Metaphor ReFantazio Review - Dé JPRG van 2024?

Laat je schooltas maar vallen en pak je zwaard of magische knuppel; Metaphor ReFantazio is namelijk hier om je te betoveren. Metaphor ReFantazio is de nieuwe game van een deel van de makers van Persona, maar dan in een fantasy setting en is een schot in de roos. Is het de beste game van 2024 (tot nu toe)? Ontdek het in onze Metaphor ReFantazio review!

Laat die gekke naam je niet afschrikken, want Metaphor ReFantazio is op veel manieren gewoon de volgende Persona-game. De titel komt niet voor niets van het creatieve team achter Persona 3, 4 en 5 en dat merk je aan alle kanten. De setting is alleen compleet anders, want deze JRPG speelt zich af in een fantasiewereld.

Het Verenigd Koninkrijk van Euchronia is de wereld waarin je voet op aarde zet als de protagonist (die je zelf van een naam voorziet). De jonge held met heterochromie heeft als doel de prins van het koninkrijk te ontwaken, nadat de koning van het rijk is vermoord.

Laat die actie er nu net voor zorgen dat daardoor koninklijke magie vrijkomt, waarmee in deze wereld vol racisme en botsende geloofsovertuigingen iedereens leven overhoop gehaald wordt. Een gigantisch toernooi om te bepalen wie de nieuwe koning wordt, is waar de magie voor zorgt. Daar moet jij als de protagonist aan meedoen om ook maar kans te maken op het redden van de prins.

Dat lijkt op een vrij simpele opzet, maar in de 80 uur die volgt merk je al snel dat er meer aan de hand is. Wendingen doen je mond open vallen van verbazing (en van hoe schitterend de game constant oogt), terwijl Studio Zero ook niet bang is om hier en daar een hele duistere kant op te gaan. Je zit dan ook geregeld met kippenvel te kijken naar hoe het verhaal zich ontvouwt.

Onderweg ontmoet je nieuwe metgezellen die je bijstaan, waarmee je banden opbouwt en die banden kun je vervolgens weer verder uitdiepen. Op deze manier keert het Social Link-systeem uit de Persona-games terug (Confidants in Persona 5), maar dan met een nieuwe naam: Bonds.

In Metaphor ReFantazio kun je veertien van dit soort banden opbouwen, waarbij je zogeheten Rank stijgt door tijd te spenderen met de goedhartige Strohl. De jongen van nobele komaf verloor zijn familie en dorp toen hij jong was en is uit op wraak. Door meer tijd met hem te spenderen, leer je al snel meer over zijn verleden.

Dit soort zijverhalen maken de game des te sterker, terwijl het je ook gameplayvoordelen oplevert. Personages met wie je een band hebt, stijgen in rang door tijd met ze te spenderen. En iedere rang geeft weer bonussen, Battle Aura, waardoor je party-lid XP verdient als hij niet aan een gevecht deelneemt. Dat komt wanneer het tijd is om te vechten natuurlijk goed van pas als de party groter wordt.

Wel doet de studio met al die zijpaden een stapje terug ten opzichte van Persona 5 Royal. Daar werd iedere keer dat je een band versterkte met een belangrijk personage alle dialoog ingesproken (iets wat bij de normale Persona 5 nog niet het geval was). Voor Metaphor ReFantazio worden alle dialogen ook niet ingesproken, slechts bij de eerste en laatste missie in de reeks - die respectievelijk voor Rang 1 en Rang 8 zorgen.

Net als in Persona is het sociale aspect slechts één deel van de gameplaycyclus. In vele kerkers die de wereld rijk is, moet je knokken voor je leven. Hier lopen monsters in overvloed rond. Zwakke monsters kun je met simpele zwaardslagen verslaan, maar sterkere wezens kun je daarmee hoogstens verlammen om vervolgens een turn-based gevecht in te duiken. Lukt dat stunnen niet of word je zelf verrast, kan zo’n turn-based gevecht al snel een pittige kluif worden.

In de turn-based gevechten is waar het tactische spektakel dan ook pas echt losbarst wanneer de gruwelijke wezens je beeldscherm vullen. En dat heeft ook zeker te maken met de ongekend sterke muziek die telkens om de hoek komt kijken. Een Gregoriaans mannenkoor lijkt in een koortsdroom om hulp te smeken, terwijl een episch orkest door de speakers blaast. Tenminste, zo klinkt het in aanloop naar het epische refrein van de battle theme.

Oh ja, dat vechten is dus ontzettend verslavend, want je wil constant de zwakke plek vinden van een vijand om zoveel mogelijk schade aan te richten. Doe je dit juist, levert het je ook nog eens extra beurten op (met een maximum van acht beurten) voordat de vijanden aan zet zijn.

Hiervoor gebruik je doorgaans speciale aanvallen die MP kosten, waardoor je niet eindeloos dit soort aanvallen kunt gebruiken. En doordat kerkers vaak lang zijn, zul je ook slim moeten omgaan met hoeveel MP je wil gebruiken terwijl je een kerker verkent. Want eigenlijk wil je altijd elk monster met de grond gelijk maken, waarbij een perfecte uitvoering weer extra beloningen oplevert, zoals meer geld, extra XP of MAG.

Laatstgenoemde is een valuta die je gebruikt voor het Archetype-systeem. Waar Persona een reusachtige bibliotheek aan monsters voorschotelde die je als je “Persona” kon gebruiken om voor je te laten vechten (alsof je Pokémon spaarde), strijkt Metaphor ReFantazio de plooien glad.

Het resultaat komt in de vorm van Archetypes. Ieder personage met wie je een band bouwt, speelt een nieuwe Archetype vrij. Deze kun je via gevechten naar het hoogste rang levelen (Rang 20), waarbij je gaandeweg nieuwe aanvallen vrijspeelt en uiteindelijk zelfs verbeterde versies van een bepaalde Archetype-klasse kunt vrijspelen.

Zo kan de Thief bij Rang 20 haar opvolger, de Assassin, vrijspelen. Daar heb je alleen dus wel die MAG-valuta voor nodig. Ook gebruik je dat om vrijgespeelde aanvallen van bijvoorbeeld de Knight, Mage of zelfs Merchant te kopen en deze op je eigen Archetype te plakken. De Thief kan bijvoorbeeld een helende spreuk leren om het team in leven te houden.

Het is een ijzersterk systeem met veel diepgang om tactieken uit te bouwen. Daarbij bouwt de game op slimme wijze een zijverhaal in die je juist aanmoedigt om die verschillende Archetypes uit te proberen. Dat blijkt voor extra missies die je in de wereld oppakt ook wel nodig, want sommige monsters kunnen ineens extra agressief uit de hoek komen als iemand in je party bijvoorbeeld een staf draagt. Dan kun je beter even het Archetype van dat personage wisselen naar een andere om niet tot pulp geslagen te worden.

Duidelijk is dat Studio Zero flink wat lessen van haar vorige games heeft meegenomen naar Metaphor ReFantazio. Het zorgt voor verfijning op vrijwel elk vlak. Zo ook als het aankomt op de kalender, een ander terugkerend element uit de Persona-reeks. Waar je in die games altijd het gevoel had dat je met een gids de game het beste kon spelen om alles te zien, is dat niet echt nodig in Metaphor ReFantazio.

Je werkt nog altijd met deadlines om naartoe te werken. Er is dus een bepaalde tijdsdruk om taken te volbrengen en om je vrije tijd invulling te geven, waarin je volledig vrij bent in hoe je dat doet en wát je doet. Ga je eerst voor de belangrijke dungeon of toch eerst sterker worden door een zijmissie te doen. Maar als je dat doet moet je daarvoor je een aantal dagen moet reizen, wat weer een nieuw element is om je bewuster met de vrije tijd om te laten gaan.

Weet je zeker dat je alles gaat zien zonder gids? Dat niet direct, maar wel is het zo dat alles wat je doet tijdens een dagdeel daadwerkelijk voor progressie zorgt. Elke keer dat één van je bondgenoten met je wil afspreken, weet je op voorhand dat je een rang omhoog gaat. Is er niemand om mee te praten, kun je je altijd storten op sidequests in de vorm van bounties of een arena waarin je speciale uitdagingen aan kunt gaan en natuurlijk kun je altijd aan één van vijf verschillende sociale vaardigheden werken.

Onderaan de streep mag het duidelijk zijn dat Metaphor ReFantazio maar weinig fout doet. Het is dan ook een absolute kandidaat voor de Game of the Year-titel in 2024, zelfs al hadden de dialogen zeker volledig ingesproken mogen worden tijdens wat zijmissies. Maar dat is een minuscuul smetje op een anderzijds fenomenale game die binnen de kortste keren de harten van iedere Persona-fan wint.

Aan de andere kant is het voor nieuwkomers heerlijk instappen. Dat komt door de fantasy setting, een uitstekend verhaal en dat allemaal met gestroomlijnde mechanics die zich op heerlijke wijze opstapelen en met elkaar verweven. Het is een meesterlijke symfonie in de vorm van een JRPG en dat met muziek die je na 80 uur spelen nog altijd dagelijks draait.