Shadow of the Colossus Review - Cult remake die gelijktijdig imponeert en frustreert

Je hart bonst in je keel. Voor je vliegt een enorme draak. En jij? Jij bent helemaal alleen. Wie zal overleven: jij of de draak? Deze Shadow of the Colossus review laat je kennismaken met de David en Goliath der games waarbij de monsters uit God of War spontaan verbleken. Want deze remake biedt non-stop gigantische eindbazen om te bevechten!

Shadow of the Colossus is een exclusieve titel van Sony die op op een warm ontvangst kon rekenen in 2005. Na de PlayStation 2 release volgde in 2011 een HD remake voor de PlayStation 3.

In betere graphics konden we opnieuw genieten van hoofdpersoon Wander en zijn paard. Samen deden ze er alles aan om de lieftallige Mono weer tot leven te wekken. Iets wat alleen maar kon door kolossale diverse beesten te verpulveren. Anno 2018 is het weer raak, maar dan met een remake die geheel speelbaar is in 4K.

Hoewel wellicht niet iedereen Shadow of the Colossus gespeeld heeft, staat de game in het boek 1001 Video Games You Must Play Before You Die. Begrijpelijk want het spel heeft nogal wat teweeg gebracht. 16 keer sta jij als speler oog in oog met een beest dat vele malen groter is dan jou. Een gladiatorengevecht in een arena lijkt daarmee opeens een peulenschil. Want hóe ga jij in hemelsnaam winnen van al die immense beesten, waarbij je enkel bent aangewezen op jezelf? Je enige vrienden zijn een zwaard en een pijl en boog.

Het lijkt een onmogelijke opgave. Het gevoel dat je hebt wanneer je de eerste colossus - zo'n kolossaal beest- beklimt is onbeschrijfelijk. Jij bent piepklein en hij is zo waanzinnig groot. Zodra je op hem klimt, pas jij nog wel duizend keer in zijn lichaam. En dat idee werkt overweldigend als je aan het spelen bent.

Het is een lastige opgave om een beest te beklimmen. Enerzijds omdat zo'n beest groot is en om een bepaalde tactiek vraagt, anderzijds omdat de besturing wat stroef werkt. Geregeld zul je nog net geen kramp in je vingers krijgen bij het steving indrukken van de R2-knop je de PlayStation controller; dé knop om je namelijk vast te houden. Het is een ouderwetse besturing en niet meer van deze tijd, maar het zorgt er wel voor dat je steeds het gevoel hebt je vast te móeten klampen aan een monster. Als je eenmaal zijn zwakke plek gevonden hebt is het tijd om genadeloos uit te halen. Elke colossus heeft bepaalde zwakke punten die blauw oplichten, waar jij met plezier je zwaard in zult steken.

Aan het begin van het verhaal krijg je de controle over een magisch zwaard dat via het zonlicht als navigatiesysteem werkt. Zodra je dan een colossus hebt gevonden, moet jij datzelfde zwaard gebruiken om zo’n beest met de grond gelijk te maken. Een colossus toont een blauwe levensbalk en na meerdere krachtige steken met je zwaard zal hij dood neervallen. Doe je dit zestien keer, dan is jouw ultieme missie geslaagd en heb je de game uitgespeeld.

Het is heel begrijpelijk dat deze game zoveel warme harten heeft veroverd en diverse critici al positief over het spel hebben geschreven. Want nogmaals, dát gevoel wat je tijdens het spelen krijgt is onbeschrijfelijk. David en Goliath uit de Bijbel zijn er niets bij. Het is puur Genieten met hoofdletter G om zo’n colossus te bestijgen en een enkeltje hel te geven.

Helemaal omdat je eerst tactisch moet bedenken hoe je op zo'n monster komt.Reken er maar niet op dat er een trappetje voor je klaar staat als jij aan komt lopen, zodat je rustig naar boven kunt klauteren. Je moet er écht moeite voor doen. En dat voelt fantastisch.

Toegegeven: de remake op de PlayStation 4 ziet er vele malen beter uit dan de oude PlayStation 3 versie. Qua remake komt de game dus goed uit de verf. Toch is een kritische noot ook op zijn plek. Want hoe beoordeel je een remake? Kijk je naar de mooie updates in vergelijking met een eerdere versie, of beoordeel je het groter geheel? Zou de vraag niet moeten zijn of zo’n titel anno 2018 nog bestaansrecht heeft?

Als je namelijk de game nu speelt en alle kennis overboord gooit over de game en Shadow of the Colossus vergelijkt met games van nu, krijgen we spontaan flashbacks naar december 2016. De periode waarin The Last Guardian uitkwam en toen we schreven over een haat-liefdeverhouding. Het is precies dát gevoel wat Shadow of the Colossus je geeft dankzij een erg onhandige en verouderde besturing en onhandige camera standpunten.

Af en toe werkt de game naar behoren, maar heel vaak werkt de game clumsy. Weet je nog dat je ‘Trico! Trico!’ riep en het beest allerlei kanten opging, behalve die kant die jij voor ogen had? Precies dát gebeurt er herhaaldelijk in Shadow of the Colossus. Niet zo vreemd gezien Fumito Ueda bij beide projecten betrokken is. Dat proef je tijdens het spelen en dat is helaas niet altijd een goed teken.

Het is iets waar je rekening mee moet houden. Wat je vooral niet moet doen is de game vergelijken met andere games van nu. Verwacht geen omgevingen die vol zitten met andere vijanden. Shadow of the Colossus blinkt uit in eenvoud.

Het zijn de titanen die je bevecht en meer niet. De kracht zit verpakt in de sfeer (The Last Guardian had wel een sfeer waar je U tegen zei!), de minimale dialogen en daarmee verhaalvertelling en de buitenlandse talen. De manier waarop je een verhaal krijgt voorgeschoteld, is net als The Last Guardian, uniek.

En vanuit enkel dat kader bekeken heeft Shadow of the Colossus meer dan bestaansrecht. Daarbij zijn de colossi imponerend, geheel verschillend en worden ze op het einde behoorlijk uitdagend. Het is een prachtig scenario. Maar een scenario alleen is niet voldoende om iedereen tevreden te stellen. Helaas gooit de besturing roet in het eten.

Regelmatig doet de game niet wat je van een goed spel in deze tijd verwacht. Daardoor blijft er aan het einde van de streep een haatliefdeverhouding over. Op sommige momenten word je compleet weggeblazen, terwijl je op een ander moment je controller kapot kan gooien. En dan is de vraag: koop jij hem wel of niet (weer)?