Rekoil: Liberator Review

Rekoil: Liberator wil je het het nostalgische Counter-Strike gevoel van een aantal jaren geleden laten herbeleven. Dit door allemaal overbodige functies te schrappen en de game simpel te houden. Werkt deze formule anno 2014 nog?

Wie het woord shooter in de mond haalt, denkt meteen aan titels als Call of Duty of Battlefield. Het zijn die grote series die bij het publiek bekend zijn. Ze doen wat ze moeten doen en ze doen dat werk verdomd goed. Toch heb je dikwijls een ontwikkelaar die denkt dat zij daar zo even overheen kunnen gaan. Dat zij zo een grote community kunnen opbouwen en een populaire shooter op de markt kunnen brengen.

Een van die games is Rekoil: Liberator. Deze first-person shooter is zonder veel bombarie en marketing verschenen en de game wordt aangeprezen als ‘simpel en straight-forward’. Perks en killstreaks zijn zo cliché geworden dat ontwikkelaar Plastic Piranha ervoor gekozen heeft om al deze functionaliteiten overboord te gooien. In Rekoil moet je het hebben van jouw ervaring met wapens.

Jij en je wapen, dat is de opstelling waar je het mee moet doen. Rekoil wil op deze manier de sfeer van Counter-Strike – een populaire shooter uit het vorige decennium – naar een nieuwe generatie gamers brengen. Op papier klinkt het nog wel ergens naar, maar kijkend naar het resultaat begin je spontaan te huilen.

Rekoil: Liberation is namelijk hét voorbeeld van hoe je het niet aan moet pakken als je een nieuwe shooter wilt uitbrengen. Nou ja, ze doen een ding wel goed. Je waant je echt tien jaar terug in de tijd. De tijd waarin online multiplayer nog een stuk minder ontwikkeld was. Rekoil is een multiplayer-only game en hierdoor moet je het dus doen zonder verhaal.

Je bent afhankelijk van andere mensen die de game ook spelen, want zonder genoeg spelers kun je immers geen potje starten. Op dit vlak scoort Rekoil zijn eerste grote min. Er is namelijk vrijwel niemand die de moeite neemt om de game te spelen. Het resultaat: in een periode van twee weken is het nog geen enkele keer gelukt om een match te starten. Hetgeen dat je veel zult zien is het selectiescherm, want spelers zal je niet tegenkomen.

De game is dus letterlijk onspeelbaar. De enige oplossing is om vrienden te dwingen de game te kopen en ze vervolgens onder dwang mee te laten spelen in een custom match. Daar kun je kiezen uit een magere lijst van speltypen, waaronder het bekende Team Deathmatch, Domination of Hold the Briefcase. De enige modus die nog enigszins origineel is, is Rekondite. Hierin is één iemand onzichtbaar en bewapend met een dolk, en deze persoon moet alle andere spelers zien om te leggen. Het is te vergelijken met het bekende Garry’s Mod speltype ‘The Hidden’.

Heb je jouw modus gekozen, dan is het tijd om je arena uit de lijst te plukken. In totaal zijn er elf mappen aanwezig, de een nog lelijker dan de andere. Opnieuw maakt de ontwikkelaar zijn verkooppraatje waar. Je waant je opnieuw tien jaar terug in de tijd. Het uiterlijk van de gehele game is namelijk ver beneden de huidige standaards. De levels zijn stuk voor stuk statisch en heel erg leeg. Ruimte voor detail was klaarblijkelijk niet meer mogelijk.

Ook de karakters zien er flink verouderd uit. Je krijgt houterige animaties voorgeschoteld die de gameplay enorm verprutsen. Je loopt heel log rond met je karakter en de draaicirkel ligt rond de drie meter. Je voelt je net een zoutzak als je aan het spelen bent en dat is waarschijnlijk niet de bedoeling geweest van Plastic Piranha.

Ook het aantal polygonen dat per karakter besteed wordt valt erg tegen. De oudere versies van Lara Croft zien er nog goed uit als je haar vergelijkt met de manschappen van Rekoil, erg pijnlijk als je weet dat Tomb Raider een kleine twintig jaar oud is. De wapens zien eruit als standaardanimaties die je ook in flashgames tegenkomt. Zo’n AK-47 waar je alleen aan de kleuren en het vizier kunt zien dat je ook echt met een AK rondloopt, en niet met heel iets anders.

Is er dan iets in de game dat wel goed in elkaar zit? Om eerlijk te zijn, nee dat is er niet. De game is namelijk niet alleen grafisch een grote mislukking. Audiotechnisch is de Rekoil namelijk ook een nachtmerrie. Van de geweerschoten tot aan de voice-overs, alles klinkt heel erg verouderd en van dermate lage kwaliteit dat het gaat irriteren. Hoewel je bij shooters vaak het geluid goed wilt meekrijgen om zo vijanden op te sporen, bij Rekoil ben je een stuk vrolijker als je televisie op mute staat. Dat kabaal kun je beter vermijden.

Laten we het maar simpel houden: Rekoil is een game die je gewoon niet wilt spelen. Je wilt het niet spelen vanwege de achterhaalde graphics, de verschrikkelijke physics, de verkrachte audio en het gebrek aan spelers. De game is letterlijk onspeelbaar en het verlangen om deze shooter te willen spelen wordt je al snel weggenomen als je het geheel opstart. Laat deze titel dan ook lekker aan je voorbij gaan en richt je op de games die wél de moeite waard zijn.