Eén van de grootste kritiekpunten op de hedendaagse game-industrie is toch wel het gebrek aan originaliteit. Ontwikkelaars en uitgevers durven haast geen enkele nieuwe IP meer uit te brengen en vertrouwen voornamelijk op sequels, porten en remakes. Maar gelukkig zijn er altijd nog onafhankelijk studio’s die ons blijven verrassen met originele games, toch? Toch?!
Monochroma is de eerste game van Nowhere Studios, een onafhankelijke ontwikkelaar gevestigd in Istanbul. Monochroma is een game die, net zoals een flink aantal andere titels, gefinancierd is door Kickstarter. Het is dan ook niet moeilijk om verliefd te worden op de game.
Zwart-wit… en rood is Monochroma
Wie voor het eerst Monochroma opstart zal gelijk de vergelijking trekken met
Limbo, die destijds zeer hoge ogen gooide. En die vergelijking is ook niet onterecht, want Monochroma huisvest eenzelfde soort stijl. Je loopt in 2D door een depressieve zwart-wit wereld, waar enkel voorwerpen met een bloedrode kleur die stijl doorbreken. Maar waar
Limbo zich voornamelijk afspeelde in bossen en verroeste gebouwen, daar speelt Monochroma zich af in boerderijen, steden en fabrieken.
Alhoewel je het wel zou verwachten, zal je in geen enkele van die gebieden een ander levend wezen tegenkomen. Het draagt goed bij aan het depressieve sfeertje, maar het komt wel heel raar over. In een stad, hoe zwart-wit hij ook mag zijn, je zou toch wel iemand anders verwachten. Of op z’n minst een arbeider in een van de fabrieken.
Broederliefde
Oké, dat je niemand anders tegenkomt is niet helemaal waar. Al vanaf het begin van het spel is jouw broertje bij je. Heel snugger is hij echter niet, want al snel zakt hij door een dak en breekt hij zijn enkel. Het gevolg: je moet jouw broertje het hele spel lang meeslepen. En dat is vervelend. Heel erg vervelend zelfs.
Als hij op jouw rug zit is het niet mogelijk om heel ver te springen en is het ook niet mogelijk om voorwerpen te slepen. Om dit wel te kunnen doen, moet je je broertje op de grond neerzetten. Maar ook hier zitten weer restricties aan, want je kunt hem alleen neerzetten in spotlichten. Soms moet je dus weer teruglopen om je broertje in zo’n licht neer te zetten, een puzzel oplossen en vervolgens weer teruglopen om je broertje op te halen.
Manke besturing
Het grootste probleem van Monochroma is nog wel dat niet alleen je broertje mank is. De besturing is heel simpel, enkel de pijltjestoetsen en de control-knop worden gebruikt, maar echt heel soepel wilt het personage zich niet voortbewegen. Soms zit er ook een flinke vertraging in de besturing. Het is niet zeldzaam dat het personage nog een paar extra stappen zet, ook al is de toets allang al niet meer ingedrukt. Of dat een sprong veel te laat wordt ingezet, waardoor het personage domweg in een afgrond loopt.
Het zorgt ervoor dat je onnodig vaak doodgaat in Monochroma, terwijl de game al is opgezet om jouw vaak dood te laten gaan. Het is niet zo erg en zo gruwelijk als in Limbo, maar je zult het personage meer dan eens een trein zien koppen of tientallen meters omlaag zien vliegen. Vooral het feit dat het niet aan jou zelf ligt, maar aan een vertraagde besturing, maakt het des te frustrerender.
Sfeervol en frusterend
Monochroma is een lastige game. Je raakt al snel verliefd op het depressieve, maar prachtige sfeertje, ook al is het geleend uit Limbo. Daarom is het juist zo pijnlijk om te zien dat Nowhere Studios een paar onbegrijpelijke keuzes heeft gemaakt. Het is leuk om iemand bij je te hebben, zodat je daar ook een band mee kan opbouwen. Maar als je broertje geen woord zegt en alleen maar ballast is, wordt het al snel irritant en frustrerend.
Hetzelfde met de besturing; het is simpel gehouden voor het gemak, maar de lompe bewegingen en trage input zorgen ervoor dat het personage onnodig vaak dood gaat. Als je een mooie puzzel-platformer wilt spelen, start dan maar weer Limbo op.
Cijfer: 4