Ni No Kuni: Wrath of the White Witch Review

Hayao Miyazaki is de Lionel Messi van Japanse animé-films. Al meer dan dertig jaar verzint deze man de meest briljante sprookjeswerelden onder de paraplu van 'zijn' Ghibli Studios, ook wel de Japanse versie van Disney genoemd. Onder het Nederlandse volk spreekt deze filmstudio weinig tot de verbeelding, maar misschien dat daar dit jaar verandering in komt. Niet alleen komt - naar verluidt - de grootste Ghiblifilm ooit op het witte doek (The Wind Rises), ook heeft Miyazaki een stempel gedrukt op een Japanse rpg. Het resultaat luidt: Ni No Kuni: Wrath of the White Witch.

In eigen land haalde de plotse samenwerking tussen Ghibli en ontwikkelaar Level-5 het nationale nieuws. Journalisten en andere critici waren verrast dat de filmstudio achter Spirited Away, dat in Japan de bestbezochte film aller tijden is, haar tijd en energie ging investeren in een spelletje, dan dat ze weer met een nieuwe miljoenenfilm op de proppen kwamen. Die onzekerheid sloeg al vrij snel om in enthousiasme, toen Level-5, bekend van Dragon Quest en Professor Layton, de eerste bewegende beelden van Ni No Kuni liet zien.

Wat bleek toen: Ni No Kuni is gewoon een interactieve Ghibli-film die in een groots, visueel avontuur tot leven komt. Die krankzinnige doch briljante stijl voert overal de boventoon: in de vele tussenfilmpjes, op de momenten wanneer je door de wereld stuift, in de gevechten en zelfs wanneer je door het menu manoeuvreert. Ni No Kuni ademt op ieder ogenblik één en al Ghibli uit en dat is op zich al een groot pluspunt. Beelden met de kleurenrijkdom, gelaagdheid en atmosferische effecten van een schilderij en shots midden in een reusachtig bloemenveld maken Ni No Kuni tot een sprookjesachtig schouwspel.

Waanzinnig Ghibli-verhaal
Het moge duidelijk zijn dat de kracht van de RPG in de ongebreidelde fantasie van de makers ligt. Dat zie je ook af aan het verhaal. De kwaal waar de meeste grote animatiefilms van dit moment aan lijden is een groot gebrek aan een geloofwaardig en diepgaand verhaal. Juist daarom zijn de Japanse speelfilms van Miyazaki zo verfrissend: eindelijk zijn er prachtig geanimeerde speelfilms waarin het verhaal iets gecompliceerder ligt dan 'goed tegen kwaad'. Zo ook bij Ni No Kuni. In de game nemen we de rol op van de dertienjarige Oliver. Hij is kapot van het verlies van zijn moeder, maar er is een mogelijkheid haar terug te krijgen.

Door zijn tranen komt zijn knuffel Mr. Drippy tot leven, een knuffel die in de parallelle versie van Olivers universum de leider van De Hoge Elven is. Althans, zo kijkt deze arrogante groen-gele bol naar zichzelf in de spiegel. Maar in die parallelle versie loopt wel gewoon de moeder van Oliver rond, die samen met andere grote tovenaars een front vormt om een duistere groep voor eens en voor altijd te verslaan. Verlangend naar het weerzien van zijn moeder gaat het dertienjarig jongetje op reis en komt hij gaandeweg allerlei doldwaze figuren en monsters tegen, die door hun uiterlijk en door de veelal humoristische dialogen vaak op je lachspieren werken.

Honderden quests
Keerzijde van de medaille is dat er eigenlijk te veel 'ongesproken dialogen' zijn. Ghibli laat het verhaal door de tussenfilmpjes grandioos uit de doeken komen, maar niet altijd. Sommige plottwists worden wat klungelig verteld door tekstballonnetjes waarbij je de stemmen en de emotie niet kunt horen en zien, slechts enkel wat simplistische animaties. Dit voltrekt zich steeds meer naarmate het verhaal vordert en dat is betreurenswaardig, gezien het stuk proza dat beide studio’s aanbieden van een gran-di-oos niveau is. Gelukkig is het slechts een smet op de zeventig uur durende achtbaanrit die Ni No Kuni heet.

Zeventig uur, zo lang duurde het tiende hoofdstuk van Final Fantasy ook, die qua gelaagdheid en epische proporties vaak tijdens het spelen van Ni No Kuni omhoog kwam borrelen. Wat Square Enix goed deed was dat het avontuur geen moment inzakte door een grote hoeveelheid aan zij-opdrachten en andere activiteiten aan te bieden. Ook Ni No Kuni bewandelt dat pad, en schotelt tientallen, zoniet honderden opdrachten voor onder het mum van ‘stamps’. Deze stamps, stempels in Nederlandse taal, kun je verdienen als je de inwoners van één van de vele steden helpt.

Herstel de mensenharten
Als je genoeg van deze stempels hebt verdiend, kom je meer plaatsen tegen op de kaart totdat je niet meer verder kunt: dan speel je een vaardigheid vrij, die varieert van het sneller lopen door werelden tot een betere magische staf. De opdrachten die je daarvoor moet doen kennen eveneens veel afwisseling. Zo zul je op het ene moment een gevaarlijke grot in moeten om die ene eindbaas te verslaan, en moet je op het andere moment ingredriënten zoeken en die vervolgens zelf op de juiste manier mengen. Vaak moet Oliver als tovenaar ook de aangetaste harten van mensen controleren en herstellen, waarmee de game duidelijk knipoogt naar Kingdom Hearts.

In de wereld van Ni No Kuni worden veel mensenharten gecorrumpeerd door kwade krachten. Zo is de plaatselijke bakker zijn moed kwijt, en is de bewaker van een grote stad opeens extreem onvriendelijk tegen de inwoners. Behalve zijzelf hebben anderen hier veel last van, maar gelukkig heb jij een flesje waarbij je ‘moed’, ‘vertrouwen’, ‘liefde’ en nog veel meer in kunt verzamelen. Het komt wel eens voor dat persoon C een overdosis aan vertrouwen heeft, en dat graag aan persoon B wil schenken. Het is een welkome afwisseling en bovendien een vrij vernieuwend concept dat uitstekend uit de verf is gekomen.

Een team aan beestjes samenstellen
Wat minder vernieuwend, maar waar eenieder die vroeger Pokémon heeft gespeeld blij mee zal zijn, is het verzamelen en trainen van beestjes, in Ni No Kuni ‘Familiars’ genoemd. Tijdens je avontuur vecht je tegen niets anders dan tegen deze Familiars, en je kunt ze dus ook allemaal vangen. Deze kun je nieuwe vaardigheden leren, in level laten stijgen, aankleden met geinige voorwerpen, voeding geven zodat hij meer van je gaat houden en zelfs – jawel – laten evolueren. Er zijn honderden Familiairs in de game, en zoals het een RPG betaamt hebben ze allemaal hun eigen specialiteiten.

Het is dus aan jou om een perfect team samen te stellen. Ga je voor een magie georiënteerd team, of juist voor veel fysieke aanvallen? Je kunt er in totaal drie meenemen op reis, waardoor je dus een juiste afweging moet maken tussen defensief, offensief en magisch ingestelde dieren. Oliver moet het vooral hebben van zijn magische vaardigheden, dus tel je winst alvast maar uit. De combat kenmerkt zich door een combinatie van real-time en turn-based waarbij de speler op ieder gewenst moment teamleden of Familiars in kan zetten, van tactiek kan wisselen of een spreuk kan oproepen. Het knappe aan het vechtsysteem is dat iedere speler een eigen tactiek kan samenstellen die hem of haar het beste ligt.

Fenomenale presentatie
Daarmee lijkt Ni No Kuni ook verdacht veel op die andere grote RPG, Final Fantasy. Dat blijkt ook eens temeer wanneer je oog in oog komt met één van de vele eindbazen die het spel rijk zijn. Zo stonden we langs smalle vulkaanrichels oog in oog met een reusachtig vuurmonster, genaamd Moltaan. Voorafgaand stelden we een aantal Familiairs met ijsaanvallen op, om zodoende de strijd met deze eindbaas aan te gaan. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan; de kolkende vuuradems van Moltaan richtten enorm veel schade toe en omsingelden Oliver, die wij steeds lieten fungeren als healer en beschermer, terwijl de beestjes om hem heen om de beurt magische aanvallen inzetten.

Rest als laatste nog de verbluffende presentatie die er in Ni No Kuni herbergt. Zoals we eerder al vermeldden, lijkt zelfs het menu en alles daaromheen uit de koker van Ghibli te komen. Taken in gevechten worden via spreekwolkjes uitgebeeld en alle facetten van de gameplay staan in een prachtig vormgegeven tovenaarsboek dat alles op een toegankelijke manier vertelt. Je hebt in het menu ook nog een dierenkooi, waar je je beestjes te eten kunt geven en kunt verzorgen. Maar waar ons hart toch het snelst van blijft kloppen zijn de momenten waarop Olivers cape wappert in de wind en alle kleuren en werelden als geen andere game uit het scherm stromen.

De beste RPG sinds jaren
Bovenstaande tekst telt zo’n 1300 woorden, maar dat is bij lange na niet genoeg om alles wat Ni No Kuni: Wrath of the White Witch zo goed maakt, duidelijk te vertellen. Dit avontuur van Level-5, deze wereld van Ghibli, het is kwaliteit van de bovenste plank. Een emotionele achtbaanrit vol ontroering en spanning. De dreiging van de kwade krachten zorgt ervoor dat de banden die je hebt opgebouwd met personages en beestjes zwaar op de proef worden gesteld. Dit, in combinatie met de ontzettend leuke gameplay, maakt van Ni No Kuni een complete ervaring die iedere zelfgerespecteerde RPG-liefhebber zal overdonderen en na het einde ademloos en in stilte terug zal blikken op dit lange, epische avontuur.