Mario & Sonic op de Olympische Spelen: Tokio 2020 Review

Sporten is net als gokken. Je kan denken dat je precies weet hoe de vork in de steel zit, maar uiteindelijk weet je nooit zeker wie er gaat winnen. Het leuke aan Mario & Sonic op de Olympische Spelen: Tokio 2020 is dat deze game heel anders uitpakt dan je zou verwachten. En dat is een goed teken!

Kijk, het is heel simpel. Als je meerdere Mario & Sonic op de Olympische Spelen hebt gespeeld, denk je dat je weet wat je kunt verwachten. Je denkt aan een redelijke game die een paar minigames heeft waarvan je gaat lachen en een paar die je niet kunt uitstaan.

Wat dat betreft lijken de minigames op sporters: de een vind je een arrogante zak en de ander houd je gekluisterd aan het scherm. Maar over het geheel genomen doet de serie denken aan een sportwedstrijd waarvan je de uitslag op voorhand al kunt invullen. Als Max Verstappen in Oostenrijk rijdt, is de kans op winst groot en dat laatste is voor sommigen misschien wel saai.

Ligt bij Mario & Sonic op de Olympische Spelen: Tokio 2020 verveling op de loer? Nou, veel gamers zouden dit misschien denken bij de vorige uitgaves. Het zijn namelijk typische spellen die leuk zijn voor even, maar daarna zo uit je geheugen verdwijnen. Een memorable overwinning is er nooit.

Het goede nieuws is dat Mario & Sonic op de Olympische Spelen: Tokio 2020 voor een frisse wind in de serie zorgt! De game doet totaal niet wat je verwacht van de serie, maar is tien keer leuker! Wat is er namelijk gebeurd? Er zit een verhaalmodus in waarmee Nintendo de toekomst en het verleden op geniale wijze aan elkaar breidt. Alsof jong en oud samenkomen. Het is werkelijk fantastisch!

Wat is er aan de hand? De game slingert je steeds naar de toekomst, de spelen van volgend jaar én neemt je terug naar het verleden, namelijk die uit 1964. Beide edities spelen zich af in Tokio, Japan. Dit alles heeft te maken met het verhaal omdat een paar Nintendo-personages ‘opgesloten’ zitten in een oude spelcomputer en daarmee de Spelen van vroeger.

Het is een geniale zet van Nintendo, want qua gameplay betekent dit dat we continu switchen van 3D naar 2D. Nu zien we al jaren dat Nintendo het erfgoed uit het verleden hoog probeert te houden. Denk aan 2D-stukjes in Super Mario Odyssey, maar nu ligt de nadruk er wel heel erg dik op. Voor de wat oudere gamer is het een genot van herkenning, maar ook voor de jonge spelers is het leuk.

Op bepaalde stukken kijk je echt naar graphics van vroeger en het grappigste is nog dat zodra er verslag wordt gedaan van een sportwedstrijd (lees: minigame) je een commentator hoort, zoals dat er vroeger bij zwart-wit-journaals aan toe ging. Het is super leuk! Wees niet bang dat de game daarmee te veel oudbollige dingen gaat tonen, want het grooste gedeelte beleef je alvast in de toekomst, namelijk de Zomerspelen van volgend jaar. Daar draait het maar om één ding: de beste worden in onder meer kano, zwemmen, surfen, voetbal en badminton!

Qua sporten zijn er ontzettend veel opties. Voor de kleintjes onder ons is het bovendien mogelijk om na drie mislukte pogingen een minigame te skippen en door te gaan met het verhaal. Iets wat handig is als je bijvoorbeeld niet zo goed bent met het timen van allerlei quick-time-events tijdens turnen. Qua besturing zijn de opties eindeloos, want je kunt steeds kiezen om te spelen vanaf de handheld of normale pro controller of de joy-cons los te koppelen. De keuze is reuze.

De game ziet er fantastisch uit en alles speelt heerlijk weg. De mensen die bovendien in diverse omgevingen ik Tokio rondlopen worden bovendien op heel veel extra informatie getrakteerd. Je kan heel rechtlijnig het verhaal volgen, maar pas als je op de diverse plekken prijzen ontdekt, word je een rijk persoon aan kennis.

Weet jij bijvoorbeeld hoeveel bollen Toadette heeft? Weet jij hoe oud paarden mogen zijn in de paardensport? Weet jij wanneer Toad voor het eerst verscheen? De game zit boordevol weetjes over zowel Nintendo als de Olympische spelen. Het is een zeer leuke manier om extra informatie te vergaren.

Hoewel het verhaal niet bijster lang duurt is het een stuk leuker en anders dan voorheen. Een groot pluspunt. Wel is het de vraag of je daarna nog veel met de game aan de slag zal gaan. Er is de optie om een Snelle Wedstrijd te spelen (met maximaal 4 spelers) of lokaal of online te spelen (mits je een abonnement hebt).

Het is aan jou of je dit ook daadwerkelijk gaat doen. Opties zijn er in ieder geval genoeg, want alles wat je hebt meegemaakt in de verhaalmodus kun je nu opnieuw beleven en dat geldt voor zowel de Spelen uit 2020 als die van 1964. Natuurlijk is het zo dat de ene minigame veel leuker is dan de andere, iets wat sterk afhankelijk is van iemands smaak.

Heeft de game dan geen minpunten? Weinig. Het enige wat af en toe jammer is, is hoe je geforceerd wordt op een plattegrond in Tokio steeds van locatie naar locatie te gaan. Het is een beetje flauw en saai opgezet. Verder kun je je ondertussen afvragen waarom we na zoveel jaren nog steeds tekstbalkjes zitten te lezen en waarom er niet gewoon vloeiende gesproken cutscenes zijn. Het wordt wel eens tijd om zoiets te introduceren.

Los hiervan is Mario & Sonic op de Olympische Spelen: Tokio 2020 een zeer fijne game geworden die stiekem een beetje als winnaar uit de bus komt als we kijken naar de Switch games die de afgelopen weken zijn gelanceerd. En dat is misschien redelijk onverwacht. Maar geloof ons als we zeggen dat dit een sterke game is geworden met een leuk verhaal, een geniale switch van 3D naar 2D en vice versa en leuke minigames!