PES 2015 Review - Kruipt eindelijk uit diep dal

Al bijna een decennium wacht de verstokte PES-fan op ‘de terugkeer van de koning’. In het tijdperk van de PlayStation 2 was er een periode dat Pro Evolution Soccer comfortabel op de troon zat. Die tijd lijkt ver achter ons, maar met PES 2015 is er een eerste stap gezet in het terugeisen van de beker.

Wat waren ze teleurgesteld, de doorgewinterde liefhebbers van PES. Konami kondigde vorig jaar aan niet met een editie te komen voor de nieuwe generatie spelcomputers. Reden? “We willen alle tijd nemen om met een volwaardige next-gen ervaring te komen”, zo luidde de klare taal.

Toegegeven, hier bij XGN werd dat statement met hoongelach ontvangen. Door al zijn pijlen te richten op een versie voor de Xbox 360 en PlayStation 3, terwijl net de nieuwe consoles in de winkels lagen, was een teken van zwakte, zo klonk het op de redactie.

Nu we uitvoerig de next-gen versie van PES 2015 gespeeld hebben, zijn welgemeende excuses wel zo gepast. Bewapend met de sterk verbeterde FOX Engine komt de nieuwe footie goed beslagen ten ijs. Niet alleen is de sfeer in het stadion verbeterd en benaderen de animaties nog meer de realiteit, ook technisch is de game op de schop gegaan. Lange laadtijden zijn ingekort en de storende framerate-problemen uit de vorige delen zijn aan banden gelegd.

Normaliter bleef het slechts bij woorden, maar het is fijn dat Konami dit jaar gewoon zijn afspraken eerlijk nakomt. Een frisse start, zo lijkt Konami haar eerste next-gen deel te benaderen. Aan de presentatie durft de spelontwikkelaar echter nog niet te rommelen en dat is zonde. Menu's met een obscuur lettertype, lelijke vierkante balken, een harde synthesizer wanneer je iets selecteert – het past niet bepaald in de huidige tijdsgeest.

Op het eerste gezicht lijkt dit de gameplay niet in de weg te liggen, maar wanneer je een carriere volgt of lang de tijd neemt om de perfecte tactiek te bedenken, begint het toch wel te knagen. In de titel staat dan weliswaar ’2015’, maar de presentatie ademt een jaren tachtig sfeer uit.

De nieuwe PES is dan ook op z’n sterkt als eenmaal het balletje begint te rollen. Zoals we al vorige maand in onze impressie schetsten, zijn de makers teruggekeerd naar hun roots. Naar de tijd dat PES nog de beste voetbalgame op de markt was. Plezier moet weer centraal staan en om maar meteen met de deur in huis te vallen, dat staat het ook weer.

Zoals vanouds kunnen we weer binnen enkele seconden een aanval opzetten, het spel in een handomdraai verleggen, de verdedigers dollen met technische hoogstandjes en fenomenale goals scoren van wel dertig meter afstand. Dit alles zonder dat je, zoals bij de concurrentie, uren in de game moet spenderen. Anders gezegd is de instapdrempel bij PES veel lager dan bij FIFA 15. Na een paar potjes kun je je tegenstander al vernederen met goed opgezette eentweetjes en driehoekjes.

Dit is deels te danken aan de simpele besturing. De gecompliceerde en stroeve besturing van vorige delen heeft plaatsgemaakt voor een meer 'pick up and play'-benadering. Heel natuurlijk dribbel je met de thumbsticks over het veld en heel snel kun je een korte aanpassing in je richting maken. Niets geeft meer voldoening dan op snelheid twee á drie spelers passeren, over een sliding te springen om vervolgens met een gelikte steekpass door het midden Arjen Robben alleen voor de goal te zetten.

Kanttekening aan het snelle voetbal is dat de camera moeite heeft om het spel bij te houden. Wanneer je het spel naar de andere kant van het veld verlegt, duurt het even voordat je weer zicht hebt op de speler die de bal ontvangt. En bij een razendsnelle aanval schiet het beeld soms alle kanten op waardoor je het overzicht verliest.

Dit frustreert vooral als je PES 2015 eenmaal onder de knie hebt. Je kunt weliswaar het probleem verminderen door wat aan de instellingen en de cameraperspectieven te sleutelen, maar het mankement helemaal uitwissen is helaas niet te doen.

Ander storend element is dat de dynamiek van een wedstrijd ontbreekt. Waar FIFA probleemloos en naadloos momenten aan elkaar schakelt, gebeurt alles in PES 2015 via een tussenfilmpje. Nogal ouderwets, zeker met de mogelijkheden van de nieuwe consoles in het achterhoofd.

Daarnaast delft de footie het onderspit met FIFA als het gaat om de beleving en intensiteit. De sfeer in de stadions is absoluut verbeterd, maar dat we op eenzelfde manier betrokken zijn bij de wedstrijd als in FIFA is helaas niet zo. Dit is deels te wijten aan de visuals, ook hier geldt hetzelfde riedeltje: er zit verbetering in, maar het is niet genoeg. Zo lijkt de grasmat wel een veredeld biljartlaken en missen bekende stadions als Camp Nou en Old Trafford enkele belangrijke details.

Aan de andere kant is dit ook logisch. Konami moet, tegenover het grote geld van EA Sports, al jaren een voetbalspel maken met minder middelen. Dit resulteert in deze editie ook weer in een gigantisch verschil in het aantal licenties en ook in het aantal spelmodi en de hoeveelheid content.

Terwijl FIFA al jaren uitpakt met tientallen competities, lukt het Konami nog steeds niet om de volledige licentie van de Barclays Premier League en de Bundesliga te strikken. Het is daarnaast vrij bizar dat het spel slechts twaalf officiële stadions kent. Spelen in het juiste stadion komt daardoor zelden voor. De aanwezigheid van de Champions League, inclusief de logo's, muziek en de bekende introductie voor een wedstrijd, maakt een hoop goed, al blijft het gevoel hangen dat ook hier Konami nog veel meer mee kan doen.

Onze aandacht blijft daarom uitgaan naar de Master League, in onze ogen opnieuw de belangrijkste spelmodus in de footie. Het scoutingsysteem is hier en daar wat uitgebreid, maar verder is de spelmodus behoorlijk intact gebleven. Zo kun je, net als in de vorige editie, weer bondscoach worden en overstappen naar andere clubs, mits je genoeg succes hebt opgebouwd. De online versie van Master League is ook weer van de partij.

Het succes van FIFA’s Ultimate Team is niet onopgemerkt gebleven. In PES 2015 introduceert Konami daarom een eigen tegenhanger: de MyClub-modus. In deze modus ontwerp je een eigen club en kun je met in-game geld of microtransacties een team samenstellen. De modus is enigszins vergelijkbaar met het paradepaardje van FIFA, maar gaat dieper dan dat.

Als je bijvoorbeeld een trainer als Carlo Ancelotti werft, zul je ook in de stijl van deze trainer moeten spelen en je elftal hierop moeten aanpassen. Doe je dat niet, dan gaat dit ten koste van het moraal van je team. Daardoor duurt het even om de perfecte speelstijl voor je team te vinden, maar door de slechte presentatie van PES word je helaas niet echt uitgenodigd om uren te lopen sleutelen aan je team.

Nu eindigen we dit stuk vrij negatief, maar dat verdient PES 2015 allesbehalve. Met PES 2015 kruipt de Japanse voetbalstudio na tien jaar uit het diepe dal, maar de troon wordt echter niet opgeëist, daarvoor staat PES een nulletje of dertig achter op de concurrentie. Maar een inhaalslag is met de nieuwe consoles absoluut gemaakt; de footie ziet er prima uit, speelt fantastisch dankzij honderden, nieuwe animaties en qua content gaat het met de introductie van de overtuigende MyClub-modus de goede kant op. Wat Konami nu nodig heeft is een financiële injectie, want de ouderwetse presentatie en de beperkte licenties, merken en sponsoren kunnen anno 2014 echt niet meer.