Silent Night Review - Bijna goed

John Woo's recente film Silent Night bewandelt het bekende pad van een voorspelbaar wraakverhaal, maar het is een van zijn meest meeslepende en cinematografisch opvallende films. Silent Night is een stille film met veel actie.

De plot draait om een stel, vertolkt door Joel Kinnaman en Catalina Sandino Moreno, dat zijn enige zoon verliest door een verdwaalde kogel tijdens een schietpartij tussen rivaliserende bendes. De vader, Brian, raakt geobsedeerd door wraak en transformeert zichzelf tot een eenmansleger vergelijkbaar met The Punisher. De film onderscheidt zich doordat geen enkel personage volledige gesprekken voert. In plaats daarvan communiceren ze door gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal.

Silent Night vermijdt traditionele dialoog, waardoor de nadruk ligt op hetgeen wat visuele storytelling heet. Geluidseffecten, popsongs en de score voegen echter een nieuwe dimensie toe. De keuze om stilte te omarmen, afgewisseld met intense geweldsscènes, maakt de film opvallend anders.

In de film worden emoties puur via gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal overgebracht. Dit levert een film op die niet alleen intense actie biedt, maar ook onverwacht ontroerend is.

Silent Night wordt gedragen door het acteerwerk van Kinnaman en Moreno, die diepgaande emoties overbrengen zonder traditionele dialoog. De film verkent hun personages terwijl ze omgaan met verlies, woede en wraak. De intensiteit van hun vertolkingen, gecombineerd met Beltrami's meeslepende score, zorgt voor een emotionele achtbaan.

Woo, bekend om zijn geregisseerde geweldsscènes, toont in Silent Night een meer gefocuste en intieme aanpak. De film zit vol met geweld, waarbij elke scène zorgvuldig wordt ingepland. De regisseur weeft beelden samen op een manier die niet alleen het verhaal voortstuwt, maar ook metaforen creëert. De cinematografie is verbluffend, met beelden van boven die de stad volgen en geweld weergeven als een soort kunstfoto.

De film omarmt clichés van het actiegenre. Denk hierbij aan racende auto's tot aan neon verlichte bendegebouwen, Silent Night put uit het reservoir van filmische elementen die dit genre hebben gedefinieerd.

Woo's vermogen om actie te choreograferen blijft indrukwekkend, maar de film onderscheidt zich door de focus en intimiteit in Silent Night. De cast lijkt synchroon te lopen met Woo's visie, waarbij Moreno en Kinnaman diepgravende emoties overbrengen. De film overstijgt de clichés en wordt een expressie van emotie, geholpen door doordachte overgangen en een meeslepende soundtrack.

In conclusie is Silent Night een eerbetoon aan het genre van actie en wraak, geleid door de regie van John Woo. Hij weet bekende elementen op te frissen en creëert een filmervaring die niet alleen draait om het verhaal, maar ook om de nieuwe manier waarop het wordt verteld. Een film die probeert te vernieuwen, maar toch nog enigszins te braaf is.