Master of Orion Review - Oude game in een nieuw jasje

Master of Orion is terug. Na een afwezigheid van minstens tien jaar brengt Wargaming nieuw leven in de serie. Of de remake van deze klassieker geslaagd is, lees je in de Master of Orion review.

Het strategie-genre heeft een rijke historie, die voor een groot deel terug te vinden is op het zogenoemde ‘meesterras’ van de PC. Een van die klassiekers is het futuristische Master of Orion, een 4X-game die vandaag de dag nog altijd inspiratie-materiaal is voor games binnen het genre. Voor Wargaming genoeg om 23 jaar na dato met een remake te komen van de gerenommeerde strategiegame. Met het gelijknamige Master of Orion wil de uitgever de ervaring van toen naar 2016 brengen.

In de Master of Orion review wordt het tijd om eens te kijken of dat ontwikkelaar NGD Studios gelukt is. Maar eerst is het goed om even uit te leggen wat voor game Master of Orion nou precies is. De game kan het best worden omschreven als een space-exploration game. Hierbij is het de bedoeling dat je een keuze maakt uit de vele rassen die in de game zitten, om vervolgens met jouw volk het heelal onveilig te maken.

Dit doe je door nieuwe planeten de ontdekken, nieuwe techniek te ontwikkelen en door jouw ras op die planeten een onderkomen te geven. Je begint hiermee klein met een enkele thuisplaneet en wat schepen, maar al snel krijg je de kans om een eigen rijk op te bouwen binnen een van de vele matches die je speelt.

Door de jaren heen heeft Master of Orion er natuurlijk een paar concurrenten bijgekregen. Sid Meier’s Civilization serie krijgt nog altijd nieuwe delen en is daar een goed voorbeeld van. De markt is door de jaren heen enorm veranderd, en dat zet natuurlijk druk op ontwikkelaar NGD Studios. Je wil immers de nostalgische gevoelens niet vergallen, zonder dat de game te achterhaald aanvoelt.

De remake van Master of Orion zit wat dat betreft aardig in het midden. De game heeft namelijk een flinke upgrade gekregen, maar tegelijkertijd vindt de game niet opnieuw het wiel uit. Dit is Master of Orion zoals je die kent van de jaren 90. Maar dan met flinke updates om alles wat overzichtelijker en toegankelijker te maken.

De verschillende facties in Master of Orion zijn bovendien erg creatief vormgegeven en worden bijgestaan door sommige van de grootste stemacteurs die er momenteel in de industrie te vinden zijn. Hierbij moet je denken aan namen als Mark Hamill en Michael Dorn. De game is een lust voor oog en oor.

Er zit echter ook een kanttekening aan dit gegeven. De prachtige lik verf die de remake van Master of Orion heeft gekregen, verbergt een beetje het gebrek aan echte diepgang en variatie in de game. Hoewel rassen visueel enorm van elkaar verschillen, van verschijning tot de ruimteschepen waarin ze vliegen, zijn de overige factoren vaak niet zo enorm verschillend van elkaar. Factie één heeft misschien een grotere thuisplaneet als voordeel, terwijl factie twee bepaalde technologie direct kan gebruiken.

Het zijn variabelen die in het begin van een game invloed hebben op jouw doen en laten, maar na een aantal beurten voelt elk ras praktisch hetzelfde aan. En dat is best jammer, want de game heeft enorm veel dingen te bieden waarmee ontwikkelaar NGD Studios had kunnen spelen. Je hoeft echter niet bang te zijn dat Master of Orion hierdoor geen tactische game is, want het spel heeft genoeg te bieden.

Je kunt een potje namelijk op verscheidene manieren winnen, zoals gebruikelijk binnen het 4X-genre. Natuurlijk kun je een gigantische vloot maken, om vervolgens alle andere rassen met de grond gelijk te maken. Er zijn echter meer wegen die naar Rome leiden. Zo kun je winnen door de tech-tree helemaal te onderzoeken of door een zo groot mogelijke economie op de bouwen. Je hebt de vrijheid om zelf te kiezen hoe jij die gouden medaille in handen krijgt.

Toch zal je vroeg of laat in Master of Orion een keer geweld moeten toepassen om jouw zin te krijgen. Daar komen de ruimtegevechten dan ook om de hoek kijken. In totaal kun je per ras vier verschillende ruimteschepen vrijspelen, die vervolgens helemaal naar smaak ontworpen kunnen worden. Je speelt namelijk allerlei snufjes vrij tijdens het onderzoeken, die je vervolgens op je ruimtebolides kunt plakken.

Houd hier wel rekening mee dat een schip een bepaald gewichtlimiet heeft, waardoor je tactische keuzes moet maken bij het uitzoeken van wapens en dergelijke. Is je vloot eenmaal klaar, dan is het tijd om haar in te zetten. De gevechten in Master of Orion vecht je in real-time uit, waarbij je zelf controle hebt over de schepen. Je geeft jouw troepen directe orders, die zij vervolgens ten tonele brengen.

Het creëren van de ideale vloot is een van de meest bevredigende elementen die Master of Orion kent, en de gevechten zijn een welkome afwisseling tussen het vele kijken naar de kaart. Het is jammer dat de computergestuurde tegenstanders dikwijls niet zo tactisch nadenken als jijzelf, en negen van de tien keer gewoon recht op je afvliegen.

Hetzelfde geldt voor andere rassen die je tegenkomt tijdens jouw vele speelsessies. Is een factie militair gezien sterker dan jij, dan kiezen zij er veelal voor om je het leven zuur te maken. Kom je een ras tegen dat geen kans tegen je maakt, dat zijn ze opeens poeslief. Het wordt op den duur ietwat voorspelbaar, en Master of Orion had hierin wel iets spannender mogen zijn.

Dat geldt eigenlijk wel voor een groot deel van de game. Master of Orion is een prima remake die audiovisueel enorm aanspreekt. Ook herken je het origineel uit 1993 meteen terug. De game voelt echter een beetje simpel aan; er is een gebrek aan innovatie. Rassen voelen veelal hetzelfde en de game heeft geen elementen die het verloop van een potje enorm kunnen veranderen.

Het ontwerpen van je eigen schepen is leuk, maar staat een beetje in schril contrast met de rest van de game. Master of Orion doet niets om het genre nieuw leven in te blazen, en daardoor voelt de remake een tikkeltje overbodig. Fans van de serie kunnen zeker smullen van de game, maar liefhebbers van het genre gaan hier niks nieuws vinden. En dat is toch best jammer.