Luigi's Mansion 2 Review

Vraag aan willekeurige passanten ‘Wie is Luigi?’ en ze weten vaak het antwoord. De broer van Mario speelt echter altijd maar bescheiden rolletjes in de games van de grote held. Twaalf jaar geleden mocht hij – geheel terecht – zelf de held uithangen in Luigi’s Mansion voor de GameCube. Een vermakelijke titel, maar van een echte topper konden we niet spreken. Nu wil dit besnorde, slungelige personage met Luigi’s Mansion 2 zich voor altijd naast het imago van zijn broeder plaatsen. De grote vraag is: ‘Slaagt hij daarin?’

Twaalf jaar wachten op een nieuw avontuur van Luigi is best lang. Dat weet ook het personage zelf. Zo zit hij wat onderuitgezakt te slapen in zijn luie stoel als plotseling de televisie sneeuw begint te tonen. Uit nieuwsgierigheid, en met de bekende, brabbelende geluiden van de persoon in kwestie, loopt hij erop af. En dan wordt Luigi geteleporteerd naar de schuur van professor K. Wibus, een figuur dat ook al in het eerste deel te zien was. Samen bracht dit duo de problematiek destijds tot een goed einde en zodoende klopt de professor opnieuw aan bij Luigi.

Kom op Luigi, ben de held
Een Boo – die vervelende witte spoken uit Super Mario ook altijd – heeft de Dark Moon beschadigd, waardoor deze opgesplitst is in fragmenten. Normaal zorgt de Dark Moon ervoor dat de spoken rustig zijn. Die rust is nu verstoord en alle spoken zijn zelfs kwaadaardig geworden. Luigi is als ervaren spokenjager de aangewezen persoon om dit op te lossen. Al de fragmenten van de Dark Moon liggen immers verspreid over de verschillende, je raadt het al, mansions. Dus blauwgroen-geklede vriend, pak je stofzuiger maar. Het is aan jou om dit op te lossen. Ook al wil je dat niet.

Jagen en puzzelen
Die stofzuiger, beter bekend als spookzuiger 5000, is samen met de zaklamp en de UV-lamp de uitrusting waarmee je het avontuur van ongeveer twaalf uur doorloopt. De zaklamp gebruik je om de spoken te laten schrikken; ze raken dan tijdelijk verlamd. Vervolgens zuig je met de spookzuiger het spook op. Dat klinkt vrij simpel, maar in de praktijk pakt dat anders uit. Zo heeft ieder spook levenspunten waardoor het soms een heel duel wordt om in de zuiger te belanden. De ene keer zijn er namelijk meerdere vijanden aanwezig en werkt de omgeving niet altijd mee. Zo druk je regelmatig op de B-knop om aanvallend te ontwijken.

Het zal een tikkeltje saai zijn als je tijdens de singleplayer alleen maar bezig bent met spokenvangen. Hoewel, Nintendo introduceert met enige regelmaat nieuwe spoken en dat houdt het jagen ook zeer boeiend. Toch is er ook een puzzelgedeelte in Luigi’s Mansion 2 verwerkt. Zoals eerder aangegeven beschik je over een UV-lamp. Deze zorgt ervoor dat je verborgen objecten vindt. De ene keer heb je UV-lamp, spookzuiger of zaklamp nodig om een puzzel op te lossen, de andere keer gebruik je ze om verborgen extra’s als juwelen of de nog zeldzamere Boo’s te vinden. Het oplossen van de puzzels is vaak een lastige klus. Als je de oplossing dan vindt, komt vaak het moment waarop je denkt: Ach, wat stom dat ik dat niet eerder merkte. Typisch Nintendo.

Handje los alsjeblieft
Het Nintendogevoel komt wel vaker naar boven drijven. Bijvoorbeeld bij de duidelijke structuur die er in de game heerst. Iedere mansion kent een x-aantal ‘levels’ dat je moet doorlopen. In dit geval is dat best hinderlijk, aangezien professor K. Wibus regelmatig van de gelegenheid gebruik maakt om je terug te roepen. De mansions zijn zo interessant vormgegeven dat je juist dingen wilt ontdekken. Handje los en gaan – niet iedere keer een spelonderbreking voor niets. Sowieso ga je je meerdere malen ergeren aan Wibus. De professor maakt maar al te graag gebruik van de DS die hij je meegeeft. Via dat systeem communiceer je met hem en iedere keer dat het melodietje van de oproep voor niets klinkt, stijgt de frustratie.

Griezelig en humoristisch
Er is nog meer waaraan je merkt dat Luigi’s Mansion 2 een game is die Nintendo creëerde. We doelen nu op de fantastische sfeer die het bedrijf weet neer te zetten. De humor, de zelfspot. Zo zegt Wibus op een gegeven moment: “De watertoevoer in de toren is stuk, hadden we maar een echte loodgieter…” Tja, Luigi is nou niet echt een personage dat heel veel zelfvertrouwen heeft. Dat maakt hem ook de ultieme spokenjager. Je speelt deze game in een hoekje van je kamer omdat het griezelig en humoristisch tegelijk is. Het spel helt niet over naar een van beide flanken en dat maakt het de perfecte combinatie. En na een speelsessie van vier uur zucht je dan even omdat de batterij leeg is.

Waardevolle toevoeging?
De multiplayer kent eigenlijk een soortgelijke manier van spelen – niet onderweg in de trein, maar thuis. In dit geval niet in een hoekje van je kamer maar op de bank waar je een internetverbinding ter beschikking hebt. In deze modus doorloop je samen met drie andere spelers iedere keer een etage van een mansion, die je binnen een bepaalde tijd schoongemaakt dient te hebben. Als je alle verdiepingen doorlopen hebt, stuit je nog op een laatste tegenstander in de vorm van een eindbaas. Dit zorgt voor extra speelduur, maar toch is deze modus meer iets voor onderweg. Thuis speel je namelijk veel liever echte multiplayers als StarCraft, World of Warcraft of Call of Duty.

Luigi is een held
Luigi is in deze nieuwe game een echte held, maar blijft het broertje van. Aan de grootsheid van dat game icoon kan niemand tippen. Dat is ook niet erg, want de blauwgroen-geklede loodgieter ligt het spokenjagen goed. Voor een puzzel oplossen, loopt dit huiverige personage ook niet weg. Nintendo voegt daarmee een nieuwe topper aan zijn handheld toe. Luigi heeft de stofzuiger goed door het eerste deel heen gehaald en een goed tweede deel neergezet.