BioShock Infinite Review

Het gebeurt niet vaak dat games je compleet verbazen en met open mond achterlaten, puur omdat het verhaal zo sterk is. Verrast waren wij in 2007 toen de eerste BioShock ons kennis liet maken met de onderwaterstad Rapture en een van de meest geniale plottwists in de geschiedenis van games. Je kunt wel stellen dat de verwachtingen hoog gespannen waren voor BioShock Infinite, verwachtingen die helemaal worden ingelost.

Ontwikkelaar Irrational Games heeft in BioShock Infinite de zee ingeruild voor de wolken. De vervallen onderwaterstad Rapture hebben we al twee games lang kunnen ontdekken, dus Columbia is een welkome afwisseling. In het begin der tijden was Columbia niet meer dan een vliegende tentoonstelling die de wereld liet zien hoe mooi en vooruitstrevend Amerika was. Father Comstock stond letterlijk aan het roer van deze vliegende metropool, maar was het niet eens met de beslissing van de Amerikaanse regering om de deuren van Columbia op een gegeven moment te sluiten. Comstock verdween met Columbia en al haar inwoners tussen de wolken, en jarenlang werd er niets meer van vernomen. In die jaren veranderde Comstock van een simpele burgermeester in een kwaadaardige Messias. De strenge gelovigheid van Comstock begon af te geven op de inwoners van Columbia en als wij kennismaken met de stad is iedereen bekeerd tot het geloven in de Vader van de vliegende stad: Father Comstock.

Booker Dewitt
Hoofdpersoon Booker Dewitt kan al dat geloof niet zoveel schelen. De enige reden waarom hij in de vliegende stad is, is om een zekere Elizabeth te redden. Wie deze dame is weet hij niet, maar als hij haar uit Columbia weet te halen zullen al zijn schulden kwijtgescholden worden. Al snel blijkt dat dit een stuk makkelijk gezegd dan gedaan is en Booker valt van het ene ongeluk in het andere. Comstock noemt hem de 'Valse Herder' die de ondergang van Columbia zal betekenen. Zo'n beetje ieder levend wezen in de stad wil hem dood hebben.

Geen eenzaamheid meer
Al vanaf het begin is het contrast met de eerste twee BioShock games enorm groot. In Rapture was eenzaamheid de belangrijkste emotie, nu breng je het overgrote deel van de game door met Elizabeth aan je zijde. Hierdoor voel je je een stuk minder hulpeloos; Elizabeth is namelijk niet zo onschuldig als ze eruitziet. Gedurende de vele schietpartijen is ze constant op zoek naar ammunitie en health voor Booker en met haar 'Tears' verandert ze het slagveld in haar voordeel, daarover later meer. Terwijl Elizabeth de kastjes uitpluist op zoek naar kogels ben jij als Booker druk bezig met de vele vijanden uit jullie buurt te houden. Gelukkig zijn er handenvol verschillende schietijzers om dit te doen en als dat nog niet genoeg is zijn er altijd nog de 'Vigors' om het tij te keren in een gevaarlijke strijd.

Plasjes water
De Vigors zijn een andere naam voor de Plasmids uit de eerste twee BioShock games. Gelukkig voor Booker vergaar je deze krachten door simpelweg een slokje uit een fles te nemen, in plaats van een naald in je arm te prikken om een Plasmid aan te vullen. Vigors zijn er in allerlei soorten en maten; met de Undertow Vigor spoel je vijanden van het land af met een krachtige waterstroom en met de Murder of Crows schieten er een stel kraaien uit je handpalm die je tegenstanders lastigvallen. Omdat er in Infinite zoveel verschillende soorten geweren beschikbaar zijn verdwijnen de Vigors wel wat naar de achtergrond. Vaak is het simpelweg effectiever om een sniperkogel in het voorhoofd van een bad guy te mikken dan om er vier kraaien naartoe te sturen. In de eerste BioShock werden veel omgevingen ook ingericht om optimaal gebruik te maken van de Plasmids, maar in Infinite zijn eigenlijk alleen de plasjes water handig voor je elektrische Vigor.

Gestroomlijnd
Infinite is de meest gestroomlijnde BioShock game tot nu toe. Meer dan ooit ligt de nadruk op het verhaal, er zijn geen minigames meer om robots te hacken, puzzels zijn er niet en Elizabeth breekt de sloten die op deuren zitten. Hierdoor is er meer tijd om je ogen de kost te geven aan het prachtige Columbia. Een stad die er op het eerste gezicht welvarend uitziet, maar waar op de achtergrond enorm veel armoede heerst. Je komt langs prachtige witte villa's waar een festival aan de gang is, maar je ziet ook de duistere kant van de stad als je neerdaalt in de arbeiderswijk. In die grauwe steegjes doet men zijn best om te overleven en het gezin te voeden. Het is een indrukwekkend contrast dat ervoor zorgt dat Columbia echt tot leven komt. Aan het einde van je avontuur heb je het gevoel dat je de vele gezichten van de stad gezien hebt en dat de schone schijn die de rijke elite probeert op te houden een zware tol eist.

We raden je dan ook aan op ieder hoekje en gaatje te ontdekken. Alle posters en voorwerpen zijn er bewust geplaatst en zorgen samen voor een van de meest geloofwaardige en indrukwekkende spelwerelden ooit. Zeker als je met je Skyhook over een rail suist op weg naar je volgende bestemming kom je ogen tekort. De Skyhook is een handig vervoersmiddel in Columbia. Overal zijn er rails te vinden die je van punt A naar B brengen en al snel kom je in het bezit van een van deze handige gadgets. Vooraf waren we wat sceptisch over het gebruik van deze haak, maar het speelt verrassend soepel. Met een druk op de knop hang je aan een rails en met het grootste gemak spring je er weer af. Je bent volledig vrij in welke richting je opgaat op deze rails en vooral in de gevechten blijkt de haak een handige manier te zijn om je snel uit de voeten te maken. De scherpe haak werkt trouwens ook prima als bruut slagwapen.

Bookerpulp
Voordat je de tijd krijgt om dat ene winkeltje te bekijken zul je eerst korte metten moeten maken met een stel tegenstanders dat in de omgeving rondloopt. Er is dit keer een stuk meer variatie wat vijanden betreft. Er zijn George Washington robots met gigantische geweren, een Crow, die in een stel kraaien kan veranderen en de Big Daddy's van Infinite zijn de Handymen, een mismaakte mix tussen mens en machine die met zijn gigantische vuisten met gemak Bookerpulp kan maken. Het komt vaak voor dat je door een combinatie van verschillende vijanden wordt aangevallen en als je daar levend uit wilt komen zul je alle middelen moeten benutten die je voorhanden hebt. Op dat moment is de combat in Infinite ook op zijn best. Je schiet je handpistool leeg op een groepje 'standaard bad guys', blaast vervolgens met je Vigor een Washington robot op en je opent net op tijd een Tear van Elizabeth om een stuk cover te laten verschijnen zodat je niet wordt geraakt door de aanval van een Handyman.

Tears zijn deuren naar een andere dimensie die Elizabeth kan openen. Het speelt een belangrijke rol in het verhaal (dat wij uiteraard niet voor je zullen verpesten), maar ook in de gameplay. Met die Tears kun je namelijk allerlei verschillende dingen in de wereld laten verschijnen. Soms is het niet meer dan een stel health packs, maar het kan ook een turret zijn die het vuur opent op een stelletje vijanden. Als je het schieten, de vigors, de skyhook en de Tears allemaal tegelijk gebruikt zien de gevechten in BioShock Infinite er enorm dynamisch en spectaculair uit, bovendien speelt het heerlijk soepel. Het enige minpunt aan de gevechten is dat veel schietpartijen net iets te lang duren, omdat er maar vijanden blijven binnenstromen. Vooral op ongeveer tweederde van het verhaal zijn er kamers waarbij er geen einde lijkt te komen aan de stroom van schurken. Dat had wat ons betreft best wat minder gemogen.

Ongekend goed
Met BioShock Infinite heeft Irrational Games laten zien hoe je een verhaal op de best mogelijke manier kunt vertellen in een videogame. Er is niet alleen aandacht besteed aan belangrijke plotpunten, heel Columbia is zorgvuldig samengesteld om bij te dragen aan een overweldigende sfeer. Of het nu de poster is van een festival aan de muur of een van de vele audio logboeken die je tegenkomt, het verhaal staat in BioShock Infinite op de eerste plaats. Of Infinite beter is dan de originele BioShock is erg moeilijk te zeggen, Irrational heeft namelijk de verstandige keuze gemaakt om een hele andere richting in te slaan met deze game. Maar de manier waarop het verhaal in BioShock Infinite wordt verteld is in ieder geval beter dan in het origineel. Het verrassingselement dat de eerste BioShock had is niet meer te herhalen en vooral in dat opzicht is Infinite dus de betere game. Het is een ervaring die iedere gamer meegemaakt moet hebben en aan het einde zul je net als ons met open mond naar je beeldscherm zitten staren, onder de indruk van dit meesterwerk van Irrational Games.