Max: The Curse of Brotherhood Review

Als jij een broertje hebt, dan kun je je vast vinden in de acties van Max. Max wordt namelijk zo gek van zijn broertje Felix, dat hij hem vervloekt. Maar als die vloek echt uitkomt en een monster zijn broertje een andere dimensie in sleept, heeft de grote broer meteen spijt en doet hij er alles aan om Felix te redden.

Gezien het uitgangspunt van Max: The Curse of Brotherhood zou je misschien denken dat dit een mooi verhaal is over broederliefde, een metafoor voor de obstakels die je soms ondervindt in de relatie met je broertje. Maar nee, het is gewoon een excuus om deze puzzelplatformer op gang te krijgen. Van een echt verhaal is na de eerste vijf minuten niet meer te spreken. Waarschijnlijk vergeet je al gauw waarom Max zijn leven eigenlijk waagt.

Gelukkig had ontwikkelaar Press Play met deze downloadbare titel ook geen verhalend spel voor ogen; lekker puzzelen en platformen is de boodschap. Max deed dat eerder al op de Xbox One, maar zijn avontuur is nu ook in onveranderde vorm op de Xbox 360 te spelen. En net als in de next-gen versie is Max’ belangrijkste hulpmiddel een magische marker waarmee hij zijn omgeving kan beïnvloeden.

Dat ‘beïnvloeden’, of beter gezegd tekenen, betekent in de praktijk dat Max onder meer platformen uit de grond stampt, takken uit de muur trekt en lianen tevoorschijn tovert. Allemaal door het op aangegeven plaatsen met de marker te tekenen.

Zo’n magische marker blijkt erg handig, want Max is in een bijzonder vijandige wereld terecht gekomen; als er even geen monsters zijn die hem aanvallen, is het wel de omgeving die hem bedreigt of hem de weg verspert. Creatief omgaan met de magische marker is daarom nodig om al die obstakels te omzeilen.

De puzzels – die steevast hulp van de marker vereisen – vormen zonder twijfel het hoogtepunt van de game. Logisch nadenken en een flinke dosis inzicht zijn essentieel om ze tot een goed einde te brengen; de makers hebben hun best gedaan je te verrassen. Zo kun je takken niet alleen gebruiken om op de klimmen, maar je kan ze ook in een vierkant tekenen en afknippen. Plotseling heb je dan een platformpje om net iets hoger te komen.

Doordat de makers erg creatief omgaan met de marker-gimmick zal je je met de meeste puzzels prima vermaken, al komen bepaalde trucjes net iets te vaak voor. Je moet bijvoorbeeld heel wat afslingeren via lianen. Ook als het geen puzzel betreft. Na vijftien levels is het vrij irritant om hersenloos iets te tekenen en daarmee onnodig het tempo uit de game te halen.

Het is vooral de besturing die dat ‘hersenloos tekenen’ vervelend maakt. Om je marker tevoorschijn te toveren, moet je de rechter schouderknop indrukken en kan je vervolgens met de rechter stick tekenen. Max staat dan automatisch stil.

Vaak is Max' stilstand niet erg niet erg; in de meeste puzzels teken je eerst zorgvuldig de lianen, platformen en takken (plus de elementen die je later vrijspeelt). Pas dan komt Max in actie. Maar niet altijd is dat het geval. The Curse of Brotherhood is namelijk niet alleen een puzzelgame, maar ook een platformer.

Zoals je je waarschijnlijk kunt voorstellen, is het verre van ideaal wanneer je in een platformer steeds moet stoppen om een handeling te verrichten. Dat is echter niet het grootste probleem van het platformen. Max laat zich in vergelijking tot zijn genregenoten wat lomp besturen en de klim- en klautersecties blijven vrij oppervlakkig en simpel.

Het gevoel van overwinning dat je bij het oplossen van sommige puzzels hebt, vind je geenszins terug in het doorlopen van de platformsecties.

Dat wil overigens niet zeggen dat de puzzels perfect zijn. Vooral later in de game kunnen ze behoorlijk frustrerend worden. Niet dat ze dan minder creatief of logisch zijn, maar wel veeleisender in de uitvoering. Je zult soms erg precies moeten tekenen om je tot in de details uitgekiende plan te bewerkstelligen. En dan merk je dat een stick op een controller eigenlijk helemaal niet zo precies is.

Vaker dan je zou wensen resulteren de controls in het herhalen en herhalen en herhalen van een puzzel waarvan je de oplossing al weet. Het zou ons daarom niet verbazen als sommige gamers door pure besturingsfrustratie het einde van Max niet halen. Ergens begrijpelijk, ergens jammer.

De zeven werelden waar onze held doorheen huppelt, zien er uitnodigend uit, met elk een eigen thema. Max zelf – met zijn felrode Dragon Ball Z-kapsel – heeft ook wel iets aandoenlijks, al is de algemene stijl van de game bij lange na niet uniek genoeg om echt op te vallen. En dat kunnen we eigenlijk ook over de game als geheel zeggen.

Max: The Curse of Brotherhood is een leuke puzzelgame en een saaie, matige platformer. De uitdagende, creatieve puzzels zullen fans van het genre zeker bekoren, al gooit de besturing soms roet in het eten. Platformfans kunnen zich maar beter verre van het avontuur van Max houden, net als gamers die een verhalend avontuur verwachten.