Stranger of Paradise Final Fantasy Origin Review - Allemansvriendje

De Final Fantasy spellenreeks is 35 jaar oud en dat wil Square Enix vieren met een nieuwe game. Maar of Stranger of Paradise nu echt het feest is dat het had moeten worden, is de vraag. Kom er alles over te weten.

Dit jaar is een mooi jaar voor Final Fantasy en de vele fans van de serie. Het eerste deel in deze langlopende serie zag in 1987 voor het eerst het levenslicht en heeft sindsdien vele vervolgen gekregen, zowel in in totaal 15 genummerde edities, elk met hun eigen verhaal, setting en hoofdpersonen alsook met meerdere spin-offs en directe vervolgen. Eigenlijk heeft Square Enix hiermee 15 volledig verschillende 'werelden' opgezet, elk met hun eigen identiteit.

De Final Fantasy serie is nog steeds razend populair, getuige het succes van de Final Fantasy 7 Remake en de nog steeds populaire online Final Fantasy 14. Om deze mijlpaal te vieren heeft Square Enix nu Stranger of Paradise Final Fantasy Origin (vanaf nu Stranger of Paradise genoemd) uitgebracht. Deze game is een alternatieve vertelling van het verhaal van de eerste Final Fantasy en eigenlijk tegelijkertijd een Origin verhaal van de grote eindbaas van Final Fantasy, Garland. Daarbij voert Stranger of Paradise de speler langs diverse locaties uit de rijke geschiedenis van Final Fantasy.

Het lijkt wel mode: sinds Marvel het multiversum bedacht heeft superhelden uit alternatieve tijdslijnen bij elkaar te kunnen brengen, worden we overrompeld door de ene na de andere versie van het multiversum. Ook Stranger of Paradise maakt hier gebruik van door onze helden niet alleen het verhaal van de eerste Final Fantasy nog eens dunnetjes over te doen, maar via dimensies bekende locaties uit latere delen over te nemen.

De hoofdpersonen Jack, Ash en Jed bezoeken de koning van Coneria en vragen permissie om als Light Warriors te proberen Chaos te verslaan. Na enige aarzeling (en uiteraard een missie om zich te bewijzen) gaat hij overstag en krijgen ze zijn zegen. De drie gaan vervolgens op zoek naar Chaos maar ergens voelt er iets niet in orde. De profetie heeft het over vier Light Warriors en zij zijn eerst met zijn drieën, later met zijn vijven. Ook lijkt de wanorde in de wereld alleen maar toe te nemen, hoe dichter ze bij Chaos lijken te komen.

De zoektocht brengt onze helden langs tal van locaties die Final Fantasy fans bekend voor zouden moeten komen. Naast diverse locaties uit de eerste Final Fantasy bezoeken we ook een luchtkasteel, een onderwater locatie en een bos dat losjes op Final Fantasy VIII gebaseerd is. Elke locatie wordt keurig beschreven met het FF deel (of de Dimensie, zoals de game het zelf noemt), zodat daar geen verwarring over zou kunnen ontstaan.

Dat is maar goed ook, want in de uitwerking van de locaties laat de game nogal wat steken vallen. De game gebruikt HDR, maar doet dat zo uitbundig, dat de kleurstelling regelmatig bijna fluoriserend onecht wordt. Ook het leveldesign laat flink te wensen over. Voor een groot deel zijn de levels redelijk recht-toe recht-aan, maar dat geldt zeker niet overal.

Zodra in een level meerdere paden openen en je diverse shortcuts geopend hebt kan je flink verdwalen. Storend daarbij is dat er geen enkele indicatie is wat er van je verwacht wordt en er ook geen map voorhanden is. Menigmaal leidt dat ertoe dat je maar wat gaat dwalen in de hoop dat je per ongeluk de goede richting in gelopen bent.

Diverse levels gebruiken verschillende vormen van schakelaars om deuren te openen waarbij die in het bos de meest innovatieve zijn, door te schakelen tussen een zonovergoten dag en nacht/regenachtige setting. Over het algemeen zijn die schakelaars niet moeilijk te vinden maar is door het gebrek aan de kaart soms onduidelijk waar de deur zit, die je zojuist ontsloten hebt, of waar de lift zit waar je verwacht wordt meer naar een hogere verdieping te gaan in een gebouw.

Wat gameplay betreft hinkt Stranger of Paradise een beetje op meerdere gedachten. Vooraf leek het erop dat de game een Souls mechaniek zou gaan gebruiken en dat is ten dele ook zo. De diverse levels hebben checkpoints waar je uit kan rusten en waar je de reguliere vijanden kan resetten, zodat je waar nodig is level omhoog kan grinden. Ook kent Stranger of Paradise indrukwekkende vijanden met een healthbar die vrijwel de hele breedte van het scherm beslaat en aanvallen die jouw reikwijdte ruim overstijgen. Ook wat vechtmechaniek zien we wel wat Souls invloeden. Je kan aanvallen, verdedigen en rollen.

Daar houdt de vergelijking wel op. Stranger of Paradise laat je veel eenvoudiger wisselen van klasse, hier in standaard Final Fantasy termen Jobs genoemd. In plaats van je eigen persoon level je je job tot een maximum van 30. In eerste instantie heb je de beschikking over een beperkt aantal jobs, maar gaandeweg unlock je sterkere, meer specialistische jobs. Zo kan een Mage uitgroeien tot een White, Red of Black Mage, ieder met zijn eigen sterkte, van healing en het uitdelen van buffs tot pure destructie.

Voor wie schrikt van de term Souls is er goed nieuws: Stranger of Paradise kent diverse moeilijkheidsgraden, waaronder een Easy mode. De game kent dan wel wat Souls invloeden maar speelt veel meer als een hack-and-slash game met enorme hoeveelheden loot. Die loot verover je door vijanden te verslaan en zijn -naast het levellen van je jobs- de belangrijkste manier om sterker te worden. Met de loot van je verslagen vijanden kan je je uitrusting en wapens verbeteren.

Elk deel van je uitrusting heeft daarnaast een job affinity. Is je Job affinity van je hele uitrusting hoog genoeg, dan ontvang je een bonus. Je zal wel een afweging moeten maken tussen het ene onderdeel met een hogere job affinity of een ander onderdeel met betere stats. Wie dat allemaal te veel werk vindt kan dat ook met een druk op de knop door de game uit laten zoeken.

De gevechten zelf spelen lekker weg en je aanvallen voelen impactvol aan. De verschillende jobs geven ook echt een gevoel van verschillende speelstijlen en doordat je twee jobs kan combineren kan je eindeloos variëren en uitproberen. Ondanks dat de gameplay een beetje bij elkaar geplukt lijkt te zijn blijkt het in de praktijk best goed uit te pakken.

Stranger of Paradise is een beetje een allegaartje geworden. Diverse gameplaysystemen uit verschillende Final Fantasy games gemixt met een snufje Souls, een flinke dosis loot en een verhaallijn die laveert tussen een ode aan de originele Final Fantasy, alle delen daarna en een Origins verhaal maken het geheel er niet echt duidelijker op.

De gameplay doet daarentegen veel positiefs en daar werkt het samenvoegen van diverse 'geleende' systemen juist heel goed. Het leveldesign kent hier en daar wat leuke trucjes maar is grotendeels weinig geïnspireerd en soms zelfs ronduit verwarrend door het ontbreken van een kaart dan wel pointer.

Dit gemengd met een grafische uitwerking die geen eer doet aan wat we van Final Fantasy inmiddels gewend zijn maken dat Stranger of Paradise lekker is als tussendoortje niet voor eeuwig in ons geheugen gegrift zal blijven.