Nidhogg Review

In een periode waarin games er steeds mooier en flitsender uitzien, zijn het juist de indiegames met retrographics die extra goed opvallen. Terwijl je met Killzone: Shadow Fall geniet van prachtige lichteffecten, ga je in Nidhogg de strijd aan met pixelfiguurtjes. Maar vergis je niet, ondanks het simpele uiterlijk komt er verdacht veel tactiek bij kijken.

De kans is groot dat je geen idee hebt wat er allemaal gebeurt tijdens je eerste duel in Nidhogg. Je tegenstander haalt je in nadat je neergestoken bent, rent het volgende scherm in en gaat door totdat hij wordt opgegeten door een gigantische roze draak, waardoor hij om een of andere reden de winnaar is. Het heeft weinig nut om je af te vragen wat je zojuist hebt zien gebeuren, de bedoeling is in ieder geval dat jij de volgende keer de slokdarm van die draak induikt.

Om die twijfelachtige wens te vervullen zul je eerst moeten leren duelleren in Nidhogg. Je neemt het in de game namelijk steeds op tegen één vijand, dus is het belangrijk om hem keer op keer te slim af te zijn. De race naar andermans finish begint pas als het eerste slachtoffer is gevallen, dus zul je dat pixelzwaardje van je moeten gebruiken. Eerst lijkt steken al een prima optie, maar al snel kom je er achter dat je ook met je zwaard kunt gooien, je nauwkeurig kunt kiezen op welke hoogte je aanvalt en dat je zelfs zonder zwaard nog een goede kans maakt dankzij een venijnige sliding. Ook is het mogelijk om aanvallen te pareren waardoor je je tegenstander ontwapend, al duurt het even voordat je deze riskante techniek onder de knie hebt.

Zodra jouw poppetje of dat van je tegenstander het loodje legt en ontploft in een pixelprutje, verschijnt het woord GO! in de hoek van het scherm, wat betekent dat de winnaar nu de kans heeft om dichterbij de finish te komen. Het is nu zaak voor de verliezer om zo snel mogelijk jouw rennende vijand neer te steken, zodat jij aan de beurt bent om het scherm in de richting van jouw finishlijn te lopen. Met twee spelers die aan elkaar gewaagd zijn kan dit getouwtrek een paar minuten in beslag nemen, een paar bloedstollende minuten die je keer op keer zult willen herhalen.

Omdat deze spanning de belangrijkste motivatie is om Nidhogg te spelen, mogen we ontwikkelaar Messhof op onze blote knietjes bedanken dat er ook een offline multiplayer modus in zit, waarin je het dus op kunt nemen tegen de persoon naast je op de bank. Laat wel even van tevoren aan je buren weten wat je van plan bent, want er gaat heel wat afgeschreeuwd en gejoeld worden zodra één van de twee spelers de eindstreep nadert.

Bij een game als Nidhogg is het lastig om concrete minpunten op te noemen, omdat de game puur en alleen uit één simpel principe bestaat. Bij games waarin je een combinatie van verschillende aspecten tegenkomt (zoals bijvoorbeeld een enorme game als Skyrim) kan het nog zijn dat je je ergert aan een onderdeel, terwijl je geniet van het andere, maar bij Nidhogg moet je fan zijn van hectische gevechten naar de finish omdat dit honderd procent van de game beslaat. Ben je er geen fan van, dan koop je de game niet, omdat er niets anders te halen valt.

Nidhogg bewijst dat je geen geavanceerde graphics engine nodig hebt om een goede game af te leveren. Met de meest simpele graphics (Nidhogg lijkt soms wel met Paint getekend) tovert Messhof een tactisch schouwspel op je scherm waar de meeste next-gen titels niet aan kunnen tippen. Trek je zwaard en ga ten aanval, zodat je al juichend de slokdarm van die roze draak in kunt duiken.