The Mandalorian seizoen 2 Review - This is the Way

Toen Disney+ eind 2019 lanceerde met The Mandalorian waren de reacties vrijwel unaniem positief. Dat was een welkome verandering voor een franchise waarin nieuwe films en series al ruim twintig jaar vaker kunnen rekenen op controverse dan een warm onthaal. Of seizoen 2 dat zelfde warme onthaal verdient lees je in deze review.

Wie seizoen 1 van The Mandalorian gezien heeft zal bekend zijn met de opzet van de serie. Elke aflevering komt Din Djarin (beter bekend als ‘The Mandalorian’) aan op een planeet om ding A te doen, maar om ding A te bereiken moet hij iemand anders helpen met ding B. Ding B is zonder uitzondering een gevaarlijke missie, wat Mando’s taak om een jonge soortgenoot van Yoda veilig te houden compliceert.

Die opzet heeft seizoen 2 ook, maar met één belangrijk verschil. In het vorige seizoen waren de doelen van Din Djarin vaak niet anders dan het kind veilig houden en hier en daar wat geld verdienen. Dit keer heeft onze Mandalorian een duidelijk doel: een Jedi zoeken die een betere voogd kan zijn voor de baby.

Die ene verandering maakt dat Mando’s vele toevallige ontmoetingen uit het eerste seizoen vervangen worden door ontmoetingen met personages waar hij naar op zoek was. Het betekent ook dat zijn ‘sidequests’, zoals fans de kleinere avonturen zijn gaan noemen, veranderen in wederdiensten voor belangrijke informatie. Maar het belangrijkste gevolg is dat Din Djarin nu gedwongen wordt om dingen te leren over de Star Wars-wereld waar hij eerst geen weet van had.

Dat Mando nu zijn eigen universum beter leert kennen geeft de schrijvers de vrijheid om bestaande personages in het verhaal te brengen. Dat gebeurt dan ook veelvuldig, maar niet voor fanservice, of in ieder geval niet voor pure fanservice. De bekende gezichten hebben een volkomen logische en ongeforceerde plek in Mando’s zoektocht dankzij hun kennis van de wereld of hun persoonlijke geschiedenis.

Nog belangrijker is dat elk bekend personage het gedachtegoed van Din Djarin uitdaagt. Hij wordt er bijvoorbeeld op gewezen dat zijn ‘This is the Way’ niet per se hetzelfde betekent als het ‘This is the Way' van een andere Mandalorian. Zijn band met de baby wordt nog eens onder de loep gelegd: is het kind zijn missie of betekent het meer voor hem?

Een dergelijke uitdaging van je hoofdpersoon klinkt mooi op papier, maar zou natuurlijk volledig op zijn bek gaan als er niet goed geacteerd werd. Gelukkig zit The Mandalorian daar ook goed. De meeste personages waar je dit seizoen lang naar zult kijken worden overtuigend in beeld gebracht door hun acteurs.

Maar ook dit seizoen is er wat speciale aandacht vereist voor Pedro Pascal, die de titelrol vertolkt. Wederom gaat de helm vrijwel nooit af, waardoor Pascal toegewezen is op zijn stem en zijn bewegingen. Maar aan die twee middelen heeft hij wederom genoeg om een geloofwaardig personage neer te zetten.

Ook degenen die bestaande personages — vaak voor het eerst in live-action — vertolken zetten hun beste beentje voor. Deze acteurs en actrices hebben duidelijk hun huiswerk gedaan en zijn bekend met hun personages. Het resultaat is misschien niet naadloos, maar het is ruim voldoende om geloofwaardig te zijn.

Wat wel vrijwel naadloos is, is de manier waarop praktische effecten opgaan in CGI en andersom. Je kunt vaak beredeneren wat praktisch is en wat niet, maar doorgaans springen effecten er niet uit als duidelijk CG tussen verder praktische beelden of andersom. Er is alleen één uitzondering.

Laat in seizoen 2 is er gebruik gemaakt van de-ageing of een digitale reconstructie van een gezicht. In stilstand is het indrukwekkend, maar wanneer het personage spreekt zijn de bewegingen van het gezicht wat houterig. De scène is gelukkig boeiend genoeg dat het niet heel erg afleidt, maar het kan zijn dat het op jouw tv minder goed uit de verf komt.

Die laatste scène met het houterige gezicht rondt één van de verhaallijnen van de serie voorlopig even af. De kans bestaat dat hij later weer opgepakt wordt en bovendien wordt er kort daarvoor een nieuwe spanning gecreëerd tussen twee belangrijke personages. Dat is kenmerkend voor seizoen 2 van The Mandalorian: voor elke vraag die wordt beantwoord of verhaallijn die wordt afgerond komt een nieuwe in de plaats.

Zo krijgen we antwoord op de vraag waarom Din andere regels heeft over het afzetten van zijn helm dan de Mandalorians die we eerder hebben gezien. Maar het antwoord op die vraag roept dan weer de vraag op wat Mando gaat doen met de kennis dat zijn credo niet de enige versie van het Mandalorian credo is. Ook wordt het tipje van de sluier opgelicht met betrekking tot de interesse van de Imperials in ‘Baby Yoda’.

Uiteraard wordt er niet aan alle vragen uit seizoen 1 aandacht besteed en ook worden er ook dingen redelijk definitief afgehandeld. De onverwachte terugkeer van Mayfeld zet het personage in een aanzienlijk sympathieker daglicht, maar vraagt niet om een nog verdere uitdieping van zijn personage. Maar over het algemeen weet seizoen 2 van The Mandalorian de aandacht vast te houden voor het derde seizoen zonder dat de vragen en mysteries zich op een onoverzichtelijke manier opstapelen.

Een minpunt van het seizoen is dat het in de eerste afleveringen even warm moet draaien. De eerste twee afleveringen zijn op zichzelf zeker niet slecht, maar voor de overkoepelende verhaallijn zijn het minuscule schuifelpasjes vergeleken met de flinke stappen die in de overige zes afleveringen de norm zijn. Er is nog steeds genoeg aandacht voor world building en persoonlijke groei, maar toch kan het wat traag voelen.

Ook wordt er in seizoen twee aanzienlijk vaker ‘dank farrik’ gezegd dan in het eerste seizoen. Star Wars heeft wel eerder gespeeld met fictieve vloeken, maar ‘dank farrik’ heeft een dusdanig sterke ritmische overeenkomst met ‘god dammit’ dat veelvuldig gebruik af gaat leiden. Elke ‘dank farrik’ doet je denken aan de echte vloek waarvoor het een stand-in is, wat je dan weer doet denken aan het feit dat die vloek nooit uitgesproken zou mogen worden in een officieel Star Wars verhaal, waardoor je eventjes uit het verhaal gehaald wordt.

Gelukkig is geen enkele ‘dank farrik’ sterk genoeg om je al te lang af te leiden van het kunstwerk dat The Mandalorian heet. Het tweede seizoen houdt wat in het eerste seizoen werkte in stand, maar geeft de serie een doelgerichtere verhaallijn. Die maakt het mogelijk om het bredere Star Wars-universum binnen te halen.

Dat bredere universum valt moeiteloos op zijn plaats in The Mandalorian zonder te verzanden in betekenisloze fanservice. Personages worden uitgediept en de verhaallijnen ontwikkelen zich op een manier die de aandacht vasthoudt. Als seizoen 3 en alle andere aankomende Star Wars-televisie er zo uitziet gaat de franchise een paar mooie jaren tegemoet.