sneller en gevarieerder waren. De gameplay veranderde daarmee van een voornamelijk horrorgerichte game in een veel meer op actie gerichte game.

Ook maakte Resident Evil het mogelijk om beter te richten, waarbij het geraakte lichaamsdeel gevolgen had voor de vijand. Schoot je hem in zijn been, dan vertraagde dat hem enorm. Raakte je zijn arm, dan kon je hem ontwapenen. Het was zelfs mogelijk om projectielen uit de lucht te schieten! Een dergelijke vrijheid zien we nog steeds terug in games als Dead Space.

De invloed van Resident Evil 4 is dan ook bijzonder groot te noemen. Flinke schoenen dus om te vullen!

Voor wie bang is dat Capcom de game met deze remake helemaal over de kop gegooid heeft, dat is zeker niet zo. De game voelt echt aan als het origineel en heel veel is gewoon hetzelfde gebleven, maar dan nét even beter of handiger. Zo heeft Leon nog steeds de beschikking over een attachékoffer die dienst doet als opslag, waar zijn wapens, munitie en verschillende healthpacks in opgeslagen zitten, maar kan hij die tas uitbreiden in grootte en zelfs door een andere koffer te kiezen de lootdrops beïnvloeden. Ook is het niet langer nodig om eindeloos te passen en te meten met de spullen in je koffer: met L3 kan je alle goederen in je koffer opnieuw sorteren.

Ook komt Leon nog steeds regelmatig de o zo bekende (en welkome) groene, gele en rode plantjes tegen en vele kratten met een groot geel kruis erop. Ook het leveldesign komt in grote lijnen overeen met die van het origineel, hoewel bepaalde delen ook hier wel aangepast zijn.

Voor een groot deel blijven de levels redelijk recht-toe recht-aan, maar soms krijg je ook flinke vrijheid, waardoor de game bijna een open wereld-karakter krijgt. Die vrijere gedeeltes zijn overigens nooit écht groot en op de kaart kan je altijd zien waar je verwacht wordt heen te gaan. Resident Evil 4 blijft in essentie gewoon een verhaal gestuurde adventure.

Wat wel echt flink onder handen genomen is, is de gameplay. Weg is de tank-besturing, Leon kan nu gelukkig eindelijk sbewegen terwijl hij schiet. Ook is Ashley, de npc die in grote delen van de game aan zijn zijde blijft, een stuk minder kwetsbaar. Nog steeds is het belangrijk om Ashley duidelijke opdrachten te geven, zodat ze zo weinig mogelijk schade oploopt tijdens gevechten, maar mocht ze een keer per ongeluk toch in de vuurlinie terecht komen, dan betekent dat niet meteen game over.

Ashley zal dan incapacitated raken en op de grond gaan zitten. Je hebt dan nog de kans om haar weer overeind te helpen, vóórdat het game over scherm verschijnt.

Ook de gevechten zelf zijn onder handen genomen. Het is nu goed mogelijk om munitie te sparen. Je beschikt over een mes, waarmee Leon prima uit de voeten kan. Zo kan je aanvallen met je mes pareren, vijanden besluipen en stilletjes ombrengen en vijanden na een raak schot met een melee aanval. Ook je wapentuig is divers en biedt opties om te experimenteren. Je kan pijlen schieten die je even later bij je gedode vijanden weer kan oppikken, of de pijl uitrusten met een bom.

De explosie veroorzaakt uiteraard meer schade, maar de pijl is daarna wel stuk. Gelukkig vind je regelmatig grondstoffen om nieuwe munitie te craften, dan wel kan je die bij de regelmatig verschijnende handelaar bijkopen.

Capcom heeft ingezien dat niet iedereen op die moderniteiten zit te wachten en heeft het mogelijk gemaakt om de game met de originele controls te spelen. We raden het niet aan, maar wie het écht wil, de optie is er.

Is er dan niks te klagen? Jawel. De graphics zijn dan wel een flink stuk verbeterd ten opzichte van het origineel (dat mag ook wel voor een remake van een game uit 2005), echt helemaal current-gen is het ook weer niet. De game ziet er prima uit, maar lijkt toch te blijven steken op het niveau dat we gewend zijn van de PlayStation 4 en Xbox One.

De remakes van Resident Evil 2 en 3 lieten zien dat dat best net nog wat scherper gekund had. De game is zeker niet lelijk en de veelal duistere, lugubere omgevingen lenen zich ook niet altijd voor pracht en praal, maar hier en daar had de game best nog wat extra opsmuk kunnen gebruiken.

Het verhaal van is één van de sterke punten van Resident Evil 4. Dit is geen simpel zombieverhaaltje, maar een reddingsmissie die uitmondt in een strijd tegen een cult die met gruwelijke experimenten de wereld wil veroveren. Het verhaal biedt enerzijds ruimte voor diverse karakters om hun eigen verhaal en achtergrond te ontwikkelen, maar anderzijds ook epische gevechten met enorme gedrochten en overweldigende (eind)bazen.

De band tussen Leon en Ashley vormt een rode draad door het zestien hoofdstukken beslaande verhaal, terwijl ontmoetingen met bekenden als Ada Wong en Jack Krauser alsook nieuwe personen als Luis Sera bijdragen aan een meeslepend verhaal. De ontmoetingen met de verschillende vijanden zijn misschien nog wat memorabeler geworden.

Het was een gewaagde keuze om Resident Evil 4 van een remake te voorzien, maar Capcom is daar zeker in geslaagd. De game is wat gameplay en graphics betreft helemaal up to date gebracht met veel grote en kleine verbeteringen.

Daarbij valt vooral het moderne vechtsysteem bijzonder goed in de smaak. Toch blijft de ook trouw aan het origineel. Wie de game speelt voelt zich echt thuis door het behoud van veel kenmerkende onderdelen.

Zo is er voor ieder wat wils. Wie vooral het origineel wil herbeleven kan dat, met een aantal prettige verbeteringen. Wie de game voor het eerst gaat spelen, you're in for a treat! Een iconische game nóg beter maken? Capcom doet het gewoon.