Pentiment Review (Switch) - Onderweg geschiedenis schrijven

Pentiment is een opvallende game, al was het maar vanwege de visuele stijl, gebaseerd op middeleeuwse handgeschreven en geïllustreerde boeken. Maar komt die game een beetje uit de verf (en inkt) op de Switch">Nintendo Switch? Dat is niet altijd vanzelfsprekend voor games die eerst op krachtigere consoles verschenen, dus nemen we de nieuwe versie onder de loep voor een review.

Obsidian Entertainment is inmiddels welbekend om RPG’s waarin je hier en daar een soms lastige keuze moet maken. Pentiment past wat dat betreft in het rijtje, maar toch ook niet. Deze game heeft geen Sith Lords, nucleaire oorlogen of futuristische megacorporaties. Nee, in deze game speel je als Andreas Maler, een artiest die aan de fictieve Kiersau-abdij bij het eveneens fictieve dorpje Tassing boeken illustreert om meester in zijn vak te worden.

Dat werk wordt alleen ruw verstoord wanneer Baron Rothvogel langskomt. Rothvogel en Andreas hebben het één en ander gemeen, maar elke hoop op een lange vriendschap verdwijnt wanneer Rothvogel wordt vermoord. Een broeder waar Andreas het goed mee kan vinden lijkt het gedaan te hebben, maar dat gelooft de jonge artiest niet. Hij neemt de taak op zich om in Tassing te zoeken naar de echte dader.

Maar een dader vinden is in 1518 zo makkelijk nog niet. Forensisch onderzoek laat wat te wensen over en niemand weet wat DNA is. Je zult dus vooral praten met mensen die misschien iets weten over de baron en vooral met mensen die hem niet lijken te mogen. Praten is zelfs het merendeel van wat je doet in deze game. Af en toe is er even een minigame, maar van iets als combat is geen sprake.

Jouw invloed op de game zit hem vooral in dialoogopties. Afhankelijk van hoe je je door een gesprek beweegt laten de dorpsbewoners meer of minder los, of doen ze wel of niet wat je van ze vraagt. Welke dialoogopties je hebt hangt bovendien verder af van de achtergrond die je kiest voor Andreas. Wanneer een gesprek goed of juist slecht afloopt, krijg je te zien welke dialoogkeuzes de grootste invloed hadden, zodat je het een volgende keer eventueel anders kan doen.

Het kan ook best zijn dat je de game nog een keer wil spelen. Dat is niet alleen omdat het verhaal misschien anders loopt afhankelijk van wie je als schuldige aanwijst, maar ook omdat er eenvoudigweg geen tijd is om alles te ontdekken. Andreas’ bevindingen worden steeds na een vrij beperkte tijd gehoord en je kunt onmogelijk alle plotlijnen die je ontdekt volgen.

Het aanwijzen van een schuldige zal je waarschijnlijk de nodige wroegingen geven, want de meeste potentiële moordenaars die wij hebben ontdekt waren heel wat sympathieker dan de baron die ze al dan niet hadden vermoord. Maar ergens maakt het niet uit welke keuze je maakt. Het beïnvloedt weliswaar het verhaal, maar uiteindelijk gaat de game niet echt over de moord.

Er heerst namelijk een politieke en religieuze onrust in Tassing, die alsmaar toeneemt, zelfs lang na de dood van Rothvogel (die uiteindelijk maar een relatief klein deel van de game is). En hoewel Tassing fictief is, is de achtergrond waar de game zich tegen afspeelt echt.

Die onrust is waar de game echt om draait: Pentiment stelt morele en theologische vragen en via Andreas kun je je in het debat mengen. Heft de abdij teveel belasting? Wat vinden we van de ideeën van Maarten Luther en het opkomend protestantisme? De grote vraag is uiteindelijk hoe dit past in de geschiedenis van Tassing, een geschiedenis die Andreas gedeeltelijk schrijft.

Met alle geschiedenis en religie in Pentiment is het goed denkbaar dat veel potentiële spelers bij voorbaat al afhaken. Niet iedereen wil zijn vrije tijd besteden in een Benedictijns klooster. Daar is niets mis mee: niet elke game is voor iedereen geschikt, maar wij zijn wel te spreken over de stof tot nadenken die Pentiment ons wil voorschotelen. Toch loopt de game op bepaalde momenten het risico om een speler kwijt te raken.

Het tempo in Pentiment ligt, ondanks de tijdsdruk niet bijzonder hoog, maar met name aan het begin van de game duurt het even voor hij op gang komt. Daarnaast is het laatste deel niet bijzonder interessant. In dat deel hoor je veel verhalen over Tassing die je eerder al hebt gehoord, of waar je zelfs eerder in de game getuige van was. Er was nog een mysterie dat maakte dat we het einde wilden zien, maar alle herhaling van dingen die je al weet maakt dat Pentiment in zijn laatste uren gestaag minder boeiend wordt.

Het zal mensen die al een beetje bekend zijn met Pentiment niet verbazen dat de game grotendeels probleemloos draait op de Switch. De resolutie en framerate kunnen hoger ingesteld worden op andere platforms, maar door het soort gameplay en de grafische stijl komt de game prima tot zijn recht op de relatief zwakke Switch.

Wel hebben we één crash ervaren. Die heeft onze save file niet beschadigd en de game slaat vaak genoeg op (bij elke schermtransitie) dat we eigenlijk geen progressie kwijt waren. We noemen het even als iets waar je mogelijk last van kan hebben, maar één crash in 15 tot 20 uur is geen heel grote smet op de game.

Obisdian heeft misschien nog iets te leren als het gaat om rumble op de Switch. HD Rumble staat best veel subtiele verschillen toe in de intensiteit van de feature. Maar rumble in Pentiment heeft de nuance van een Katholiek dogma en de subtiliteit van een zwaar boek tegen je hoofd. Tijdens één scène in de game was de intensiteit zelfs zo hoog dat hij af begon te leiden van wat er in de game gebeurde en dat lijkt ons niet wenselijk.

Pentiment is een meestal fascinerend kijkje in de 16e eeuw. Het is een game die zeker is aan te raden voor wie iets wil leren over de tijd waarin de hij zich afspeelt, of van degelijke historische fictie houdt. Helaas gaat de game ook iets langer door dan hij interessant blijft.

Doordat we een crash hebben meegemaakt zullen we niet zeggen dat de Switch het ideale platform is voor de game. Maar het grootste gedeelte van de tijd komt Pentiment prima uit de verf. Als je alleen een Switch hebt, of de game graag onderweg wil kunnen spelen, is de Switch-versie geen miskoop.