Lies of P Review - Are You a Real Boy?

Sinds FromSoftware het soulslike genre populair heeft gemaakt, zijn er inmiddels veel andere titels verschenen. Ook Neowiz en Round8 Studio deden in 2023 een duit in het zakje met Lies of P. Maar kan deze actie-RPG zich onderscheiden van de rest? Dat lees je nu in onze review.

Lies of P wist in 2023 veel stof te doen opwaaien en heeft een fanbase opgebouwd die ongelooflijk loyaal is aan deze unieke draai aan het ‘Souls-genre’, met een volledig eigen universum en manier van spelen. Wij pakken de game twee jaar later op voor een verlate review in aanloop naar de komende DLC, Lies of P: Overture. Lies of P, eerlijk is eerlijk, is in bijna alles een schaamteloze kloon van de Souls-formule. Toch weet het zich – ironisch genoeg – juist daardoor op unieke wijze te onderscheiden. Uniek, maar absoluut niet uniek. Een bijzondere game die steeds beter wordt hoe verder je komt.

Mocht je nog helemaal niet bekend zijn met Lies of P: je speelt als Pinokkio, in een universum waarin je vader Gepetto een wereld heeft gecreëerd met poppen – ‘robots’ – die het leven van mensen verrijken met butlers, huishoudsters, entertainment en zelfs ondersteuning van de politie. In dit universum heeft Gepetto een mysterieuze stof genaamd Ergo omgezet om de poppen ‘tot leven te wekken’, met daarbij strenge regels om mensen geen kwaad te doen.

Kan niet fout gaan, denk je? Ja, dat dachten zij ook. En geheel tegen alle verwachtingen in ontwaakte het ego van sommige poppen, begonnen ze voor zichzelf te denken, en werden sommige bijna menselijk. Net ontwaakt, achterin een treincoupé, verken jij – Pinokkio – langzaam de straten van Krat: een kersverse dystopische stad waar de lijken van mensen de straten vullen en de poppen de laatst overgebleven mensen opjagen.

Het verhaal komt eigenlijk pas écht tot leven zodra je de kathedraal hebt bereikt en er zich een nieuw mysterie aandient. Dit is ook het moment dat de eindbazen een serieuze uitdaging beginnen te worden en jij meer grip krijgt op wat er gebeurt in en rondom Krat. Je bevindt je in de naschokken van een politiek spel tussen diverse groepen en partijen, en leert meer over wie en wat jij bent. Ben je een jongen? Ben je een pop? Wat maakt jou zo bijzonder in contrast met de andere poppen?

Deze keuzes leiden naar drie verschillende eindes, die minder impact hebben dan de keuzes die je maakt, in een wereld die (helaas) niet echt de gevolgen van jouw keuzes lijkt te voelen — op een cutscene of twee op het einde na. Maar het ‘echte einde’, kleurt het hele universum wel met een diepere laag betekenis die je aan het denken zet. Er speelt veel meer dan wat de game op het eerste oog presenteert.

Maar het grootste probleem van deze stroeve start is de thematiek die langer blijft hangen dan welkom is. Je verblijft net te lang in het centrum van Krat, waarna je een lange tijd spendeert in een net iets te repetitieve oude fabriek. Tijdens deze periode beantwoordt de game eigenlijk nog bijna niks, en introduceert het je aan fragmenten van een verhaal die niet direct je aandacht grijpen.

Wel krijg je via diverse achtergrondinformatie een stevige opzet aan worldbuilding die later in de game steeds meer begint te lonen. Zelfs de vijanden en het type gevechten worden in het begin van de game matter en matter (steeds fletser en betekenislozer). Urenlang sfeer proeven met obscure informatie, in een omgeving met ‘zielloze vijanden’ en levenloze gebieden, doet de eerste uren echt tekort!

En dan... draait de game ineens bij met nieuwe vijanden, nieuwe omgevingen, meer diversiteit in het type gevechten, en eindbazen die systematisch beter blijven worden. Waar de meeste games juist inzetten op een fantastische start, lijkt het bijna alsof Lies of P zich weet te onderscheiden door de game steeds beter te maken naarmate je verder komt. De allure van een New Game+ wordt daardoor steeds interessanter.

Qua gameplay heb je in het begin van de game nog niet (echt) de flexibiliteit van builds en de game dwingt je bijna om het nieuwe vechtsysteem je eigen te maken. Om dat te balanceren, is er een systeem geïntroduceerd waarmee je een aanval 'gewoon' kunt blokken met je wapen. Je incasseert dan wel een deel van de schade, maar je hebt de mogelijkheid om deze schade teniet te doen door de vijand direct weer aan te vallen. Of — als je perfect blokkeert — maak je de tegenstander langzaam kwetsbaar voor een vernietigende aanval van jou. Daarbovenop zijn er twee typen wapens: speciale (boss) wapens met een eigen moveset, of modulaire wapens waarbij je diverse movesets kunt combineren op basis van jouw build, afhankelijk van de wapens die je in de wereld vindt.

Wat Lies of P zo leuk maakt, is dat jouw manier van spelen ontzettend beloond wordt, zolang je respect hebt voor de regels van de game. Elke vijand is potentieel levensgevaarlijk, van klein tot groot, de hele game door. Het parry-systeem in combinatie met het stagger-systeem voelt als een dodelijk kat-en-muis-spel in elke situatie, en het progressiesysteem vult die ervaring ontzettend goed aan.

Je krijgt nieuwe gadgets, sterkere wapens en upgrades die ineens het gevecht in jouw voordeel kunnen kantelen. Je tactische keuzes worden beloond, en tijdens eindbaasgevechten leer je vrij snel de perfecte balans te vinden tussen defensief en hyperagressief spelen. Dit is waar skill een gigantisch onderdeel van de game wordt.

Dit is wat je uiteindelijk drijft om de hele game optimaal te verkennen: op zoek naar upgradematerialen voor je wapens en speciale, lastig te verkrijgen Quartz om Pinokkio’s manier van spelen perfect aan te passen aan jouw speelstijl — met kleine tweaks die het gevecht een beetje tot volledig in jouw voordeel kunnen draaien. Als je alles goed uitplant (je kunt halverwege ook respeccen), voelt de moeilijkheidsgraad heel stabiel. De vijanden worden steeds gevaarlijker, maar jij bent tegen die tijd nét zo gevaarlijk. Je kunt zowel eindbazen als minibazen écht domineren als je weet wat je doet, maar twijfel een seconde te lang en het gevecht keert zich in een oogwenk tegen je.

Het grootste deel van de game is gevuld met normale 'vullervijanden', die elk gevaarlijk genoeg zijn — zeker in groepen — maar met een beetje geduld of goed gecoördineerde hyperagressie te verslaan zijn. Minibazen dwingen je om ze te respecteren; een groot deel daarvan respawnt gelukkig niet meer zodra je ze hebt verslagen. En dan zijn er de volwaardige eindbazen met unieke thema’s, unieke movesets en een redelijk steile leercurve, die je dwingen je aan te passen aan de situatie. De schade die je kunt terugverdienen nadat je een klap hebt geïncasseerd? Die ben je meteen kwijt als een baas je opnieuw raakt.

Net als in de Souls-games kun je in deze game ook hulp summonen in de vorm van een specter. Deze haalt grofweg een derde van de druk van de eindbaas bij jou weg, maar garandeert later in de game absoluut niet dat het gevecht makkelijker wordt — zeker niet bij eindbazen met een tweede fase. Geheel optioneel, maar het kan de scherpe randjes van sommige (bullshit) mechanics eraf halen. – Looking at you Green Monster of the Swamp

In de totale presentatie voelt de game uniek, een tikkie steampunk-light in een oud-negentiende-eeuwse Frans/Italiaanse setting. Grafisch is de game wat verouderd, zelfs voor z’n tijd. Maar in ruil – en in tegenstelling tot vele moderne games – draait hij ongelooflijk stabiel op mid tier-PC’s en ziet er nooit lelijk uit. Het leveldesign laat bij tijden wat te wensen over: veel assets worden hergebruikt, en de visuele storytelling doet echt z’n best, maar vloekt soms een beetje met hoe de levels zijn opgebouwd. Het voelt soms alsof de gameplay en looproutes eerst zijn bedacht, en er daarna een level omheen is gebouwd, wat de game echt tekortdoet. Met elke extra ‘health potion’ die je tot je beschikking krijgt, voelen – en worden – de afstanden tussen de checkpoints langer en langer, wat de spanning en uitdaging hooghoudt. Mogelijk zelfs beter dan Elden Ring’s late game.

De levels voelen elk uniek aan, maar zijn nét te repetitief binnen hun setting. Ook de geloofwaardigheid en presentatie doen de wereld soms tekort. Neem Krat zelf als voorbeeld: je voelt absoluut dat je in een stad bent, maar de plaatsing van wegen, huizen en steegjes voelt niet altijd logisch aan. Het lijkt steeds alsof ze best wel grote locaties in de game verstoppen achter hoekjes. Te vaak voelt het alsof er geen consult met een stedenbouwkundige of architect heeft plaatsgevonden bij het ontwerpen van deze wereld, nog los van diverse momenten waarbij het leveldesign ‘out of place’ aanvoelde voor de setting.

Dit wordt benadrukt door het progressiesysteem met ‘sluiproutes’ terug naar je checkpoints, door middel van hekken. Overal in de game vind je deze hekken, en je weet vrij snel dat je deze deuren één voor één af zal gaan. Dit gaat in de tweede helft van de game dusdanig ver dat er een waar klaverbladontwerp ontstaat, waarbij je zo goed als vier keer terugkomt op hetzelfde punt. Kudos aan het leveldesignteam dat het óók nog eens natuurlijk aan laat voelen; je weet steeds waar je naartoe moet. Maar is het leuk? Meh.

Hetzelfde geldt een beetje voor het audiodesign en de voice-overs. Waar in veel omgevingen de omgevingsgeluiden echt goed zijn uitgewerkt – heel sfeervol en passend voor de wereld – zijn er momenten met NPC’s of soundtracks die de game niet aanvullen, maar eerder afleiden. Deze inconsistentie valt in sommige gebieden wat vaker op en voelt daardoor wat gedateerd aan. Maar de momenten dat de wereld zelf tot leven komt via het audiodesign – de dreiging van nog onbekende gevaarlijke vijanden of de subtiele verschillen in audio tussen de impact van verschillende typen vijanden – zijn sterk.

Het combatsysteem van Lies of P weet zich halverwege de game dusdanig te onderscheiden van de andere Souls-games dat het echt als zijn eigen game begint te voelen. Upgrades hebben meer impact, je wapenkeuze speelt een grote rol, en welk type Legion Arm je gebruikt voor speciale aanvallen kan het tij keren. De vijanden worden steeds sterker en gevaarlijker, maar jij ook. Van een gelijkwaardige match veranderen de regels steeds meer in jouw voordeel.

Het enige systeem dat dit wat tegenwerkt, is het upgradesysteem van je wapens. Het loont niet om halverwege de game van wapen te wisselen – zeker niet nog een keer daarna. Het enige systeem dat je kan straffen en de game aanzienlijk moeilijker maakt, is het upgradesysteem dat vrijwel 1-op-1 gekopieerd is van de Souls-serie. Als je blind gaat upgraden, schaalt de hele game in jouw nadeel. En de catch-up mechanic is weer afhankelijk van items die je kunt vinden, maar net zo makkelijk kunt missen door één steegje over het hoofd te zien.

Lies of P is een game die zowel zijn kracht als zwakte haalt uit zijn duidelijke inspiratiebron: de Souls-formule. In vrijwel elk aspect voel je de echo’s van FromSoftware, en toch weet de game gaandeweg steeds meer een eigen identiteit te vormen. Het begin is thematisch te stroperig, de wereld voelt aanvankelijk levenloos en de vijanden zijn in de eerste paar uur nog niet memorabel. Maar zodra je de drempel over bent — en dat moet je willen — ontvouwt zich een ervaring die steeds beter wordt: uitdagender, dieper en betekenisvoller.

De gevechten voelen als een verfijnd duel tussen twee roofdieren, het systeem van upgrades en Quartz biedt tactische diepgang, en je voelt je écht beloond voor een agressieve maar beheerste speelstijl. De wereld is boeiend maar rammelt op architectonisch en geloofwaardigheidsvlak. Het leveldesign is slim in routing, maar mist charme en visuele coherentie. De technische performance is stabiel en betrouwbaar, al is de game visueel nooit echt indrukwekkend.

Wat Lies of P uiteindelijk doet, is het bouwen van een wereld die in eerste instantie voelt als een etalagepop, maar gaandeweg tot leven komt — net als de hoofdpersoon zelf. En ook al heeft de wereld moeite om de gevolgen van jouw keuzes echt voelbaar te maken, het 'echte einde' tilt de ervaring achteraf alsnog op. Een game die, net als zijn protagonist, moet leren om 'mens' te worden – en daar gaandeweg verrassend goed in slaagt.