Rise of the Tomb Raider Review - Zoethoudertje tot Uncharted 4

Extreme kou trotseren, een beer doden met een pijl en een boog, of zwaar bepantserde mannen verdrinken. Lara Croft kan het allemaal en is misschien wel een van de meest sterke vrouwen in video games. Maak kennis met alles wat zij moet trotseren in deze Rise of the Tomb Raider review. Want Lara is terug!

Na het fantastische Tomb Raider uit 2013, is Lara nu terug in Rise of the Tomb Raider. De game is tijdelijk exclusief verkrijgbaar voor Xbox. Het verhaal gaat verder waar het vorige deel ophield. De game opent in een te gekke setting op een bergtop waar Lara ploetert door de sneeuw. Die sneeuw spat dusdanig van het scherm dat je het er spontaan koud van krijgt. Op grafisch vlak zit het wel snor, al is het niet de mooiste Xbox One titel.

Wat ook meteen duidelijk wordt, is dat Lara het niet makkelijk zal krijgen in dit nieuwe avontuur. Natuurlijk niet. Tijd om te ademen krijg je niet, want je duikt meteen in een filmisch spektakel waarbij er continu wat fout gaat. Maar hoe kan dat ook anders?

De jacht op een Goddelijke Bron, en de zoektocht naar hetgeen waar Lara's vader al tijden mee bezig was, is niet eenvoudig. Bovendien is het avontuur pas compleet als meerdere partijen op zoek gaan het hetzelfde object en dat gebeurt dan ook.

De verhaaltelling in Rise of the Tomb Raider is prachtig. Op een mooie manier wordt een verbintenis gelegd met de vorige game en er is meer aandacht voor Lara's jeugd. Lara is te vergelijken met een ui met meerdere lagen. De focus ligt een op gedreven volharden vrouw die nooit zal afwijken van haar missie, tenzij het niet goed gaat met een van haar naasten. Maar zodra je verder kijkt en de laag gaat afpellen, ontdek je een persoon die gevormd is door gebeurtenissen uit het verleden.

In Rise of the Tomb Raider krijgen spelers geregeld een flashback voorgeschoteld en zien we beelden uit Lara's jeugd voorbijkomen, met haar vader Richard. Dat we Lara meer dan ooit leren kennen is bijzonder. En het toont bovendien aan dat Crystal Dynamics krachtig de koers vaart die het van te voren heeft uitgestippeld.

De Lara Croft van deze laatste twee games is menselijker geworden en Lara heeft meer emoties gekregen. Natuurlijk mag je haar beschouwen als een sexy dame, maar ze is veel meer dan dat. Dat wordt goed duidelijk in Rise of the Tomb Raider.

Toch is één ding, naast dat verhaal, minstens zo belangrijk: gameplay. Rise of the Tomb Raider kent een soepele besturing, vergelijkbaar met voorganger Tomb Raider. Alles speelt en bedient hetzelfde, alleen heb je nu meer opties. Voor het eerst kun je in bomen klauteren (hallo Assassin's Creed invloed) en het wapenarsenaal is breder. Vooral de pijl en boog komen goed uit de verf vergeleken met het vorige deel.

In Tomb Raider moest je op een gegeven moment haast wel verplicht kiezen voor grof geweerschut omdat de tweede helft van de game enorm veel focuste op shoot-outs. Vijanden lieten zich geregeld niet het zwijgen opleggen met een simpele pijl. In Rise of the Tomb Raider is dit gelukkig anders. Dankzij vele opties zijn je pijl en boog je beste vriend tijdens alle verschrikkingen die je moet trotseren.

Zodra je aangevallen wordt door bijvoorbeeld vier zwaar bewapende mannen biedt een shotgun uitkomst, maar een exploderende pijl en boog blaast je vijanden meteen op. En dankzij XP die je verzamelt, kun je nog meer uit je wapenarsenaal halen. Gaandeweg word je steeds een beetje sterker, kun je meer uit je wapens halen en ja: wij houden van die pijl en boog. Kom je even niet op een hoger gelegen gebied? Schiet een pijl en gebruik die als opstapje. In Rise of the Tomb Raider ga je mooie momenten meemaken.

Het enige wat vervelend is aan de gameplay is hoe alles voorgeprogrammeerd is. Hoewel je overal collectibles kunt verzamelen, er toffe zijmissies zijn én er meer tombes te verkennen zijn dan voorheen is de game soms vervelend.

Zodra je aan een touw naar beneden wil glijden moet je op 'A' drukken zodra dit aangegeven wordt. Maar het vergt een bepaalde precisie die doet denken aan LEGO games. Zodra je één centimeter met je kont de verkeerde kant opstaat, kun je niet gaan. Je ziet het door de vingers, evenals een paar (ieniemienie) kleine bugs.

De échte kritiek over Rise of the Tomb Raider gaat over de diversiteit en het vetrouwde Tomb Raider gevoel van vroeger. Hoewel je door prachtige locaties banjert waaronder Syrië (ja, virtueel kan dat wel) en de Syberische wildernis, heb je wel heel vaak een gevoel van been there, done that en dat is uiteraard geen goed teken. Met name zo'n vier à vijf uur gedurende het midden van de game zit vol met momenten die je eigenlijk al eerder hebt beleefd in Tomb Raider.

Je klimt en klautert in Uncharted-stijl, verzamelt allemaal objecten, bevecht vijanden en lost pietluttige puzzels op. Hoewel de balans tussen puzzels en shoot-outs vele malen beter is dan in voorganger Tomb Raider, is het op een zeker moment wel heel duidelijk wat Uncharted beter doet dan Tomb Raider, namelijk het brein van de speler uitdagen.

De grote puzzels in Rise of the Tomb Raider zijn op één hand te tellen, en dat is doodzonde. En de eerste komt pas nadat je er al zo'n 6 of 7 uur van de naar schatting 11 uur in hebt zitten. Net op het moment dat je eigenlijk de game aan kant wil leggen, omdat je het gevoel hebt te maken te hebben met een simpele kopie van Tomb Raider, wordt het interessant. En daarmee redt de game zichzelf van een snelle ondergang. Dat zijn harde woorden, maar dit moet gezegd worden. Meer van hetzelfde is niet erg, tot op zekere hoogte...

De puzzels die Rise of the Tomb Raider kent zijn tof en worden tegen het einde van de game aan steeds interessanter. Maar pas dan laat de game zijn ware potentie zien, wat het allemaal in huis heeft, waarmee het contrast groot is met de rest van de game. Want wat had het kunnen zijn?!

De aandacht lijkt meer uitgegaan te zijn naar de gevechten. Want wie daar op gaat letten ziet de variatie die bij het puzzelgedeelte ontbreekt. Er zitten stealth stukken in de game verwerkt waarbij je in bomen moet klauteren, vijanden van achteren besluipt en er zijn veel locaties waar je een gevecht in moet gaan. Daarbij valt het op dat het enorm goed gesteld is met de intelligentie van vijanden. Ze zijn écht slim!

Zelfs als je in een boom zit en je een foutje maakt, staan ze op scherp en is de kans klein dat je daarna nog kan ontsnappen. Als jij te vroeg uit het water komt, is het lastig om vele vuurkogels in het water te ontwijken. We hebben te veel situaties gezien waarin een vijand net zo lang de achtervolging op je inzet tot je dood bent. Grote complimenten dus daarvoor! Zelds de eindbaas is een slimmerik, al is het plotselinge gevecht en het einde van de game wel teleurstellend. Het is dus jammer dat de game niet op elk vlak grote stappen heeft gemaakt.

Begrijp ons niet verkeerd: Rise of the Tomb Raider biedt een prettige singleplayer ervaring en doet niet onder voor de top. Gelijktijdig is ondergetekende op geen één moment weggeblazen, iets wat je op voorhand wel hoopt en ook mag verwachten. Er zijn genoeg elementen verbeterd ten opzichte van Tomb Raider, maar het geringe aantal puzzels daagt spelers niet genoeg uit.

De slimme AI van de tegenstanders en diverse locaties kunnen niet maskeren dat er zoveel meer mogelijk was geweest. Naast opnieuw op expeditie kunnen gaan voor scores, is dit toch in essentie een singleplayergame die moet staan als een huis. Dat gebeurt deels. Daardoor voelt Rise of the Tomb Raider eerder aan als zoethouder tot Uncharted 4 verschijnt dan dé reden om nu op stel en sprong een Xbox One te halen.