Resonance Review

Het point-and-click genre is niet meer wat het geweest is. Al bijna tien jaar dwarrelt het genre in vergetelheid door een gebrek aan nieuwe games. Eens in de zoveel tijd worden we herinnerd aan het genre door een game die meteen alle harten weet te veroveren. In 2009 was dat bijvoorbeeld Machinarium en in 2012 zou dat zomaar eens Resonance kunnen zijn. De point-and-click game van indie-ontwikkelaar xii games en uitgever Wadjet Eye Games doet in ieder geval een goede poging.

Het nieuws rapporteert wereldwijde aanslagen en iedereen is in paniek. Niemand weet wat er aan de hand is en waarom de wereld lijkt te vergaan. Althans, bijna niemand. We spoelen zestig uur terug in de tijd waar we kennismaken met de hoofdpersonages van de game. Er is een explosie in een laboratorium en het licht in de hele stad valt uit. Een voor een maken we kennis met wetenschapper Ed, journalist Ray, dokter Anna en rechercheur Bennet. De mysterieuze aanslag zorgt ervoor dat de vier samen moeten werken om achter de waarheid van de explosie te komen. Een beetje als Heavy Rain dus, een vergelijking die je het eerste paar uur wel vaker kunt maken.

Resonance maakt gebruik van een geheugensysteem waarin je van alles kunt opslaan. Belangrijke gebeurtenissen in het verhaal worden automatisch opgeslagen in het lange termijngeheugen, terwijl het korte termijngeheugen er vooral is om met mensen over alles en nog wat te praten. Zo’n beetje alles uit de omgeving kun je in je korte termijngeheugen slepen om er met iemand over te praten. In veel gevallen zul je dit echter moeten gebruiken om verder te komen in het verhaal. Zo weet je bijvoorbeeld dat een receptioniste altijd om 7:30 uur stopt met werken. Vraag haar, door de klok in je geheugen op te slaan, naar de tijd en ze realiseert dat ze weg moet. Dit is echter een van de makkelijkste voorbeelden die we konden verzinnen.

Inventieve en intensieve puzzels
Over het algemeen zijn de puzzels in Resonance behoorlijk pittig. Ze zijn allemaal volstrekt logisch, maar je moet goed rondkijken en veel uitproberen voor je uiteindelijk bij de juiste oplossing komt. Het wordt extra uitdagend gemaakt door het feit dat je met vier karakters speelt. Je kunt vrij wisselen tussen de personages om ieders voordelen te gebruiken. Op een gegeven moment moet je bijvoorbeeld de blauwdrukken van het ontplofte laboratorium te pakken krijgen die op het politiebureau liggen opgeslagen. Bennet kan hier zomaar naar binnen, maar de andere karakters krijgen geen toegang. Je zult dan als Bennet eerst mensen af moeten leiden zodat Ray naar een computer kan sluipen om daar in te breken.

Dat inbreken doe je vervolgens helemaal zelf. In veel point-and-click games komt het erop neer dat je met de juiste voorwerpen op de juiste dingen moet klikken. Die elementen zitten in Resonance ook wel, maar ze worden afgewisseld met veel inventievere puzzels. Je bent dan zo intensief bezig dat het voelt alsof je zelf een computer aan het hacken bent. Bijvoorbeeld door de e-mail van de receptioniste te hacken kun je meer te weten komen over haar baas. Daardoor kun je zijn e-mail weer hacken en meer informatie over hem krijgen. Doordat je zelf wachtwoorden moet intypen en door alle mailtjes moet speuren naar de juiste info waan je je een echte hacker. Het is knap hoe de puzzels je steeds verder het verhaal in zuigen.

Goed verteld verhaal
Omdat je zo met de puzzels bezig bent wordt je ook meer geboeid door het verhaal zelf. De Resonance uit de titel blijkt een nieuwe techniek te zijn voor het opwekken van schone energie. In ieder geval, dat is de bedoeling van de uitvinder. De energie kan echter ook gebruikt worden om wapens mee te bouwen. Vandaar dat onze helden dat willen voorkomen. Het verhaal zit vol intriges, plottwisten en doorgestoken kaarten. Het duurt even voordat je erin zit, maar dan is het ook zeker de moeite waard. Het blijft tot het einde spannend en met twee verschillende eindes heb je het lot van de wereld zelf in handen. De twee eindes zijn helaas wel de enige reden waarom je het verhaal nog eens zou kunnen doorlopen. Puzzels zijn een tweede keer in een handomdraai op te lossen en aangezien het verhaal bekend is, kun je overal doorheen klikken. Van herspeelbaarheid is dus nauwelijks te spreken.

De game kent een goed geschreven script. Niet alleen voor het verhaal, maar vooral voor de minder belangrijke zaken waar er vaak gegrapt wordt met elkaar. Dat houdt het serieuze sciencefiction verhaal tussendoor een beetje luchtig. De humor komt goed over doordat de rollen van alle personages zijn ingesproken, dus ellenlange teksten lezen is niet per se verplicht. De stemacteurs hebben goed hun best gedaan en laten de karakters precies de juiste houding uitstralen. Uitschieter is rechercheur Bennet. Zijn stem is ingesproken door Logan Cunningham, die ook de indrukwekkende stem van de verteller verzorgde in Bastion.

Pixel kunst
Qua stemgeluid zit het dus wel goed. Qua graphics ligt dat iets anders. Zoals je inmiddels wel gezien hebt op de screenshots of in de trailer ziet Resonance eruit alsof het in de jaren ’90 is verschenen. Dat is een bewuste keuze geweest, dus het is de bedoeling dat het er zo uitziet. De graphics zijn echter niet van hoge kwaliteit. De pixels zijn te tellen en ondanks dat het zijn eigen waarde heeft hadden we het toch wat mooier gezien. Vooral als je de game full screen speelt, wordt alles net iets te opgerekt.

Kijk je naar de achtergronden dan zie je wel iets speciaals. Het is allemaal nog steeds pixelig, maar er lijkt een soort waterverf overheen gegooid te zijn wat voor erg mooie beelden zorgt. Het contrast met de personages zorgt voor een apart sfeertje dat we na een tijdje zeer konden waarderen. Het lijkt op het eerste gezicht dus misschien niet veel aan, maar als je eenmaal met de game bezig bent, vergeet je al snel op de uitstraling te letten. De gameplay weet het uiteindelijk dus toch te winnen van de graphics, wat Nintendo ons ook al jaren probeert duidelijk te maken.

Eenmaal een parel
Resonance heeft het voor elkaar gekregen om ons weer te interesseren voor een vervallen genre. De point-and-click game werkt uitstekend en heeft genoeg uitdagende, inventieve puzzels om je een weekend bezig te houden. Helaas heb je het na een keer wel gezien en zul je wellicht alleen voor het extra einde de game nog een keer opstarten. Dat is wel jammer want de intriges tussen de vier hoofdpersonages vormen een boeiend verhaal. Slechts eenmalig kun je echt van de game genieten, maar dat is dan wel een heel toffe ervaring die ons doet verlangen naar meer.