MIND: Path to Thalamus Review

Wat is een thalamus? Het is een belangrijke hersenkern die verantwoordelijk is voor het schakelen van allerlei informatie die je hoofd binnenkrijgt. Duidelijk? In het spel MIND: Path to Thalamus ga je met je gedachten naar de kern, om vervolgens daar pittige puzzels op te lossen.

Van games als MIND: Path to Thalamus zijn er niet zoveel. Dat maakt het spel misschien ook gelijk interessant. Als je al naar de trailer kijkt, zul je je afvragen wat voor game dit precies is en wat nou hiervan de bedoeling is. En daarom ga je het spelen, wat ondergetekende ook gelijk heeft gedaan.

Het klinkt allemaal vast nog heel onduidelijk. Laten we de situatie daarom even verduidelijken. Je belandt in een straat, waar je opeens een tornado op je af ziet komen. Je schreeuwt naar je dochter, maar zij is nergens te zien. Je gaat een huis in. Snel naar de kamer van je dochter. Niets te zien.

Nogmaals schreeuwen. Nergens is het meisje te bekennen. En dan zie je de tornado dichterbij je komen. Je weet dat het op een gegeven moment te laat is, en dat de missie bijna mislukt kan zijn. En die mislukt ook. Je belandt in een coma. Een hele diepe coma.

En die coma brengt je dus naar de thalamus, één van de hersenkernen. Oneindige werelden zie je voor je. Abstracte structuren. Bomen. Esher-achtige bouwwerken. Je wordt gek in je hoofd, voor eventjes.

Het is aan jou om je eigen thalamus te verkennen. Aan de hand van verhalen over het verleden van de hoofdpersoon kom je erachter wat voor persoon hij precies is, en dat hij niet voor niets in zijn thalamus opgesloten zit. Hij is daar om allemaal moeilijke puzzels op te lossen, die zijn thalamus beperken.

Deze puzzels zijn niet à la Tomb Raider of Broken Sword – om gelijk twee uiteindes te pakken – ze zijn heel diepzinnig. Je krijgt niet zo’n opdracht voorgeschoteld. Je moet om je heen kijken. Hoe kom ik die trap op, bijvoorbeeld? Door naar het spiegelbeeld van de trap te kijken zie je dat dat de trap heel anders in elkaar zit.

Gelukkig blijft het niet daarbij. Het aanbod is uitgebreid. Zo is het weer en de dag- en nachtcyclus van zéér belangrijke invloed. Je hebt daar ook invloed op. Wind, mist, regen, zon, nacht; ze hebben allemaal hun eigen functie. Door een bal tussen twee bomen te leggen zorg je ervoor dat een obstakel verdwijnt.

Door bijvoorbeeld de zon te laten schijnen kun je twee spiegels door behulp van zonnestralen met elkaar koppelen.

Het is alleen jammer dat het verhaal vrij vaag is, wat mede komt door de gebrekkige schrijfstijl van de schrijver. De voice-over klinkt lui, moe, niet bepaald aandachtvragend. Het zou beter moeten kunnen. Maar ja, het is dan ook een indiegame en waarschijnlijk was er niet heel veel budget over voor een degelijke voice-over.

Gelukkig zul je je eerder bezighouden met de puzzels dan met de voice over. En natuurlijk zul je om je heen kijken en genieten van het uitzicht. Wat is het toch ongelofelijk mooi zeg. Wat een grafische pracht. Wat is het toch heerlijk rustgevend.

Het heeft iets magisch. De levels zijn groot en niet drukbevolkt met allerlei bomen en dergelijke, maar het minimalistische heeft bijna iets met kunst te maken. Je zou het zelfs bijna een kunstproject kunnen noemen, dit spel.

Het is een ervaring. Zo kun je het misschien wel noemen. Ondanks de abstracte manier van vormgeving is het niet een ontzettend moeilijk spel. Natuurlijk moet je goed nadenken, maar het is niet zo van dat het antwoord in je eigen thalamus zit. Nee, dat valt nog wel mee.

Ongeveer zes à zeven uur zul je over dit spel doen. Dat is nogal wat karig, maar voor een bedrag van tien euro is het aanbod ook wel weer te relativeren. Tevens is afgelopen week nog een grote update verschenen, met meer content. Daar houden we wel van, en dus kunnen we met volledige overtuiging zeggen dat dit spel wel een tientje waard is.

Ga dit spel beleven. Het is niet iets wat je snel zult tegenkomen – tenzij je Dear Esther wel eens gespeeld hebt – en dat maakt het juist speciaal.