Spyro Reignited Trilogy Switch Review - Spyro voor onderweg, eindelijk!

Het is vloeken in de kerk, maar Spyro, voormalig game-icoon en de eens zo geliefde mascotte van Sony, komt helemaal niet het best tot zijn recht op de PlayStation 4 of de Xbox One. Het is de Switch waar onze favoriete paarse vlammenwerper zich het vuur uit de sloffen loopt. Waarom? Dat lees je in de Spyro Reignited Trilogy Switch review.

Dat Spyro Reignited Trilogy, de bundeling en remastering van Spyro The Dragon, Spyro 2: Ripto’s Rage! en Spyro: Year of the Dragon, in een later stadium naar de Switch zou komen, zag iedereen van mijlenver aankomen. De langverwachte comeback ging vorig jaar als een lopend vuurtje rond (haha) en bood een meer dan aangename nostalgietrip naar het verleden van het goedlachse draakje. De drie platformers zagen er prachtig uit en bleken, ondanks wat verouderde gameplay, de tand des tijds prima doorstaan te hebben.

De port naar de Switch voelt voor ons niet alleen als een logische zet, het voelt als een bevrijding, als een eyeopener, en dat heeft alles te maken met de extreme laagdrempeligheid die deze trilogie kenmerkt. In principe komt het in elke game weer op hetzelfde neer: Spyro is op de één of andere manier de enige die de andere draken van de slechteriken kan bevrijden en om dat te doen moet hij in tal van verschillende werelden een reeks voorwerpen verzamelen, vijanden in vuur en vlam zetten en uiteindelijk ook een eindbaas uitschakelen.

Spyro is vastberaden zijn vrienden te redden, maar moet ook eerlijk zijn: veel heeft hij niet in zijn mars. Hij kan een vijand bestoken met een klein vlammetje, zijn oranje hoorns gebruiken om ze te spiesen en beschikt zo nu en dan over een speciale aanval. Dat was het eigenlijk wel.

Op andere momenten is hij bezig met rondhuppelen, van platform naar platform springen en zweven, wat hij ook maar tijdelijk kan. Zo diepgaand en divers als bijvoorbeeld Ratchet and Clank wordt het nooit en dat is ergens ook de kracht van Spyro: verstand op nul, niet nadenken en gewoon lekker achteroverhangend op de bank de levels uitspelen, zonder enige vorm van uitdaging.

Laat dát nou precies de reden waarom wij de Switch-versie boven de andere prefereren: Spyro is zo toegankelijk en eenvoudig dat het zich perfect leent voor korte speelsessies in de trein, vliegtuig of gewoon lekker in de tuin. Je hoeft niet na te denken over waar je was gebleven, maar duikt direct in een nieuwe wereld, verzamelt wat edelstenen, bevrijd een paar draken en je kunt weer door naar de volgende wereld. Nadenken of goed concentreren hoeft niet, want van een verhaal of een epische queeste is amper sprake.

Spyro Reignited Trilogy is daarmee niet voor iedereen weggelegd. Dit is niet bedoeld voor een gamer die zich compleet wil laten onderdompelen in een game als The Witcher 3, maar meer voor de casual gamers die na een harde dag werken of studeren even een moment willen ontspannen. Een echte Nintendo-game dus en Spyro zou in die zin een welkome toevoeging zijn aan het inmiddels bruisende ensemble van Mario en kornuiten. In deze drie avonturen ziet het paarse draakje er immers schattiger uit dan ooit tevoren.

Dat komt omdat het hier geen eenvoudige remaster betreft. Spelontwikkelaar Toys for Bob, bekend van Skylanders, heeft de drie Spyro-games van de grond af aan opnieuw opgebouwd, wat ook op de Switch heeft geleid tot een frisse, moderne uitstraling. Het ziet er misschien niet zo haarscherp uit als op de sterkere consoles, maar de kleurrijke werelden, de fantastisch ontworpen draken, de koddige animaties, de onweerstaanbare muziekjes en geluidjes; het doet allemaal niet onder voor een gemiddelde moderne animatiefilm.

De langverwachte terugkeer van Spyro is echter niet vrij van onvolkomenheden. Op de consoles waren de laadtijden al aan de lange kant, maar op de Switch rijzen deze op momenten echt de pan uit. Het is geinig om tijdens de laadschermen met Spyro heen en weer te kunnen vliegen en vuur te spuwen, maar op een gegeven moment is het vuurtje van deze minigame wel gedoofd. De laadtijden zijn daarbij niet alleen lang, maar ook veelvoorkomend: iedere keer als je van de ene naar de andere wereld reist, of sterft, zul je tot soms wel dertig seconden moeten wachten.

De Switch heeft die tijd nodig om de werelden en objecten in te laden en dat is begrijpelijk. Wat minder te begrijpen is, is dat óók de framerate het op momenten laat afweten. Vooral als Spyro het moet opnemen tegen verschillende vijanden en van beide kanten stevig geknokt wordt, kampt het spel met haperingen en stotteringen. Dit duidt op gemakzuchtigheid, want met games als Zelda, Mario en Bayonetta bewijst de Switch een krachtpatser van formaat te zijn.

De technische imperfecties ten spijt, laat Spyro je urenlang met groot plezier springen, vliegen, vijanden in de fik steken, diamanten verzamelen en draken bevrijden. Toegegeven, de games hebben weinig om het lijf en op den duur valt de gameplay nogal in herhaling, vooral in de eerste twee delen. De afsluiter van de trilogie is echter een ander verhaal en is dankzij verschillende speelbare personages en gevarieerde werelden zelfs de beste platformer die indertijd op de PlayStation is uitgekomen.

Spyro Reignited Trilogy loopt op de Switch niet zo soepel als op de andere consoles en kampt met veel lange laadtijden, maar desalniettemin komen de drie games met het paarse draakje hier het beste tot zijn recht. Door de eenvoudige besturing en de toegankelijke gameplay, waarbij jij niet al te veel hoeft na te denken, is Spyro ideaal voor korte speelsessies in bijvoorbeeld de trein of het vliegtuig. Laten we hopen dat het hier niet bij blijft, en dat deze comeback een voorbode is voor meer fantastische avonturen met onze favoriete paarse vlammenwerper.