Man of Steel (film) Review

Het is inmiddels een trend aan het worden in Hollywood: bestaande superheldenreeksen nieuw leven inblazen. Dit gebeurde eerder al met Batman, Spiderman, The Hulk, Superman, en binnenkort kan de Fantastic Four zich ook bij dit rijtje scharen. Superman werd in 2006 (Superman Returns) al eens nieuw leven ingeblazen, nadat Christopher Reeve zeer succesvol was met deze superheldenreeks in de jaren 70 en 80. Het succes waar men op hoopte werd niet behaald en Superman verdween terug in de koelkast. Zeven jaar later keert de held van Metropolis echter al weer terug, ditmaal met het team dat Batman succesvol reïncarneerde, Christopher Nolan en David S. Goyer. Lukt het ze om The Man of Steel ook weer te laten zegevieren?

Man of Steel gaat terug naar het ontstaan van Superman. We zien de thuisplaneet van Superman, namelijk Krypton, die op het punt staat om in elkaar te storten. Jor-El (Russell Crowe), de biologische vader van Superman, wil koste wat het kost zijn natuurlijk geboren kind – iets wat al eeuwen niet gebeurd is – beschermen en daarmee hun ras redden. Ondertussen probeert Generaal Zod (Michael Shannon) de regering van Krypton omver te gooien om zo de macht over te nemen. Dit mislukt en Generaal Zod wordt verbannen van Krypton. In de tussentijd is het Jor-El gelukt om zijn kind, Kal-El (de officiële naam van Superman), te redden van de ondergang van Krypton en daarmee dus ook de teloorgang van hun ras. Kal-El landt op aarde en wordt opgenomen in de familie Kent (vader Jonathan Kent gespeeld door Kevin Costner en moeder Martha Kent gespeeld door Diane Lane).

Drieëndertig jaar later, wanneer Clark Kent oftewel Kal-El (Henry Cavill) volwassen is, probeert hij te achterhalen waar hij vandaan komt en waarom hij anders is dan de rest. Dankzij deze intense speurtocht bevestigt Kal-El zijn bestaan en locatie. Hierdoor reist de verbannen Generaal Zod naar aarde om op onze planeet Krypton opnieuw op te bouwen en Superman het leven ontzettend zwaar te maken.

Cavill versus Reeve
Nadat de proloog verteld is, krijgen we een worstelende Clark te zien, die zijn identiteit probeert te vinden. Gedurende de film krijg je meerdere flashbacks te zien waarin het gevecht met zichzelf extra nadrukt krijgt. Deze flashbacks zorgen ervoor dat het personage Superman een diepere laag krijgt. Je snapt hierdoor meer waarom hij af en toe zo in de knoop zit met zichzelf en waarom hij bepaalde keuzes nu eenmaal maakt. Het geeft de film daarnaast een veel volwassener karakter dan de voorgaande Supermanfilms. Henry Cavill heeft veel weg van de Superman die Christhoper Reeve in de jaren 70 en 80 neerzette en weet overigens net als Reeve een indrukwekkende Superman te spelen. Met het grote verschil tussen de twee: Reeve droeg als Superman wel de memorabele rode onderbroek en Cavill niet. De jongere varianten van Clark Kent – die we in flashbacks te zien krijgen – manifesteren zich prima in dit spektakel en lijken sprekend op de oudere Kent.

Zoals een echte superheld betaamt, heeft ook Clark Kent in Man of Steel natuurlijk een beeldschoon liefje. Waar Spider-Man zich vastplakt aan Mary Jane, vliegt Superman er, zoals natuurlijk bekend is, met journaliste Lois Lane vandoor. De wonderschone Amy Adams is uiterlijkerwijs een genot om naar te kijken, maar daarmee is alles gezegd, want echt overtuigen doet ze nooit. Ze heeft een redelijk betekenisloze rol en voelt meer als beeldvulling dan een nuttige toevoeging aan het verhaal.

Daarnaast komt de romantiek tussen Lois en Clark uit het niets vallen. Het voelt als een zogenaamde filler in het verhaal en mist diepgang, een gemiste kans. Wat eveneens als opvulling aanvoelt zijn enkele personages van de Daily Planet, waar Lois voor werkt. Alleen eindredacteur Perry White (Laurence Fishburne) is enigszins een toevoeging. Maar Jenny Olsen (Rebecca Buller) en Steve Lombard (Michael Kelly) weten totaal geen indruk te maken. Zelfs als regisseur Zack Snyder (300, Watchmen, Sucker Punch) ze in een bepaalde scène een extra laag probeert te geven, komt het geheel niet uit de verf.

Snyder levert verbluffend werk af
Over de regisseur van Man of Steel gesproken: Snyder verdient volgens ons veel lof. Zijn openingsscène van Krypton maakt veel indruk. Het raakt meteen de gevoelige snaar. Toegegeven, het camerawerk is niet altijd even succesvol uitgevoerd, soms is het allemaal net te schokkerig en net iets te storend. Maar over het algemeen levert Snyder prima werk af. En zoals we van Snyder gewend zijn, zijn de actie- en vechtscènes weer verbluffend goed in beeld gebracht. Dit komt mede doordat de scenes voorzien worden van een fenomenale soundtrack. Hans Zimmer, die eerder al de soundtrack voor Christopher Nolans Batman-trilogie maakte, heeft zich weer eens overtroffen. Prachtig!

In Man of Steel heeft men niet gekozen voor de traditionele slechterik (zoals bijvoorbeeld Lex Luthor, die in alle voorgaande Supermanfilms zat), maar voor Generaal Zod. Michael Shannon zet een verbluffend goede performance neer met zijn karakter. Hij geeft hem precies de juiste lading mee en is vanaf de eerste minuut een ultieme bad guy. Generaal Zod is compleet het tegenovergestelde van Superman en juist dat zorgt voor een enorme spanning tussen beide karakters. Vooral de grootse en vooral spectaculaire eindstrijd tussen de twee heren is een enorme testosteronboost.

Superman schittert als nooit tevoren
Man of Steel is een succesvolle reboot van de Supermanserie. Onder het toeziend oog van producent Christopher Nolan heeft Zack Snyder een prima film afgeleverd. De goede opbouw van het verhaal, het perfecte acteerwerk van Cavill en Shannon, de schitterende soundtrack, het visuele paradeplaatje en alle bombastische gevechten maken dit tot een hele goede Supermanfilm. Jammer van de onnodige opvulling, de soms schokkerige camerabeelden en een schrijnend gebrek aan diepgang bij Lois Lane. Hopelijk doen ze dit in het vervolg beter, want deze Supermanfilm smaakt zeker naar meer!