2021 was een geweldig jaar voor Hazelight Studios, de ontwikkelaar achter It Takes Two. Met die game werden meerdere Game of the Year-awards gewonnen. Zo ook bij XGN dat jaar. Met Split Fiction kiest de studio voor een vergelijkbaar concept, maar of dat een goed idee was?
In de basis wel, want Split Fiction biedt hetzelfde soort co-op game voor dat It Takes Two deed. En daarvan zijn er niet veel. Qua opzet is er alleen veel veranderd, want dit keer spelen jij en je partner via online of lokale co-op als schrijvers Mio en Zoe.
Het tweetal komt per ongeluk vast te zitten in een machine die langzaam maar zeker hun ideeën voor verhalen steelt. Daar willen de twee vreemdelingen die elkaar totaal niet mogen toch wel een stokje voor steken. Al helemaal omdat dit ook direct betekent dat ze ontsnappen uit de machine die hun verhaalideeën tot spelwerelden omtovert.
In Split Fiction speelt het verhaal een belangrijkere rol met meer nadruk op de emotionele ontwikkeling van beide hoofdpersonen. Vaak landen die belangrijke momenten goed, al is het wel even schakelen als je samen met iemand via split screen de game aan het spelen bent. Je kletst immers vaker tijdens het avontuur, zowel tijdens de gameplay als cutscenes waardoor je het risico hebt dat je dingen kunt missen.
Gelukkig blijf je sneller bij de les doordat ieder hoofdstuk een tikje langer duurt dan in It Takes Two bijvoorbeeld. De hoofdstukken in Split Fiction wisselen alleen van spelwereld per verhaal, want in Mio’s verhalen staan sci-fi-werelden centraal, terwijl Zoe’s verhalen een fantasysetting hebben.
Deze wisselwerking houdt het tempo lekker hoog, zowel in het verhaal als de gameplay. Iedere setting waarin het tweetal terechtkomt, dient als een ander verhaal. En een ander verhaal betekent nieuwe krachten voor Mio en Zoe.
Zo transformeert Zoe in een kleine fee in haar fantasieverhaal, terwijl ze als futuristische ninja een zweep krijgt waarmee ze de zwaartekracht van voorwerpen beïnvloedt. Gelijktijdig kan Mio in diezelfde fantasiewereld een aap worden en kan ze met gravity boots ondersteboven de sci-fi-wereld doorkruisen.
Logischerwijs zijn de persoonlijkheden van de twee schrijvers compleet anders en moet het duo leren samen te werken. Terwijl je de controller in handen hebt, jeukt het geregeld zelfs om juist te spelen als het andere personage. De krachten die Mio heeft, zijn even leuk als die van Zoe en dus wil je al snel terug voor een tweede rit om beide kanten van hetzelfde muntje te ervaren.
Constante wisselende gameplaystijlen zijn volop aanwezig, net als in It Takes Two. En hoewel dat geweldig is, is het gelijktijdig een herhaaltrucje dat niet dezelfde impact meer heeft als in 2021. Deels komt het doordat de gameplaystijlen iets minder frequent wisselen dan in het avontuur van Cody en Rose, maar ook doordat het kibbelende echtpaar om de haverklap minigames tegenkwam waarin ze het tegen elkaar opnamen.
Die minigames zijn ingewisseld voor Side Stories in Split Fiction. Hiervan kom je er zo’n drie tegen per hoofdstuk, waarin vervolgens de gameplay weer compleet op de schop gaat. Dat kan betekenen dat je als compleet andere personages speelt met krankzinnige krachten of dat je het tegen elkaar moet opnemen in een nagelbijtende wedstrijd.
Momenten als deze maken Split Fiction een must-play. De unieke werelden en bizarre concepten zijn hilarisch, memorabel en bovenal de momenten die je na een lekkere co-op-sessie wil nabespreken. En die zijn er genoeg, zowel door de creativiteit van Hazelight zelf als via gulzig knipogen naar andere games.
Laatstgenoemde lijkt een fikse uitbreiding te zijn op een easter egg die in It Takes Two verstopt zat. Ergens in het spel zat een klein gebied verstopt dat een rechtstreekse ode aan The Legend of Zelda was.
In Split Fiction doen Josef Fares en zijn team er een flinke schep bovenop. Er wordt zonder blikken en blozen naar veel geliefde games verwezen en zodra je die verwijzingen vindt, geeft het een warm gevoel van binnen. Gelijktijdig is het natuurlijk wel scoren voor open doel, maar dat nemen we graag voor lief.
Onder aan de streep is Split Fiction een uitstekende game. Met de unieke co-op gameplay blijft het een genot om samen het avontuur te beleven. De diversiteit in gameplaymechanieken en werelden houdt het tempo er lekker in gedurende het 12 uur-durende verhaal, ondanks dat de glans van de spelopzet er een beetje af is, doordat deze zoveel lijkt op die van It Takes Two.
Memorabele momenten zijn er genoeg, zeker naarmate de diepgang in het verhaal toeneemt. De Side Stories dragen hier goed aan bij en zijn dan ook grotendeels een succesvolle vervanger voor de minigames uit It Takes Two. Tel daarbij flink wat toffe easter eggs en heerlijke vaardigheden voor Zoe en Mio bij op die je na de credits direct warm maken voor nog een rondje spelen als het personage als wie je nog niet gespeeld hebt.
Poll