Let's Tap Review

Afgelopen tijd hebben jullie mee kunnen doen aan een prijsvraag waarin je de game Let’s Tap kunt winnen. Wellicht ben jij één van de gelukkigen, maar is het tikken op een doosje om een game te besturen wel leuk of zouden we SEGA eens flink op de vingers moeten tikken?

Games besturen we sinds jaar en dag met onze vingers. Echter wordt dit het meeste gedaan door middel van controllers of een toetsenbord. Met de Wii kunnen we sinds 2006 games besturen met ons lichaam en SEGA bedacht een leuke varriant erop: tikken met je vingers. Hoe leuk is dat?

Tikker de tik
Laten we het direct hebben over het belangrijkste in de game, de besturing. De game Let’s Tap laat zich compleet besturen door het getik van je vingers. Dit tikken doe je op een plankje dat je bij de game krijgt en de Wiimote leg je ondersteboven op. De Wiimote registreert vervolgens de tikjes door de vibraties die hierdoor vrij komen.

Dit werkt in de games zo af en toe best aangenaam, maar helaas registreert de Wiimote de tikjes lang niet altijd goed. Bijvoorbeeld in de modus Tap Runner, waarin je door te tikken jouw personage laat rennen om deze zo snel mogelijk over de eindstreep te laten finishen. Een zacht tikje laat je personage lopen en een wat hardere tik laat je poppetje springen.

Helaas komt het regelmatig voor dat je iets te enthousiast aan het tikken bent en dat je personage dan een sprong maakt. Deze sprongen duren zeker twee seconden, dus verwacht zeker dat je dan je voorsprong kwijt bent. Gelukkig kun je wel de gevoeligheid instellen waarmee de Wiimote je getik registreert, maar hierdoor moet je ook weer harder tikken om te rennen.

Tikken tot het eelt op je vingers zit
Naast Tap Runner zijn er nog vier modi beschikbaar: Rhytm Tap, Silent Blocks, Visualizer en Bubble Voyager. In alle modi mag flink getikt worden, zo mag je in Rhytm Tap een nummer kiezen en mag je op de maat mee tikken. Wel wordt er onderscheid gemaakt tussen zachte, middelmatige en harde tikjes. Verwacht geen Guitar Hero want er worden geen melodieën getikt. Dan hebben we Silent Blocks, een soort Jenga. In deze modus is het de bedoeling om de trofee, die op de bovenste steen staat, naar de vloer zien te krijgen. Door stenen uit de toren te tikken wordt de stapel steeds kleiner. Zijn alle stenen op, dan hebben jij en eventuele andere spelers gewonnen.

In de Visualizer mode, kun je tot rust komen. In deze modus kun je namelijk een thema kiezen en vervolgens vuurwerk laten ontploffen, water laten bewegen, verven of met inkt spelen. Dit klinkt misschien niet zo spannend en dat is het eigenlijk ook niet. De modus biedt geen enkele vorm van entertainment, tenzij je het leuk vindt om constant met je vingers op het plankje te blijven rossen. Als laatste hebben we Bubble Voyager, in deze modus mag jij een personage door het level heen sturen. Met een zachte tik vliegt je poppetje omhoog en met een hardere tik schiet je poppetje een raket af. Onderweg kom je namelijk een flink hoop obstakels tegen die jou het leven zuur maken.

Kaal, leeg en saai
De graphics in Let’s Tap zijn van een laag niveau. Zo zijn de levels en omgevingen nogal kaal en leeg. Meer dan wat er nodig is, is niet aanwezig. In de Tap Runner modus zie je bijvoorbeeld alleen maar de baan, de obstakels en de poppetjes. Verder is er helemaal niets te bekennen. De enige modus die er een beetje uitspringt is de Visualizer. Vooral het meertje waarin je kan slaan in het water springt eruit. Zo is het water vrij realistisch en zwemmen er ook vissen rond. De rest van de game is gewoon te kaal, te leeg en zijn de graphics van een laag niveau.

Heey, de muziek staat op repeat
De muziek in Let’s Tap is, net als het beeld, van een laag niveau. De melodietjes die in je de verschillende speelmodi krijgt te horen klinken na een paar tellen wel erg bekend. Hoe dit komt? Doordat de melodietjes vaak niet langer zijn dan tien seconden. De muziek betreft trouwens techno, een breakbeat of muziek met een beetje “buitenaardse” invloeden. Verder zijn er weinig tot geen geluidseffecten te bekennen. De geluidjes die er zijn, zijn van hetzelfde niveau als de muziek.

Met z’n alle tikken
Naast dat je alleen kunt tikken in Let’s Tap, kun je ook met maximaal drie andere tikken. Of je dit wilt is natuurlijk nog maar de vraag. De mogelijkheden binnen de game blijven altijd het zelfde en het tikken gaat op een tijdje ook vervelen. Mocht je toch niet genoeg krijgen van het tikken, dan kun je in de Tap Racer modus het opnemen tegen je vrienden of familie, in Silent Blocks samenwerken om de trofee op de grond zien te krijgen, in Bubble Voyager elkaar het leven zuur maken door elkaar te beschieten met raketten en tot slot met z’n alle een liedje mee tikken.

Wat wel een opluchting is, is dat niet elke speler een Let's Tap doosje nodig heeft om te kunnen spelen. Een harde ondergrond zoals bijvoorbeeld een kruk of tissuebox doet ook wonderen. Dit speelt wel wat minder fijn dat het officiele doosje.

Conclusie
Ben jij iemand die graag partygames speelt en toe bent aan iets nieuws dan zwaaien en zwiepen met je Wiimote? Dan is Let’s Tap een leuke titel. Helaas werken de controls niet altijd mee maar de besturing is wel origineel. De presentatie en de muziek zijn helaas ook van een wat laag niveau, dat best jammer is. De replaywaarde van Let’s Tap is ook vrij laag aangezien het tikken snel gaat vervelen. Dankzij de originaliteit van de besturing krijgt de game het onderstaande cijfer.