Spider-Man: No Way Home Review - Het multiversum blaast open

Spider-Man: No Way Home draait na lang wachten eindelijk in de bioscopen, maar weet de film na alle geruchten en hoopvolle wensen ook de verwachtingen waar te maken? Je leest het in onze Spider-Man: No Way Home review.

Na een handjevol trailers, een collectie aan interviews en meer dan genoeg promotiemateriaal om iedere straat in Amsterdam vol te plakken is Spider-Man: No Way Home eindelijk in de bioscopen te zien. Het is een moment waar talloze fans van het Marvel Cinematic Universe al het hele jaar naar uitkijken. Niet alleen omdat het alweer een tijdje geleden is dat we onze friendly neighborhood Spider-Man op het witte doek hebben gezien, maar ook vanwege ontzettend veel speculatie.

De geruchtenmolen voor Spider-Man: No Way Home draait al het hele jaar op volle toeren en het was eigenlijk lastig om er helemaal niks van mee te krijgen. Al deze geruchten hebben natuurlijk wel geleid naar een aantal verwachtingen die fans van deze film zullen hebben. Het werd zelfs zo erg dat de afgelopen weken vooral in het teken stonden van het matigen van de verwachtingen, maar fans hoeven niet bang te zijn om teleurgesteld af te druipen na het zien van de film.

Iets wat in de trailers heel erg naar voren kwam over Spider-Man: No Way Home was dat het multiversum van het MCU een hele grote rol krijgt in de film. Oude superschurken uit andere Spider-Man franchises zijn teruggebracht om het leven van Tom Hollands Peter Parker extra zuur te maken. De superschurken komen tevoorschijn doordat Dr. Strange, gespeeld door Benedict Cumberbatch, tijdens het uitvoeren van een spreuk per ongeluk het multiversum openbreekt.

Foutjes kunnen natuurlijk altijd gebeuren, maar als er een flinke hoeveelheid superschurken uit andere universums overkomen, dan heb je het stevig verkloot. Zeker als je tussen die superschurken types vindt zoals de Green Goblin van Willem Dafoe, de Doc Ock van Alfred Molina of de Electro van Jamie Foxx. Voeg daar ook nog eens Sandman en Lizard aan toe en je krijgt een criminele cocktail waar zelfs de meest doorgewinterde superheld nog moeite mee zou hebben.

De chaos van het multiversum lijkt door Dr. Strange op volle kracht losgelaten te zijn en dat levert gelijk een hele actievolle en spectaculaire film op die je eindeloos op het puntje van je stoel laat zitten. Spider-Man heeft de afgelopen jaren natuurlijk flink wat ervaring opgedaan door te vechten tegen Vulture, Mysterio en natuurlijk Thanos. Hierdoor zou je al gauw denken dat deze schurken een makkie zijn voor Peter Parker, maar gelukkig weet de film je regelmatig te verrassen op dit vlak.

De Spider-Man die we kennen worstelt namelijk niet alleen met superschurken in Spider-Man: No Way Home, maar de geliefde superheld worstelt ook heel veel met zichzelf. Hoewel de film heel graag wil laten zien dat het multiversum van het MCU een ding is en dat we daar nog veel meer van kunnen verwachten in de toekomst, weet de film ook een persoonlijke ontwikkeling te geven aan het hoofdpersonage. Iets wat we al een tijdje niet gezien hebben in een Marvel-film.

Peter Parker begint namelijk langzaam maar zeker volwassen te worden en daar komen meer dan genoeg problemen bij kijken. Dat wordt nog eens versterkt door alles wat Peter de afgelopen jaren heeft meegemaakt. Er zit een grote collectie aan hele emotionele scènes in Spider-Man: No Way Home die vervolgens afgewisseld worden met een paar van de beste komische scènes die we de afgelopen jaren in Marvel-films hebben gezien.

Alles bij elkaar zorgt het voor een emotionele rollercoaster waar je het ene moment tranen aan het wegvegen bent omdat je kan begrijpen wat Peter doormaakt, om een paar minuten later op de grond te rollen van het lachen. Het jammere is alleen wel dat ook Spider-Man: No Way Home, net als andere Marvel-films, niet genoeg varieert in de humor. Doorgaans komt het toch wel neer op hetzelfde grapje wat een paar keer herhaald wordt en dat haalt toch de glans van de film af.

Voordat Spider-Man: No Way Home uitkwam waren er nog een paar zorgenpunten van de fans. Veel fans waren namelijk een beetje angstig dat deze film hetzelfde lot zou ondergaan als Spider-Man 3 van Sam Raimi. Het grote probleem van die film was namelijk dat het zoveel schurken introduceerde, dat de introducties nooit echt op een goede manier mogelijk waren. Dit zorgde ervoor dat we eindigden met een paar schurken die wel tof waren, maar die een hele hoop diepgang misten.

Met nog veel meer superschurken in Spider-Man: No Way Home is het dan ook een heel terecht zorgenpunt dat er misschien te veel schurken zijn. Toch heeft de nieuwste film wel een groot voordeel. We kennen alle schurken al en dus hoeft er niet echt aandacht besteed te worden aan de verschillende achtergrondverhalen van de schurken. Hierdoor kan er volledig nadruk gelegd worden op het verhaal van Spider-Man: No Way Home en is er dus ook meer ruimte voor de persoonlijke ontwikkeling van Peter Parker.

Het mag duidelijk zijn dat Spider-Man: No Way Home een ontzettend ambitieuze film is waarin Spider-Man waanzinnig tot zijn recht komt. Toch is er nog wel een klein probleem, want hoe tof het allemaal ook is wat we in de film te zien krijgen, het moet wel voor het einde van de film klaar zijn. Als je persoonlijke ontwikkeling moet geven aan Peter Parker, het multiversum moet tonen en ook nog een groep superschurken aandacht moet geven, dan is 2,5 uur blijkbaar toch bijzonder krap.

Alle dingen die getoond moeten worden zorgen ervoor dat Spider-Man: No Way Home nooit echt ruimte laat voor een adempauze. Je gaat eigenlijk van het ene belangrijke plotpunt naar het volgende en hoewel je daardoor lekker in film blijft zitten, kan de film wel wat ademruimte gebruiken. Er wordt namelijk nogal wat informatie op je afgevuurd en zeker als je de eerdere Spider-Man films niet gezien hebt, dan is de informatie lastig te verwerken zonder wat rust.

Zelfs voor de meest hardcore fan zullen sommige momenten een beetje samensmelten tot een verward mengsel van informatie. Dat is eigenlijk iets wat je niet wil bereiken als filmmaker. Gelukkig zou het geen straf zijn om de film nog een paar keer extra te kijken, maar het is wel een beetje jammer dat het waarschijnlijk toch wel nodig zal zijn.

Als fan van het MCU is Spider-Man: No Way Home een film die je absoluut niet mag missen. Niet alleen omdat het een hele goede en spectaculaire film is, maar ook omdat de film een plekje verdient tussen de allerbeste Marvel-films. Dat plekje heeft de film te danken aan de uitstekende persoonlijke ontwikkeling van Peter Parker en het introduceren van een gloednieuw element, het multiversum.

Met ontzettend goed acteerwerk van alle acteurs en actrices beleef je een emotionele rollercoaster die je ongeveer 2,5 uur op het puntje van je stoel houdt. Helaas is het wel zo dat Spider-Man: No Way Home zo belachelijk veel informatie op je afvuurt dat het bijna onmogelijk is om alles bij te houden zonder adempauze. Hopelijk keert Tom Holland snel weer terug als Spider-Man, in ieder geval hebben we nog een cameo in het MCU tegoed.

Vergeet overigens niet te blijven zitten na de film voor twee(!) ontzettend toffe scènes na de credits!