Montague's Mount Review

Door de film Cast Away en de real-life serie Expeditie Robinson, zullen velen zich ongetwijfeld wel eens hebben afgevraagd hoe het nou zou zijn om te moeten overleven op een onbewoond eiland. Een openbaring waarin je jezelf compleet zult terugvinden? Of juist een onmiskenbare nachtmerrie? De game Montague's Mount plaatst je min of meer in deze setting en schotelt je talloze pittige puzzels voor op een luguber, op het eerste gezicht onbewoond, eiland, waarop niet alles is waar het lijkt.

Nog half in coma open je je ogen en hoor je de golven tegen de rotsen slaan. Een rustgevend gevoel is het niet, aangezien er een storm heerst die je praktisch dwingt om onderdak te zoeken ergens op dit vreemde eiland. Het is slechts de eerste stap die je zet in dit avontuur van pure overleving, want niets is wat het lijkt in de vreemde wereld van Montague's Mount. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal en slechts ontwikkeld door één persoon, zou dit best eens een ondergesneeuwde klassieker kunnen zijn.

En toch is Montague's Mount geen ondergesneeuwde klassieker. Al in de eerste minuten loop je compleet verstrompeld rond, op zoek naar antwoorden en hints om verder te komen. Het gestrompel moet laten zien dat je gewond bent, op het randje van de dood. Maar de manier hoe Montague's Mount dit overbrengt, werkt juist averechts, in plaats van immersieverrijkend. Ook al hoef je maar een paar stappen te zetten om bij een hint te komen, duurt dat wel vijf minuten via jouw opgelopen handicap. Gelukkig krijg je al snel een wandelstok die het leed wat moet verzachten, maar een sprintje trekken is er helaas niet bij. Het zorgt voor een frustrerende introductie; een die een nogal ontmoedigend visitekaartje achterlaat voor de rest van het puzzelrijke verhaal.

En dat is eigenlijk wat je steeds doet: puzzels oplossen, de een na de ander. Dit, terwijl jouw wandelgang op den duur tot complete krankzinnigheid leidt. Niet dat we hier negatief gaan doen over het feit dat je puzzels moet oplossen - geweldig zelfs -, maar dan wordt hier wel een bepaalde beloningsfactor in verwacht. Wat je in Montague's Mount echter krijgt, is een stroom aan opdrachten die je nagenoeg enkel blij maken met nieuwe opdrachten.

Je wilt een nieuw voorwerp krijgen die je verder kan helpen, of een geheim ontdekken dat anderen niet zo snel meemaken. In Montague's Mount mist die bevrediging nogal, waardoor het puzzelelement eigenlijk als een faux pas aanwezig is. Sterker nog, je kunt maar vijf objecten tegelijkertijd meenemen. Als je niet goed oplet wát je meeneemt, dan kun je ontzettend in moeilijkheden komen bij de benodigdheid van object nummer zes. Een zeer vreemde designkeuze.

De sfeer in Montague's Mount maakt echter veel goed. Het eiland ademt een bepaalde mysterieuze ondertoon uit die je aanmoedigt om rond te trekken en te kijken welke geheimen het gebied voor je heeft. De loopsnelheid daargelaten doet Montague's Mount wat met je; het wekt nieuwsgierigheid op waardor je wilt weten hoe het verhaal zich verder ontknoopt, al is het alleen maar vanwege het kalmerende Ierse accent dat jouw personage naar voren brengt als hij tegen zichzelf praat. Als een klein zwak licht in de hopeloze duisternis waar je in omringd bent. Het sfeervolle pianowerk brengt aan deze visie een belangrijke bijdrage.

Het neemt niet weg dat Montague's Mounts grootste valkuil niet genegeerd mag worden: het savesysteem. Wauw. Zelf bepalen wanneer je jouw progressie opslaat is er niet bij,. De game bepaalt dit namelijk zelf via checkpoints. Prima, maar zet die krengen dan niet mijlenver uit elkaar - helemaal als je in een kort tijdsbestek even een puzzeltje wilt oplossen. Zeer frustrerend om een hoop werk weer opnieuw te moeten doen en die krakkemikkige benenwagen wéér uit de garage te moeten halen. Als hoogtepunt zul je ook nooit weten hoelang het zal duren voordat de nieuwe checkpoint zich zal voordoen, dus ben je nagenoeg verplicht om door te gaan met het avontuur als je geen waardevolle voorwerpen wilt verliezen.

Het is zo jammer dat Montague's Mount zo geplaagd wordt door dit soort zaken die makkelijk voorkomen hadden kunnen worden, maar als je deze onenigheden opstapelt, dan kom je uit op een verdomd bittere nasmaak. Een gemis, want de game heeft absoluut iets unieks. De sfeer die het eiland uitstraalt is bijzonder aantrekkelijk en angstaanjagend tegelijk. Je wilt weten welke mysteries er zich allemaal voordoen en of je het überhaupt zult overleven. Maar je wordt letterlijk en figuurlijk tegengewerkt door de mindere aspecten die Montague's Mount kent om er écht van te kunnen genieten. Het is een interessant interessant gebleken project voor één man, maar een duo had de game pas écht tot zijn recht kunnen laten komen.