Sniper Elite 2 V2 Remastered Review - Koppen kapot knallen

Een kogel in de kop van een Duitser. Het hoofd spat uiteen, de hoofdhuid wordt ingeruild voor een kale schedel. Er omheen danst een rode gloed, feestvierend dat het wéér is gelukt. Een nieuwe Duitser mag het hiernamaals betreden. En jij, als sluipschutter, hebt dat voor elkaar gekregen. Welkom in de wondere wereld van Sniper Elite 2.

De shooter uit de stal van Rebellion is een remaster. Het origineel kwam uit in 2013. Een 5.0 kreeg het in spel onze recensie. Een dolksteek in het hart van ondergetekende, want Rebellion maakt zeer toffe co-op titels. Waar je kunt bingen met Netflix, kun je compleet opgaan in de werelden die Rebellion neerzet en vooral in verslavende gameplay. Eén van de kritiekpunten die onze redacteur destijds gaf was de ‘beroerd kunstmatige intelligentie’.

Toegegeven: je kan nog steeds met alle kogels op zak soms voorbij Duiters lopen zonder dat iemand je ziet. Het is lachwekkend. Verwacht dan ook vooral niet dat dit soort fouten uit de oorspronkelijke game is gehaald. Het is een remaster, geen remake.

Deze versie is op zich niet heel veel anders dan het origineel, al zijn omgevingen en personages wel van een update voorzien. Verder kent de titel 4K- en HDR-ondersteuning, een fotomodus en alle DLC. Als je de game niet zet naast het echte bombastische Hollywood geweld, dan kun je met een gerust hart zeggen dat de titel er mee door kan. Vergelijk het met die andere (leuke!) titels van Rebellion: Zombie Army Trilogy en Strange Brigade. Dat zijn niet de games die grafisch de meeste indruk op je weten te maken, maar wél uitblinken in geniale co-op en (Strange Brigade dan niet) kill-cams. Wat dat betreft liep Rebellion voor in de tijd en heeft Mortal Kombat X zelfs een beetje het idee hiervan gejat met de X-ray attacks.

Wat houdt het in? Zodra je met een sluipschuttergeweer een kogel door iemands kop jaagt, zie je vrijwel meteen de schedel in plaats van het normale hoofd. Dat knalt dan uiteen als een rotje alsof het niets is. Het is prachtig om te zien en het maakt de Rebellion games ontzettend smaakvol. Sowieso is de hele game(serie) ingericht om zoveel mogelijk schoten te lossen van verre afstand. Je kan ook op korte afstand vijanden neerschieten, maar eigenlijk is dat niet de bedoeling. Bovendien voelt dat niet zo goed aan als het snipen.

Zo speel je achievements vrij voor headshots die je maakt en andere speciale dingen die je uitvoert. Het is een Rebellion dingetje om levels (er zijn er totaal 11) vol te stoppen met wijnflessen die je zelden met het blote oog kan spotten. Ze zitten op locaties ontzettend ver weg die je vrijwel alleen kunt raken door een sluipschuttergeweer ter hand te nemen. Zelfs dan ben je er nog niet, want dan moet je maximaal inzoomen en even je adem inhouden om een pure treffer te pakken. Als je ze allemaal gevonden én geraakt hebt, krijg je een achievement. De game zit boordevol dit soort leuke achievements, waarvan een paar knap lastig is om te halen.

Is de game realistisch? Nee, zeker niet. Het plezier staat voorop. Hoewel er een verhaal is, doet dat er eigenlijk helemaal niet toe. In elk level knal je tig vijanden naar een wereld die de dood genoemd wordt. Het liefst doet je dit samen met iemand, want de game kan online (helaas niet offline) gespeeld worden. Er zijn stukken die iets drukker bevolkt zijn dan andere gebieden en dan is het de kunst om gebruik te maken van de omgevingen én de overige items die je met meedraagt. Zo heb je nog de beschikking over dynamiet, landmijnen, granaten en trip mines. Zodra je weet dat een aantal vijanden je achterna wil lopen een deur in, is het handig om een trip mine te plaatsen. Dan blaas je meteen een paar vijanden tegelijk op, Heerlijk met hoofdletter H!

Het is dan ook jammer dat de game zo kort is. Na 6 of 7 uurtjes ben je er wel doorheen. De elf hoofdstukken ram je er zo doorheen. Daarna kun je aan de slag met nog een paar multiplayer-opties, maar zeker omdat het al zo’n oude game is, doen die paar extra’s er helemaal niet toe. Sowieso heeft de game nog wat mankementen waardoor deze niet helemaal meer de tand des tijd doorstaat.

Mêlee-attacks bestaan niet. Een Duitser kun je alleen maar neerschieten. De traptechnieken uit Zombie Army Trilogy waren zeer welkom geweest om maar een dwarsstraat te noemen. Voor de rest is het jammer dat je wel verschillende wapens hebt en daartussen kunt wisselen, maar helemaal niets kan upgraden. Anno 2019 wil je toch wel wat meer met je wapens kunnen doen dan enkel wisselen. Ook is het jammer dat je de game alleen per level kunt spelen. Save points zijn wel ingebouwd voor wanneer je speelt en doodgaat, maar als je het spel afsluit kun je alleen per level verder.

Toch is het plezier dat je eenmaal samen hebt onbetaalbaar. Sniper Elite 2 V2 Remastered is echt een fijne titel om te spelen. We hebben het al vaker gezegd en blijven het herhalen: de Rebellion games krijgen te weinig aandacht en de ontwikkelaar verdient veel meer liefde én support.

Het is jammer dat de game niet meer op elk punt goed uit de verf komt, maar het is een aanrader om te spelen voor jou en je favoriete co-op partner. Nicht schiessen? Natuurlijk wel. Gewoon al die vijanden afknallen, alsof het niets is. Met plezier.