Suicide Squad: Kill the Justice League Review - Jagen op superhelden

Na negen jaar mogen we eindelijk weer aan de slag met een game uit de stal van Rocksteady Studios, maar Suicide Squad: Kill the Justice League is wel een beetje anders dan zijn voorgangers. Of de game ook een beetje in de smaak valt lees je in onze Suicide Squad: Kill the Justice League review!

Het Britse Rocksteady Studios is vooral bekend geworden van de Batman: Arkham-reeks en na negen lange jaren is er eindelijk een vervolg op het laatste deel, Arkham Knight. Nou zal het voor fans misschien wel even schrikken zijn om Suicide Squad: Kill the Justice League op te starten, want de titel is namelijk geen singleplayer avontuur die de wereld van DC verkent, maar een multiplayer looter shooter die geleverd wordt met een uitgebreid live-service plan. In dit plan worden over meerdere seizoenen nieuwe personages, werelden en wapens toegevoegd aan de game, maar voor nu moeten we het doen met vier leden van het beruchte Taskforce X.

De eerste vier leden van de Suicide Squad die je onder de knoppen mag nemen zijn Harley Quinn, King Shark, Captain Boomerang en Deadshot. Deze vier schurken moeten het in Metropolis opnemen tegen verschillende leden van de Justice League die onder invloed staan van de grote schurk Brainiac. Natuurlijk is dit geen makkelijke onderneming, vooral omdat een kleine superheld genaamd Superman zich heeft aangesloten bij Brainiac, maar Taskforce X brengt met haar iconische galgenhumor het gevecht naar de buitenaardse dreiging.

De verschillende personages in de game zijn dan ook uitstekend gedaan, zeker in combinatie met de verschillende humoristische momenten die zich aandoen tijdens het verhaal. Ook is het gaaf om te zien hoe genadeloos een kwaadaardige Justice League kan zijn, zelfs al is het misschien voor fans van de Batman: Arkham-reeks pijnlijk om hun favoriete Batman op deze manier te zien. Het verhaal in combinatie met de verschillende cutscenes zal je door grote delen van Suicide Squad: Kill the Justice League heen slepen, want qua variatie is de titel niet al te sterk.

Een van de punten waar Suicide Squad: Kill the Justice League echt door het ijs zakt, is de variatie aan content. Een live-service model is een heel leuk idee voor een game, zeker als het een looter shooter is, maar je moet wel zorgen dat je game interessant is om te spelen. Rocksteady Studios is hier bijzonder hard in gefaald, want de game is ontzettend eentonig. Iedere missie komt eigenlijk neer op het verdedigen van een punt dat soms stilstaat en soms beweegt. Als je geluk hebt, mag je soms iets actiefs doen door opgepakte bolletjes van gesneuvelde vijanden op te rapen en ze naar een groot kanon te gooien.

Bij de verschillende zijmissies die je doet voor personages zoals Penguin en Rick Flag komen er nog extra regels kijken. Zo moet je voor missies van Penguin eerst power-ups pakken voordat je vijanden kan beschadigen en kan je in de missies van Rick Flag alleen schade toebrengen met granaten. De missies voelen vooral aan als nare klusjes die je tot het einde der tijden moet uitvoeren met het idee dat je er waarschijnlijk wel iets goed voor krijgt. Niks is minder waar, want de loot die je in deze looter shooter verdient is zo oninteressant dat je waarschijnlijk nog meer voldoening haalt uit het kijken naar hoe verf aan het drogen is.

Het enige wat wel fijn is, en waar concurrenten nog wat van kunnen leren, is dat je in de endgame duidelijk kan zien welke specifieke loot uit welke specifieke missie dropt. Het zorgt ervoor dat je heel gericht bepaalde missies kan blijven spelen om de loot te krijgen die je graag wil hebben. Helaas is het gebrek aan variatie dusdanig erg dat je niet veel behoefte zal hebben om veel tijd door te brengen in de endgame. Misschien dat toekomstige updates door nog iets aan kunnen veranderen.

De verschillende missies in Suicide Squad: Kill the Justice League mogen dan misschien eentonig zijn, de gameplay verdient nog wel wat lof. De verschillende schurken van Taskforce X hebben allemaal hun eigen manier om door Metropolis te bewegen. Harley Quinn heeft bijvoorbeeld een drone van Batman gestolen samen met zijn iconische grappling gun en kan zo zorgeloos door de stad slingeren. Deadshot heeft op zijn beurt een jetpack om wat meer rond te vliegen en te kunnen blijven hangen op cruciale punten om vervolgens zijn tegenstanders een voor een uit te schakelen.

Het meeste plezier valt waarschijnlijk wel te beleven met de andere twee leden van de Suicide Squad. King Shark kan met zijn superkrachten ontzettend hoog en ver springen, maar heeft vervolgens ook de mogelijkheid om met veel kracht naar de grond te storten en zijn vijanden het leven zuur te maken. Met Captain Boomerang schiet je op hoge snelheid heen en weer achter je boomerang aan om vijanden snel in te sluiten en uit te schakelen. Dit is alleen wel waar de variatie tussen de verschillende personages stopt, want verder krijg je alleen maar dezelfde shooter mechanics voorgeschoteld.

Nou zijn er wel beperkingen welk type wapen de personages kunnen gebruiken, maar uiteindelijk maakt dat niet zo heel veel uit. Los van de mogelijkheden met betrekking tot beweging, voelt ieder personage precies hetzelfde aan en dat is toch wel een beetje jammer als je naar de verschillende leden van Taskforce X kijkt.
Je zou denken dat hier ook wat meer variatie in had kunnen zitten. In ieder geval kan je constant wisselen van personage en dat houdt de gameplay toch nog een beetje vers.

Het indrukwekkendste aan Suicide Squad: Kill the Justice League is misschien wel dat de game op een constante 60 FPS draait. Los van alle nutteloze grafische effecten en de schrikbarende UI is de grootste ergernis op het scherm nog de eindeloze voorraad aan kleurrijke explosies die Rocksteady Studios uit de kast heeft getrokken.

Zelfs als je motion blur en bloom uitzet, dan nog is het lastig om een gevecht te volgen. Zeker als je wat later in de game komt en de densiteit en variatie van vijanden toeneemt is het heel lastig om overzicht te houden, terwijl er wel van je verwacht wordt dat je specifieke handelingen uitvoert om specifieke vijanden te verslaan.

Het voelt regelmatig of er een stroom van eindeloze chaos op je beeldscherm losgelaten wordt. Het scheelt dan ook dat je veel onderdelen van de afschuwelijke UI uit kan zetten, want er zijn zoveel trackers en datapunten op je scherm te zien, dat je bijna niet meer weet waar je moet kijken. Ook bij de verschillende eindbazen is het voornaamste probleem dat het lastig is om overzicht te bewaren en door te hebben wat er nou precies gebeurt.

Hoewel de verschillende eindbazen heel toffe en unieke gevechten zijn, is het gebrek aan overzicht, een vreselijke UI en een overdosis aan kleurrijke explosies zo ergerlijk dat je na ieder gevecht wel even mag gaan liggen om je ogen wat rust te geven. Toch zijn er af en toe wel wat gave momenten te beleven in Suicide Squad: Kill the Justice League, zeker als je de zeldzame rust binnen de chaos kan vinden en daadwerkelijke even kan genieten van de verschillende gameplayelementen die de game je probeert te bieden.

Hoewel Suicide Squad: Kill the Justice League op sommige vlakken, zoals het verhaal en de kern van de gameplay, indruk weet te maken, schiet de game op nagenoeg ieder ander vlak enorm tekort. Als je wonder boven wonder boven alle chaos op je scherm uitstijgt, dan staat je eigenlijk vooral meer van hetzelfde te wachten wat tot in de oneindigheid herhaald wordt. Variatie is nauwelijks te vinden en zodra je het eindelijk vindt, wordt het je ook heel gauw weer afgenomen.

Uiteindelijk is Suicide Squad: Kill the Justice League de zoveelste matige live-service looter shooter die op de markt is verschenen. Wellicht dat Rocksteady Studios in de toekomst met behulp van wat updates en gave seizoensgebonden content de game wat recht kan treken, maar vooralsnog is dit een mislukt project.