Dark Souls II Dagboek - Dag 4: 'Dark Spirit Beurie Has Invaded'

Het avontuur dat je zult beleven in Dark Souls II is voor een groot deel uniek voor jouw personage. Ook wij pakten onze spullen en doken onvoorbereid (tegen beter weten in) de wereld van Dark Souls II in. Lees hier vijf dagen in het leven van een ongelukkige ziel die op zoek gaat naar een geneesmiddel voor zijn Curse.

Terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf aan het begin van de vierde dag, vraag ik me af wat me nog meer te wachten staat. Na het uitroeien van die reusachtige reus zou je denken dat mijn avontuur zijn einde nadert, maar deze bizarre wereld houdt nog zoveel geheimen verborgen, dat dit slechts het begin kan zijn. Terwijl ik een karig ontbijt eet, lees ik een aantal oranje berichten die constant op de grond verschijnen. Omdat de tijd in Drangleic niet is wat we gewend zijn, is het mogelijk om andermans berichten te ontvangen, die op dat moment in een ander universum dezelfde avonturen beleven als ik.

Dit betekent overigens niet dat deze mensen allemaal het beste met je voor hebben, verre van zelfs. Zo is bij iedere klifrand wel een berichtje te vinden dat je aanmoedigt om de afgrond in te springen, en aan de witte geesten te zien die vol overtuiging de duisternis tegemoet duiken, zijn er nog steeds teveel goedgelovige mensen in deze wereld.

Na het verslaan van de reus, ben ik alles in een ander perspectief gaan zien. De reusachtige stenen wachters die de vlammentoren van Heide beschermen mogen er imposant uitzien, ze vallen net zo hard neer als ik dezelfde tactiek toe blijf passen: rustig blijven en terwijl je de stenen zwaarden ontwijkt zoeken naar een opening om zelf de aanval in te zetten. Zo legt de één na de andere stenen kolos het loodje, en vecht ik me een weg naar de toren. Net als ik mijn knots uit het achterhoofd van een Dragonrider ruk, lijkt heel de wereld te trillen.

Kleine steentjes vallen naar beneden en stofwolken laten zien hoeveel last de oude gebouwen in dit gebied hiervan hebben. Dark Spirit Beurie has Invaded, verschijnt er op de grond. Ik weet genoeg. Zo snel als mijn benen me kunnen dragen zoek ik een veilige plek op, waar ik de aanvaller wil ontmoeten. Natuurlijk is wegrennen een optie, maar vroeg of laat kom je die rode gestalte toch wel tegen, dus is het slimmer om zelf het strijdtoneel voor dit duel te kiezen.

Bovenop één van de torens die half in het zeewater gezakt is, maak ik me klaar. Ik repareer mijn wapens, vul mijn energie aan met een Lifegem en zoek ondertussen naar een witte naam op de grond, in de hoop dat ik de aanvaller kan verrassen met een andere speler. Hulp is echter nergens te bekennen als ik luide voetstappen en een rinkelend harnas de trap op hoor komen. Half weggedoken achter mijn schild kijk ik de rode geest aan, die met een reusachtige Twohander de toren op komt gerend. Tien meter bij me vandaan staat hij ineens stil. Tot mijn verbazing maakt hij een diepe buiging en zwaait hij daarna vrolijk naar me, om toch nog een vreemde vorm van respect te tonen. Verward groet ik terug, maar laat mijn wapen en schild geen seconde los, deze Invaders staan erom bekend om de meest smerige kunstjes toe te passen om jou te vermoorden, dus is het belangrijk om iedere beweging die hij maakt in de gaten te houden.

Precies daarom zie ik meteen als hij de aanval inzet. Met een wat rare techniek probeert hij al rollend achter me te komen, ongetwijfeld om te trakteren op een allesverwoestende backstab aanval. Deze aanvallen richting ongelofelijk veel schade aan, maar zijn gelukkig ook lastig uit te voeren. Dat laat ik me niet gebeuren, en door wat handige salto's sta ik ineens achter de rode gedaante. Geschokt draait hij zijn hoofd naar me toe, maar nog voordat zijn mond opengaat plant ik mijn knots middenin zijn gezicht. Met een doffe dreun valt de rode Beurie op de grond, en niet lang daarna begint zijn lichaam te vervagen terwijl een flinke lading Souls naar me toegevlogen komt.

Als ik tot nu toe één ding geleerd heb in Drangleic, dan is het wel dat deze gevaarlijke wereld vooral veel van je geduld vraagt. Vandaag zag ik meerdere witte geesten gehaast rondrennen, waarna ze ingemaakt werden door reusachtige vijanden, of ze uitgleden en de bodem van de zee tegemoet zonken. Voordat ik mijn slaapmat uitrol pak ik mijn oranje Soapstone uit mijn tas en schrijf met dikke letters 'Geduld is een schone zaak' op de grond. Laten we hopen dat iemand hier een les uit leert.